Οι φίλοι συμβουλεύουν, οι κολλητοί το αφήνουν πάνω σου

Συνηθίζουμε να λέμε πως ο καλός φίλος είναι αυτός που όταν μας δει να παρεκκλίνουμε, θα μας συνετίσει, θα προσπαθήσει τουλάχιστον να μας νουθετήσει, να μας δείξει τη σωστή πορεία, όταν πάμε να πάρουμε τη λάθος στροφή. Δε θα μας χαϊδέψει τα αφτιά, θα μας φωνάξει, αν χρειαστεί, θα μας επικρίνει πρώτος και θα μας υποδείξει την αστοχία μας. Με λίγα λόγια θα γίνει η φωνή της λογικής μας. Εκεί, όμως, κρίνεται ο καλός φίλος, στην αυστηρότητά του, στην τάση του να μας κριτικάρει, προβάλλοντας το πιο αυστηρό προφίλ του; Χρειαζόμαστε, όντως, κάποιον να υπογραμμίζει τις όποιες χαζομάρες κι απερισκεψίες μας;

Ίσως, τελικά, να πρέπει να δούμε και την άλλη όψη του νομίσματος και να κατανοήσουμε καλύτερα ποιο είναι το πόστο του καλού φίλου στη ζωή μας. Είναι στήριγμα, είναι το δεκανίκι μας, είναι ο άνθρωπος που μας κάνει να χαμογελάμε, να τσατιζόμαστε, να μη βαριόμαστε ποτέ, να τολμάμε να κάνουμε μαζί του τρέλες. Φυσικά κι είναι κι ο άνθρωπος που θα μας παραδεχτεί τη μαλακία μας ανά πάσα στιγμή και θα μας βάλει στη θέση μας, όταν το παρατραβάμε. Γιατί όποιος αγαπάει πραγματικά φροντίζει να χτυπάει το κουδουνάκι στον άμυαλο φίλο του και να τον βοηθάει να ξυπνάει και να ξεχωρίζει το σωστό απ’ το λάθος. Όμως όλο αυτό δεν πρέπει να το συγχέουμε στο μυαλό μας. Απέχει πάρα πολύ η ιδέα του φίλου που θα μας πει και το σωστό και το λάθος απ’ τον μπαμπούλα που στην πρώτη απροσεξία θα αρχίσει να μας επικρίνει και να μας κουνάει το δάχτυλο.

Κάποιες φορές είναι καλύτερο να καταλαβαίνουμε και να συνειδητοποιούμε μόνοι μας τα λάθη μας. Πρέπει να ξυπνάμε απ’ το λήθαργό μας, να στεκόμαστε στα πόδια μας και να μετανιώνουμε για τα λάθη μας. Να τρώμε τα χαστούκια μας για τις βλακείες μας και να μαθαίνουμε από αυτές. Μα αν δεν πέσουμε μόνοι μας κι αν δεν σηκωθούμε ξανά μόνοι μας, ποτέ δε θα μάθουμε απ’ τα λάθη μας, με αποτέλεσμα να συνεχίσουμε να τα επαναλαμβάνουμε.

Ο σωστός φίλος όταν μας δει να ξεφεύγουμε, ναι μεν, θα μας πει κάποιες σωστές κουβέντες, ώστε να μας στηρίξει και να μας συμβουλεύσει για το ορθό, ή μάλλον για το δικό μας καλό, αλλά θα σταματήσει εκεί. Το έργο του δεν είναι να στέκεται από πάνω μας για να μας τονίζει τα λάθη μας και να μας μαθαίνει πώς να φερόμαστε και πώς να αντιδρούμε στις απαιτητικές περιστάσεις. Το έργο του είναι να ‘ναι φίλος μας, όχι κηδεμόνας μας.

Εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να φανούμε ώριμοι και δυνατοί και να πορευτούμε όπως θεωρούμε καλύτερα, ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες. Πάντα θα ζητάμε τη γνώμη των φίλων μας. Όμως άλλες φορές θα την ενστερνιζόμαστε κι άλλες φορές θα κάνουμε το δικό μας. Έτσι θα πάθουμε και θα μάθουμε, θα γίνουν κτήμα μας οι αστοχίες κι οι αδυναμίες μας και μόνο έτσι θα βρούμε τον εαυτό μας. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει και δεν είναι φυσιολογικό ο φίλος μας να μας υποδεικνύει κάθε στιγμή ποιο είναι το ορθό και ποιο το λάθος, ποιο δρόμο να ακολουθήσουμε, απαγορεύοντάς να μας να ρισκάρουμε και να ζήσουμε όπως λαχταράμε, κι ας είναι για να το μετανιώσουμε μετά.

Η προσωπικότητα που έχουμε χτίσει, οι γνώσεις μας, η ωριμότητά μας κι η εμπειρία μας είναι αυτές που θα μας προστατεύσουν απ’ την οποιαδήποτε επόμενη βεβιασμένη κίνηση, κι αυτά τα στοιχεία είναι που θα μας ρίξουν στο κενό και στο λάθος δρόμο παράλληλα. Όμως θα μάθουμε και με αυτόν τον τρόπο, κι ας είναι ο άσχημος. Απ’ τα στραβοπατήματα γινόμαστε πιο δυνατοί και πιο σίγουροι για τον εαυτό μας.

Οι φίλοι μας είναι στηρίγματα και βασιζόμαστε σε αυτούς, αλλά τον εαυτό μας πρέπει να τον οριοθετούμε μόνοι μας.