Σκέφτεσαι κάποιον και λίγο μετά εμφανίζεται ή επικοινωνεί

Πόσο περίεργο είναι, τελικά, όταν γίνεται αυτό που σκέφτεσαι! Έχεις στο μυαλό σου ένα άτομο και λίγες ώρες ή μέρες μετά, ξαφνικά κι ενώ ίσως να ‘χατε καιρό να βρεθείτε ή να επικοινωνήσετε, έρχεται σε επαφή μαζί σου, είτε άμεση και κατά πρόσωπο είτε μέσω μια συσκευής, ενός μηνύματος ή ενός τηλεφωνήματος. Κι ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί δεν παίξαμε ένα τζόκερ. Είναι πάντα εντυπωσιακό το πώς μπορεί να φέρει η ζωή τις καταστάσεις και πώς μπλέκει τις στιγμές. Μας αιφνιδιάζει με την πρωτοτυπία της και μας δημιουργεί ερωτηματικά άλλοτε ευχάριστα κι άλλοτε όχι και τόσο.

Σκεφτόμαστε, λοιπόν, επίμονα έναν άνθρωπο, σε όλους μας έχει συμβεί, είτε μία φορά είτε πολλές παραπάνω. Τον έχουμε στον νου μας, ίσως γιατί ανυπομονούμε να τον δούμε, γιατί μας έλειψε, γιατί κάτι είδαμε και μας τον θύμισε, γιατί ίσως θέλουμε να τον αποφύγουμε ή απλά γιατί αναρωτιόμαστε τι κάνει. Και κάπου εκεί, εντελώς συμπτωματικά, χτυπάει το τηλέφωνο και το άτομο που έκοβε βόλτες στο κεφάλι μας, τώρα φιγουράρει στην οθόνη μας. Ή, άλλες φορές, στη διαφορετική απ’ τη συνηθισμένη μας διαδρομή για το σπίτι πέφτουμε πάνω στον άνθρωπο που έτυχε να τον συζητάμε με φίλους δυο νωρίτερα.

Δεν υπάρχει καμία επιστημονική και πειστική εξήγηση για το συγκεκριμένο γεγονός. Δεν μπορούμε να βασιστούμε κάπου ή να το αναλύσουμε με λογικά επιχειρήματα. Είναι απλώς τύχη -ή κι ατυχία, κάποιες φορές. Πάντως είναι ένα απολύτως συμπτωματικό συμβάν. Θα μπορούσαμε ίσως να πούμε πως συνωμότησε το σύμπαν για να εμφανιστεί μπροστά μας το άτομο που αναζητούσαμε κι ευχόμασταν να δούμε. Ή ίσως, πάλι, πως το σύμπαν ήθελε να γελάσει και μας έφερε στον δρόμο μας εκείνο το άτομο που σκεφτόμασταν πως δε θέλουμε να δούμε. Σκέτη ειρωνεία. Μα σε κάθε περίπτωση, όλο αυτό δεν εξαρτάται κι ούτε προκαλείται από εμάς. Συμβαίνει απλά κι εμείς είτε το απολαμβάνουμε είτε χαμογελάμε τυπικά, όσο ρίχνουμε βρισιές από μέσα μας για την γκαντεμιά μας.

Η τύχη ξεκάθαρα μπορεί να μας φέρει αντιμέτωπους με καταστάσεις και γεγονότα που δεν περιμέναμε ποτέ πως θα συμβούν κι εμείς είμαστε απλά έρμαια αυτών. Δεν έχουμε τη δυνατότητα να αντιδράσουμε, να τα ελέγξουμε ή να τα προβλέψουμε. Μένουμε άναυδοι κι αναλόγως χειριζόμαστε την κατάσταση. Αν ανυπομονούσαμε να δούμε ή να μιλήσουμε, έστω και τηλεφωνικά, με το άτομο που ξεπήδησε ξαφνικά στη ζωή μας, τότε όλα είναι πολύ πιο εύκολα. Η κλασική ατάκα «χίλια χρόνια θα ζήσεις» ξεφεύγει απ’ τα χείλη μας αμέσως και, χωρίς να το πολυσκεφτούμε, ξεκινάμε να ανταλλάσσουμε τα νέα μας, κάνοντας λόγο για τηλεπάθεια και καρμικές σχέσεις.

Στην περίπτωση, όμως, που μας τηλεφωνήσει ή ακόμη χειρότερα έρθουμε σε κατά πρόσωπο επαφή με ένα άτομο που μας προκαλεί δυσάρεστα συναισθήματα –για τον οποιονδήποτε λόγο–, τότε δεν έχουμε και πολλά περιθώρια αντίδρασης. Αναρωτιόμαστε τι ατυχία είναι αυτή κι αν δεν υπάρχουν τρόποι να αποφύγουμε τη χαιρετούρα, λουζόμαστε την ειρωνεία του σύμπαντος αδιαμαρτύρητα.

Στη ζωή μας προκύπτουν αλλόκοτες καταστάσεις και φαινόμενα ανεξήγητα, που δεν περνούν απ’ το χέρι μας, ούτε μπορούμε να κάνουμε κάτι για να τις ελέγξουμε. Έτσι, μένουμε απλά να παρακολουθούμε τις εξελίξεις με το στόμα ανοιχτό. Πόσο περίεργο –ίσως κι ανατριχιαστικό, για κάποιους– είναι το να περνάει ένα άτομο απ’ τη σκέψη σου –επίμονα ή στιγμιαία– και λίγα λεπτά μετά να το συναντάς ή να σε καλεί απ’ το πουθενά;  Μήπως, τελικά, όταν σκεφτόμαστε κάποιον έντονα, το νιώθει; Μήπως οι ενέργειες ενώνονται; Μήπως η ζωή και μια αόρατη δύναμη καθοδηγεί κι ορίζει τις σκέψεις και τις κινήσεις μας; Ή μήπως όλα αυτά είναι τυχαία περιστατικά στον μικρόκοσμο που ζούμε;

Σε κάθε περίπτωση, η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια κι εμείς καλούμαστε καθημερινά να τα τερματίσουμε.