Όταν ο άνθρωπός σου φεύγει για δουλειά ή σπουδές στο εξωτερικό

Φεύγει. Και χάνεις τη γη κάτω απ’ τα πόδια σου. Σου έχω νέα όμως, δεν τελείωσε η ζωή, δεν τελείωσε το «εσείς», δεν τελείωσε η αγάπη, απλώς σας χωρίζουν μερικά χιλιόμετρα, που δεν είναι ικανά να διαλύσουν αυτό που έχετε αν είναι αληθινό. Βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μία σχέση εξ αποστάσεως, γιατί το έτερον ήμισυ αποφάσισε να πάει στο εξωτερικό, είτε για σπουδές είτε για να χτίσει καριέρα.

Από εδώ και πέρα θα  ξυπνάτε χώρια, θα βγαίνετε χώρια, θα ζείτε χώρια, αλλά μπορείτε να ονειρεύεστε μαζί. Ναι, η σχέση εξ αποστάσεως, ό,τι είδους σχέση κι αν είναι αυτή, στην αρχή της, στο τέλος της, σοβαρή, απλός ενθουσιασμός, είναι εξαιρετικά δύσκολη και επίπονη. Είναι τόσο τραγική όσο έχεις ακούσει ή ίσως και να το έχεις βιώσει ξανά στο παρελθόν.

Ίσως στην αρχή να το παίρνεις χαλαρά, να μη μετράς το χρόνο, να μη σε νοιάζουν τ’ αμέτρητα αεροπλάνα που θα πρέπει να μπεις, οι ατελείωτες ώρες στο τηλέφωνο που προσπαθούν να καλύψουν το κενό. Μα το κενό κι η απουσία του είναι εκεί, στέκονται σε μια γωνιά και σου θυμίζουν με παράπονο ότι είσαι μόνος σου, ότι ο άνθρωπός σου σού λείπει, ότι η αγκαλιά του πια δεν είναι εδώ για να σε σφίξει και να ξεχάσεις τα τέρατα του παραμυθιού.

Το εξωτερικό και τα χιλιόμετρα που τον κρατάνε μακριά σου είναι η «κακιά μάγισσα» και όσο και να παλεύεις προηγείται, σε έχει ήδη νικήσει, τον έκλεψε με τα μάγια της κι εσύ απλώς αποδέχεσαι την πραγματικότητα κι έρχεσαι αντιμέτωπος με το δίλημμα: αποχωρείς απ’ το παραμύθι σας γιατί προβλέπεται άσχημο και τραγικό το τέλος με πολλά κύματα να έρχονται ορμητικά κατά πάνω σου ή το παλεύεις για ένα «happy end»;

Τα συναισθήματα σε τέτοιες περιπτώσεις διαφέρουν, αλλά σίγουρα ο καθένας νιώθει την απελπισία να τον κατακλύζει στο άκουσμα της λέξης «φεύγω». Κι ενώ περιμένεις καρτερικά να συνεχιστεί η φράση και ν’ ακούσεις ότι δε θα είναι για πάντα, ότι θα είναι σίγουρα για λίγο, για πολύ λίγο, δεν ακούς τίποτα κι αυτή η ησυχία σε τρελαίνει. Το δύσκολο κομμάτι, όμως, είναι όταν μπαίνει αυτός στο αεροπλάνο και το βλέπεις από μακριά να πετάει σαν ένα καρυδότσουφλο που το παίρνει ο αέρας και παίρνει κι αυτόν μακριά σου. Πόσα δάκρυα πια να κυλήσουν απ’ τα δυο σου μάτια;

Οι μέρες περνάνε, το άγχος για την πορεία αυτής της σχέσης γυρνάει στο ζαλισμένο μυαλουδάκι σου, ο φόβος μήπως τον χάσεις δε σε αφήνει να χαλαρώσεις και η ζήλια κυλάει στις φλέβες σου. Παράλληλα, είναι κι η κούραση, η ταλαιπωρία, η αγανάκτηση που περιμένεις τις μέρες και μετράς τα λεπτά για να τον ξαναδείς. Και ποτέ δεν ξέρεις ποια θα είναι η επόμενη φορά κι αν αυτή η φορά ήταν η τελευταία. Κι έτσι, γκρεμίζεται το κάστρο που σου είχε χτίσει αυτός, γκρεμίζονται ένα-ένα τα λιθαράκια και πάει το παραμύθι σου, πάει ο πρίγκιπας. Έμειναν οι αναμνήσεις με πολλά σύννεφα τριγύρω να κάνουν θολές τις σκέψεις σου και να μη σ’ αφήνουν να πάρεις τη σωστή απόφαση.

Το πώς τελικά θα διαμορφώσεις το παραμύθι σου και ποιο τέλος θα γράψεις, εναπόκειται σε εσένα καθαρά. Εφόσον έχεις την ανταπόκριση απ’ την άλλη μεριά κι έναν άνθρωπο, που ακόμη και απ’ την άλλη άκρη του κόσμου προσπαθεί για εσένα και σου δίνει τα πάντα, εσύ αποφασίζεις αν μπορείς να παλέψεις με δράκους και φωτιές για να καταλήξεις στην αγκαλιά του και να χτίσετε το κάστρο σας ξανά μαζί. Αν υπάρχει αληθινή αγάπη, ακόμη και η πιο μεγάλη απόσταση μπορεί να μετατραπεί σε μία μαγική γέφυρα, που ενώ σας χωρίζει, παράλληλα σας ενώνει.

Και κάπως έτσι καταλήγουμε στο «happy end», που θα έρθει θέλει δε θέλει, γιατί θες εσύ κι αυτός και γιατί οι καρδιές σας χτυπάνε μαζί.