Περιμένεις πάντα εκείνον που πιστεύεις ότι είναι ο άνθρωπός σου

Και τον περιμένεις κι επιμένεις κι εμμένεις, έχεις χάσει κάθε ψήγμα εγωισμού κι αξιοπρέπειας. Μία σκέψη τριγυρίζει στο μυαλό σου, αυτός είναι ο άνθρωπός σου, αυτός είναι τα πάντα για εσένα, τον βρήκες, τον επέλεξες ανάμεσα σ’ όλους και δεν τον αλλάζεις για τίποτα και για κανένα. Αγαπάς κάθε ατέλειά του, συγχωρείς κάθε παραστράτημά του, μετράς μέρες, ώρες, λεπτά κι ανάσες μέχρι τη στιγμή που θα τον δεις ξανά και κάθε φορά που τον συναντάς ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό σου.

Το κακό μ’ αυτά τα χαμόγελα είναι ότι δεν κρατάνε πολύ, κρατάνε λίγο, ελάχιστα και μετά μετατρέπονται σε πόνο, σε δάκρυα. Γιατί εσύ επιμένεις, γιατί εσύ προσπαθείς, αλλά είσαι μόνος σου σ’ όλο αυτό και καταλήγεις να βρίσκεσαι χαμένος στη μέση του πουθενά, σε μια ευθεία χωρίς στροφές, χωρίς ανηφόρες και κατηφόρες, χωρίς τέλος, μέσα σ’ ένα παλιό αμάξι και με βενζίνη που τελειώνει. Και το ερώτημα είναι ένα, τι θα κάνεις; Συνεχίζεις στο άπειρο με την ελπίδα να βρεις κάποτε το τέλος της οδού; Και να θες όμως δεν έχεις καύσιμα. Ή επιλέγεις το δρόμο της επιστροφής; Δύσκολος κι αυτός, δύσβατο μονοπάτι, αλλά το ξέρεις, έχεις βαδίσει ξανά εκεί.

Εσύ τον επέλεξες, εσύ τον ερωτεύτηκες και τον αγάπησες. Κι αυτός; Αυτός δεν ξέρει ακόμη τις επιθυμίες του, τα «θέλω» του, δεν έχει αποφασίσει ποιο μονοπάτι θα διαλέξει, δεν ξέρει αν θέλει να σ’ ακολουθήσει ή αν απλώς θ’ αποχωρήσει και θα σε βγάλει απ’ τη ζωή του. Κοινώς εσύ θες, αυτός δε θέλει και δεν αναφερόμαστε σε μία απλή, ερωτική ιστορία, αλλά σε κάτι πιο βαθύ και πιο ουσιώδες.

Και πόσο καιρό να κάνεις υπομονή και να περιμένεις να κατασταλάξει; Πόσο καιρό να περιμένεις, μήπως οι συνθήκες βελτιωθούν; Μπορεί να φταίει αυτός, που είναι ανώριμος και δεν έχει συνειδητοποιήσει τι κάνει μαζί σου και τι ζητάει από εσένα. Μπορεί να φταίνε οι συνθήκες που καταστρέφουν όμορφες στιγμές κι όμορφες σχέσεις. Μπορεί να φταις εσύ, που δεν ξέρεις πώς να το διαχειριστείς. Πάντως το σύμπαν, αυτή τη χρονιά, συνωμότησε για να μην είστε μαζί. Για να καίγεσαι εσύ σε μια φωτιά, που δε σβήνει με τίποτα κι αυτός να απολαμβάνει τις στάχτες σου.

Ο μονόπλευρος έρωτας, όποιες κι αν είναι οι συνθήκες και οι παράγοντες που οδήγησαν σ’ αυτόν, σου καταστρέφει κάθε κύτταρο και σε ισοπεδώνει αργά και βασανιστικά. Όταν στο δικό σου μυαλό κυριαρχεί η εικόνα του και η σκέψη του, καθώς ζεις για τη στιγμή που θα τον συναντήσεις, ενώ στο δικό του μυαλό υπάρχει οτιδήποτε άλλο εκτός από εσένα. Ή ακόμη χειρότερα, εσύ μαζί μ’ ένα τεράστιο σύννεφο τρόμου για το αν θα μπλέξει μαζί σου και μια ομίχλη που μπερδεύει τα πράγματα και τα κάνει όλα πιο δύσκολα. Πώς να παλέψεις μόνος σου με χίλιους ανέμους; Οι δύσκολοι έρωτες απαιτούν δύο να προσπαθούν για να πραγματοποιήσουν το αδύνατο. Ένας μόνος του πόσα κύματα να περάσει;

Και με γνώμονα όλα αυτά, πλέον φοβάσαι να ζήσεις, φοβάσαι να ερωτευτείς, φοβάσαι ν’ αφεθείς. Να ξέρεις πως το αδύνατο είναι αυτό που αξίζει, αυτό που τελικά θα νικήσει. Οι εύκολοι έρωτες καταλήγουν σ’ ένα συρτάρι, παρέα με ψεύτικα «σ’ αγαπώ» και ντρέπονται να βγουν από εκεί, μη δείξουν την αδυναμία τους. Μια ιστορία ήταν κι αυτή και τελείωσε. Κλειδώθηκε στο συρτάρι. Οι δύσκολοι έρωτες, αυτοί που βρήκαν το άλλο τους μισό και τίποτα και κανείς άλλος δεν τους καλύπτει, θα βγουν θριαμβευτές.

Πονάει, το ξέρω, το ξέρεις κι εσύ, αλλά δεν μπορεί να τελειώσει έτσι απλά.  Όσο κι αν πόνεσες, όσο κι αν έκλαψες, είσαι ακόμη εδώ, με όποιον τρόπο είσαι, όσο μπορείς, μ’ όποιες δυνάμεις σου έμειναν, για να παλεύεις για τον άνθρωπό σου. Κι αν είναι και αυτός κάπου εκεί κοντά σου, όσο και ν’ απέχει, όσο και ν’ αρνείται, όσο και να φοβάται, δεν είναι τόσο μακριά όσο δείχνει. Στέκεται μακριά, αλλά απέχει μία ανάσα.

Εσένα περιμένει να του δώσεις πνοή.