Πολλές ξεχωριστές εμπειρίες ή μία σχέση που να τα ‘χει όλα;

Τελικά, τι είναι προτιμότερο;

Μία σχέση με αιώνια δεσμά αγάπης, με όλο το δέσιμο αλλά και το πνίξιμο ίσως που αυτά συνεπάγονται ή πολλές διαφορετικές επιφανειακές εμπειρίες, χωρίς δεσμεύσεις και περιττό πόνο αλλά και χωρίς έρωτα; Ίσως ένας συνδυασμός αυτών να αποτελούσε μια καλή απάντηση στο ερώτημά μας. Ωστόσο, πρέπει να εξετασθεί κάθε ενδεχόμενο, πριν αποφασίσουμε ποιο δρόμο θα ακολουθήσουμε.

Ένας σύντροφος στο πλευρό μας αναμφισβήτητα μας προσφέρει πληρότητα, ασφάλεια κι ενθουσιασμό. Ο έρωτας κι η αγάπη, όταν είναι αμοιβαία μεταξύ δύο ανθρώπων, δε συγκρίνονται ποιοτικά με άλλες εμπειρίες ερωτικού περιεχομένου, όσες κι αν είναι αυτές ποσοτικά. Οτιδήποτε μόνιμο, δυνατό κι αληθινό κερδίζει σε όλες τις μάχες μια περιπέτεια της στιγμής κι οτιδήποτε εφήμερο, που όσο απολαυστική βραδιά κι αν μας χαρίσει, το επόμενο πρωί θα μας αφήσει μόνους στο κρεβάτι αγκαλιά με τα μαξιλάρια.

Η σχέση είναι το μοναδικό μαξιλάρι μας που θα μείνει πιστό, στο πλευρό μας. Δίπλα μας να χαίρεται με τη χαρά μας, να προσφέρει έναν ώμο για να κλάψουμε, μια ελπίδα για να χαμογελάσουμε, να μας γεμίσει φιλιά κι αισιοδοξία. Ο άνθρωπός μας κι ο δεσμός μαζί του είναι, τελικά, από μόνα τους η πιο δυνατή εμπειρία, το πιο έντονο συναίσθημα. Ακόμα και το σεξ είναι, χωρίς αμφιβολία, πολύ καλύτερο όταν το μοιράζεσαι με έναν άνθρωπο για τον οποίο νιώθεις, πέρα από πάθος, αγάπη, ασφάλεια κι οικειότητα, παρά με έναν άνθρωπο που γνωρίζεις μόλις λίγα λεπτά.

Πολύ ρόδινα όλα αυτά, ε; Κι αν ήταν έτσι τα πράγματα, γιατί οι άνθρωποι τελικά τρέχουν μακριά απ’ τις σχέσεις σαν να τους κυνηγά μια αόρατη απειλή; Γιατί προτιμάμε το ένα βράδυ αντί το κάθε βράδυ; Γιατί οι πολλές εμπειρίες έχουν γίνει στόχος μας κι η δέσμευση φοβία μας; Γιατί, τελικά, όλοι –ή έστω οι περισσότεροι– είναι μόνοι τους, ψάχνοντας το άλλο τους μισό; Το ψάχνουν, όντως, όμως; Γιατί καταλήγουν να μην το βρίσκουν πουθενά και ποτέ. Γιατί η σχέση κάποια στιγμή γίνεται υπερβολικά απαιτητική. Κι η μονογαμία κουράζει. Οι καβγάδες, η ένταση, η υπερβολική οικειότητα κι όλη αυτή η αγάπη κάποτε καταντούν μονότονα, χάνουν το ενδιαφέρον τους, ίσως και την προοπτική τους. Κι έτσι οι άνθρωποι επιζητούμε δαιμονισμένα αυτό που δεν έχουμε. Τις νέες εμπειρίες.

Γιατί αυτές μας χτίζουν ένα ατσάλινο τείχος που δε σπάει. Μας προστατεύουν από κλάματα, απογοητεύσεις, θυμούς και στενοχώριες. Είναι ανίκανες να μας επηρεάσουν, δε μας πικραίνουν, δε μας λυγίζουν. Και στην τελική, έχουν διαρκώς το ενδιαφέρον τους. Το καινούριο, το ξεχωριστό, το διαφορετικό. Κάθε εμπειρία αποτελεί το πρώτο στάδιο της σχέσης. Το μετά δεν το θέλουμε -ή δεν το αντέχουμε. Να μας λείπει η ασφάλεια κι η αγάπη που κουβαλούν μαζί τους εικοσιτετράωρους τσακωμούς. Ξεχνάμε τους βυθούς και τα ναυάγιά τους, κολυμπάμε στην επιφάνεια, στον αφρό, εκεί που όλα είναι ρόδινα, εύκολα κι όμορφα, κι εμείς εξερευνούμε το άγνωστο -μέχρι να το μάθουμε και να το αφήσουμε για το επόμενο.

Από κάθε άνθρωπο έχουμε να κερδίσουμε και μια εμπειρία. Καθένας έχει να μας προσφέρει κάτι διαφορετικό, κάτι που δεν ξέραμε πριν τον συναντήσουμε. Άλλος μας κάνει να χαμογελάμε, άλλος μας ξεσηκώνει για ταξίδια, άλλος μας κακομαθαίνει όπως κανένας προηγούμενος, άλλος μας σαγηνεύει με το μυαλό του, άλλος κάνει το καλύτερο σεξ που έχουμε δοκιμάσει. Κι αφού δεν τα βρίσκουμε όλα αυτά σε έναν, γιατί να μην τα δοκιμάσουμε στον καθένα ξεχωριστά;

Η απάντηση είναι δύσκολη. Ο καθένας μας έχει άλλο σκεπτικό, άλλη προσωπικότητα, άλλη οπτική. Για κάποιους οι πολλές εμπειρίες είναι ίσως ανήθικες, βαρετές κι ανούσιες.. Βρίσκουν το νόημα της ζωής και την εξέλιξη της αγάπης στη σχέση. Άλλοι έχουν επενδύσει σε δεσμεύσεις και παραμύθια, έχουν απογοητευτεί και θέλουν πιο εύκολες καταστάσεις στη ζωή τους, πιο ανώδυνες και πιο χαλαρές.

Ο συνδυασμός και των δύο, σε άλλες χρονικές περιόδους της ζωής μας φυσικά, ίσως είναι και το πιο σύνηθες που επιλέγουμε. Αφού ανάλογα με την περίοδο που διανύουμε στη διαδρομή μας, έχουμε ανάγκη από διαφορετικά πράγματα. Τελικά, δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Απλά ο καθένας λειτουργεί όπως νιώθει και νομίζει. Και κανένας δεν έχει δικαίωμα να κρίνει τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας.