Τα ίδια στοιχεία που μας γοήτευσαν μας απογοήτευσαν

Έχει δείξει η ιστορία μας στις σχέσεις πως αναζητάμε στο ταίρι μας στοιχεία που θαυμάζουμε κι εκτιμούμε, στοιχεία που θα θέλαμε εμείς οι ίδιοι να αποτελούν κομμάτι του χαρακτήρα μας, ακόμα και στοιχεία που ίσως κατά βάθος να ζηλεύουμε που δεν έχουμε και γι’ αυτόν τον λόγο τα ψάχνουμε σε έναν άλλο άνθρωπο, που θα αποτελέσει το άλλο μας μισό κι άρα θα μας συμπληρώσει.

Επιθυμούμε δίπλα μας έναν άνθρωπο που θαυμάζουμε, που τον έχουμε τοποθετήσει σε ένα υψηλό βάθρο και θέλουμε να παραμείνει εκεί. Με τον τρόπο αυτό εκτιμούμε και σεβόμαστε το ταίρι μας, ανακαλύπτουμε συνεχώς τον εσωτερικό του κόσμο και βρίσκουμε κάθε μέρα έναν νέο λόγο να το ερωτευτούμε απ’ την αρχή.

Ουσιαστικά ελκόμαστε από έναν άνθρωπο για κάποια βασικά στοιχεία του χαρακτήρα του και για ‘κείνα είναι που τον επιλέγουμε. Ίσως εντυπωσιαζόμαστε απ’ την εμφάνιση ή από κάποιες κινήσεις που μας προκαλούν ενθουσιασμό, αλλά η σχέση θα κρατήσει μόνο αν μας κέρδισε η προσωπικότητά του κι ο χαρακτήρας του. Τα στοιχεία αυτά που αντιληφθήκαμε πάνω του και μας κέρδισαν, είναι τα ίδια στοιχεία που θα βλέπουμε καθημερινά, σε χαρούμενες στιγμές, σε δύσκολες, σε εντάσεις και τσακωμούς, στην όλη κοινή μας καθημερινότητα, κι είναι αυτά που θα μας κάνουν να θαυμάζουμε ακόμα περισσότερο τον άνθρωπό μας. Είναι αυτά που, τελικά, μας τραβάνε και μας κρατάνε κοντά του, που απαντούν στο «γιατί εκείνος κι όχι κάποιος άλλος» ανανεώνοντας διαρκώς το ενδιαφέρον μας, κι άρα και τη σπίθα της σχέσης.

Όμως, δυστυχώς, όλο αυτό είναι κάτι που εύκολα μπορεί να μας γυρίσει μπούμερανγκ. Τα στοιχεία που θαυμάζουμε σε έναν άνθρωπο, και συγκεκριμένα στο ταίρι μας, μπορούν αργότερα να βρεθούν ακριβώς απέναντι, όσα μας γοήτευσαν να γίνουν όσα μας απογοήτευσαν. Ίσως τελικά στον χωρισμό, ό,τι μέχρι πρότινος μας φαινόταν χαριτωμένο κι έξυπνο, τώρα να το θεωρούμε επιφανειακό, χαζό και βαρετό. Στοιχεία του που μας συνάρπαζαν να μας ξενερώνουν τώρα, λόγω  της υπερβολής της, που παλιά την ονομάζαμε πάθος, ή της ανωριμότητας, που στην αρχή την μεταφράζαμε, ενθουσιασμένοι, σαν εξωστρέφεια κι αυθορμητισμό. Όσα κάποτε τα υποστηρίζαμε σαν μεγάλα πλεονεκτήματα του συντρόφου μας, τώρα γίνονται η βάση για να δικαιολογήσουμε την απόφασή μας για τον χωρισμό.

Ή ακόμα κι αν δε λάβουμε εμείς τη μεγάλη απόφαση του τέλους, κι είμαστε στη θέση που απλώς οφείλουμε να το δεχθούμε, πάνω στο συνονθύλευμα της άμυνας και της επίθεσης που καταστρώνουμε για να καταλαγιάσουμε τα πληγωμένα μας συναισθήματα, χρησιμοποιούμε στοιχεία που άλλοτε θεωρούσαμε ερωτεύσιμα, προκειμένου να ισοπεδώσουμε τον άλλο, να τον μειώσουμε, να τον υποβιβάσουμε και τελικά να πείσουμε τον εαυτό μας πως έπρεπε απ’ την αρχή να είχαμε δει τα σημάδια και να είχαμε διαπιστώσει πως τα συγκεκριμένα στοιχεία του χαρακτήρα ενός ανθρώπου φωνάζουν από μακριά την ανωριμότητά του.

Είναι περίεργος ο τρόπος που σκέφτεται ο ανθρώπινος νους. Ο τρόπος που συλλέγει τις πληροφορίες, τις επεξεργάζεται, τις αποθηκεύει κι ανάλογα με τη φάση που διανύει στη ζωή του και με τα άτομα που συναναστρέφεται, τις μεταφράζει άλλοτε ως θετικές κι άλλοτε ως αρνητικές. Το μόνο σίγουρο ότι αποτελεί γεγονός πως στην αρχή της σχέσης κι όσο όλα κυλούν ομαλά, ακόμα και τα ψεγάδια φαίνονται χαριτωμένα. Στη λήξη, όμως, της σχέσης, όταν η εξιδανίκευση καταρρέει κι η απομυθοποίηση μας σερβίρεται ωμή, η μνήμη σκαλίζει κάθε αρνητική ανάμνηση και μάλιστα την μεγεθύνει για να ανακουφιστεί, καθώς όσο πιο σκάρτο βγάλεις αυτό που έχασες, τόσο λιγότερο σε πονά η απώλειά του.

Έχουμε την τάση να ψάχνουμε το άλλο μας μισό, γι’ αυτό και θα το βρούμε στις πιο κρυφές μας απαιτήσεις και σκέψεις, στα πιο κρυφά μας όνειρα. Ψάχνουμε αυτό που δεν έχουμε, αυτό που μας λείπει, ή αυτό που μας χαρακτηρίζει και θέλουμε κι άλλη δόση. Κι όμως, έρχεται η στιγμή που όλο αυτό ξαφνικά φαντάζει περιττό και το διώχνουμε για την ίδια αιτία που μας τράβηξε!