Όλα περνάνε

Χωρισμός. Μία λέξη, χίλια συναισθήματα, χίλια δάκρυα, χίλια πισωγυρίσματα, αλλά ένα «αντίο». Και τι απέγινε ο έρωτας; Πού πήγε η αγάπη; Πού πήγαν οι όρκοι, το «μαζί για πάντα», τα χαμόγελα, οι αγκαλιές, τα όνειρα; Ξυπνάς ένα πρωί και βρίσκεσαι στο μηδέν, δεν ξέρεις αν όλο αυτό είναι ένα κακόγουστο αστείο, ένα κακό όνειρο ή η λύτρωση που έψαχνες.

Όταν έρχεται η στιγμή που  πρέπει να το αντιμετωπίσεις, χάνεται η γη κάτω απ’ τα πόδια σου. Όσα έχτισες σιγά-σιγά με κόπο κι αγάπη διαλύονται, γιατί έτσι ξαφνικά δε σ’ αγαπάει πια, δε σε θέλει, του πέρασες, θέλει κάτι καινούριο κι εσύ είσαι η θηλιά στο λαιμό του. Αυτός που κάποτε σε λάτρευε, γελούσε με τα χαζά αστεία σου, σε κρατούσε αγκαλιά μέρες και νύχτες ολόκληρες, πέθαινε όταν εσύ πονούσες και σκούπιζε τα δάκρυά σου, αυτός ο ίδιος άνθρωπος τώρα δε διαθέτει χρόνο για να σε βλέπει, δεν μπορεί να σε παίρνει αγκαλιά τα βράδια γιατί τον πνίγει η αγάπη σου, δε θέλει να μαθαίνει νέα σου γιατί πολύ απλά αδιαφορεί.

Οι άνθρωποι έχουν μάθει εύκολα να λένε «σ’ αγαπώ» και «χωρίζω», έχουν μάθει εύκολα να φεύγουν και να παίρνουν μαζί τους την ευτυχία που κάποτε σου χάρισαν βυθίζοντάς σε στο πιο βαθύ σκοτάδι, έχουν μάθει να λένε λόγια που πληγώνουν και να ξεχνάνε. Κι έτσι έρχεται ο χωρισμός, έτσι έρχεται το άδειασμα, ο πόνος, τα δάκρυα. Και κάπως έτσι τελικά περνάνε όλα και μαθαίνεις να ζεις χωρίς αυτόν, χωρίς το γέλιο του, χωρίς τα μάτια του, χωρίς το χαμόγελό του, χωρίς τα αστεία του. Κάπως έτσι ξεχνάς ό,τι ερωτεύτηκες κι αγάπησες  αυτόν τον άνθρωπο και κάπως έτσι αρχίζεις να ξεχνάς αυτόν τον ίδιο.

Οι άνθρωποι που μας πλήγωσαν με το χειρότερο τρόπο κι έπαιρναν χαρά κι ικανοποίηση απ’ την εγωιστική συμπεριφορά τους απέναντί μας, οι άνθρωποι αυτοί που κάποτε αγαπήσαμε και δώσαμε όλο μας τον εαυτό και που μας έκαναν χίλια κομμάτια, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που με τον καιρό έπαψαν να υπάρχουν στις ζωές μας ακόμα και σαν μια άσχημη ανάμνηση. Αυτοί που πονάνε τόσο έντονα και τόσο δυνατά, που βιώνουν κάθε απαξιωτική συμπεριφορά, που απογοητεύονται ξανά και ξανά, που ουσιαστικά  ζουν κι αναπνέουν για κάποιον που δε τους θέλει στον κόσμο του, που χάνουν τον εαυτό τους, είναι αυτοί που τελικά καταφέρνουν να βγουν πιο εύκολα απ’ το χωρισμό.

Έρχεται η στιγμή που έχεις μαζέψει τα κομμάτια σου, έχεις πονέσει, έχεις πληγωθεί, έχεις κάνει αγώνα για να σηκωθείς, αλλά τελικά είσαι νικητής. Και είναι τόσο λεπτή η γραμμή μεταξύ της αγάπης και της αδιαφορίας, που και εσύ ο ίδιος απορείς πώς έφτασες στο σημείο μετά από τόση αγάπη και τόσο πόνο που βίωσες για ένα χωρισμό, να στέκεσαι ξανά στα πόδια σου, αδιαφορώντας γι’ αυτόν τον άνθρωπο που κάποτε λάτρευες και κάποτε μισούσες.

Απορούν πώς είναι δυνατόν να φεύγει η αγάπη μετά από χρόνια, μετά από αναμνήσεις, μετά από τόσες στιγμές. Και τελικά είναι τόσο εύκολη η απάντηση. Ο καθένας τη βρίσκει μέσα του και μέσα από αυτά που έχει βιώσει κι έχει νιώσει. Η μεγαλύτερη ικανοποίηση βρίσκεται σε αυτήν την αδιαφορία. Μία λέξη τόσο απλή και κρύβει τόσα πολλά.

Είναι η στιγμή της ελευθερίας, σταματάει ο πόνος, γελάς ξανά, νιώθεις ξανά και ζεις για εσένα. Κι αυτός ο άνθρωπος; Αυτός απλώς δεν υπάρχει. Όμορφες στιγμές, άσχημες, συναισθήματα, αναμνήσεις, όλα διαγράφονται, αχνοφαίνονται από μακριά αλλά δε δίνεις σημασία, τα έχει καλύψει ένα σύννεφο και τα έχεις αφήσει όλα πίσω. Γιατί η ζωή σου δεν έχει πια αυτόν και δεν έχει πια σύννεφα.

Μπορεί να επανέρχεσαι τελικά και να ξεφεύγεις απ’ τη δίνη που σε είχε τυλίξει, μπορεί να ζεις, να αναπνέεις, αλλά δε νιώθεις πλέον. Ζεις στο γυάλινο κόσμο σου, σε ένα γυάλινο φρούριο που έχτισες μόνος σου και δεν αφήνεις να μπει κανένας μέσα. Φοβάσαι να ξαναπληγωθείς, φοβάσαι να δώσεις, να ερωτευτείς, να κοπείς πάλι στα δύο.

Και τελικά, είναι όλα καταστάσεις που επαναλαμβάνονται και με τον καιρό ξεχνιούνται και  καταφέρνεις να ζήσεις και πάλι ένα παραμυθένιο έρωτα ή έχεις πληγωθεί τόσο πολύ που πλέον τίποτα δε θα είναι το ίδιο; Σε αυτές τις ερωτήσεις να μην απαντάς με ρεαλισμό, όλοι πιστεύουμε στα παραμύθια. Και κάποια στιγμή θα ζήσουμε το δικό μας.