Τι γίνεται όταν θες παράλληλα δύο ανθρώπους;

Παράλληλος έρωτας. Ούτε μαύρο, ούτε άσπρο. Γκρι. Έρχεται το μαύρο να σε ξεσηκώσει, να σου πάρει τα μυαλά, να σε σαγηνεύσει δίχως λογική και να σε συνεπάρει. Κάπου εκεί σε κρατάει το άσπρο, μακριά από τη θύελλα, σε ηρεμεί και σε γαληνεύει. Ασφάλεια και τάξη. Και το γκρι; Γιατί να υπάρχει το γκρι; Γιατί τα θες και τα δύο, γιατί το ένα συμπληρώνει το άλλο. Αλλά κανένα δεν υποκαθιστά το άλλο.

Γη και ουρανός. Καλοκαίρι και χειμώνας. Θάλασσα και βουνό. Χιόνι και ήλιος. Και έμπλεξες τόσο πολύ, που δύσκολα ξεμπλέκεις. Μπήκες σε δύσκολα μονοπάτια, σε λαβύρινθους χωρίς διέξοδο, σε καρδιές χωρίς το κλειδί της επιστροφής. Χωρίστηκες στα δύο και πώς να διαλέξεις; Νιώθεις σαν να μπήκες σ’ ένα αεροπλάνο, πετάς στα σύννεφα, τρέχεις με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, μα δεν μπορείς να το σταματήσεις. Θα σταματήσει όταν φτάσει στον προορισμό του. Και τότε θα βγεις, θα αναπνεύσεις. Και αν δε φτάσει; Μένεις μέσα και συνεχίζεις την πορεία σου; Τότε η σύγκρουση είναι σίγουρη, θα τα φας τα μούτρα σου.

Ένα από τα πιο δύσβατα μονοπάτια που ακολουθούν κάποιοι άνθρωποι είναι ο παράλληλος έρωτας. Μια καρδιά που χτυπά για δυο ανθρώπους. Για δύο τόσο διαφορετικούς ανθρώπους, που ο καθένας σε μαγεύει και σε τραβάει κοντά του με το δικό του απόλυτο τρόπο, μα παράλληλα ο καθένας σε διώχνει μακριά του με το δικό του επίσης τρόπο και σε σπρώχνει στην αγκαλιά του άλλου. Δύο ανταγωνιστές μέσα στο μυαλό σου, που χωρίς να το γνωρίζουν παλεύουν στα όνειρα σου για το ποιος θα πάρει την πρώτη θέση. Και τι γίνεται λοιπόν με αυτό το βάθρο; Νικάει κάποιος και σε κατακτάει ή πάντα η μάχη θα βγαίνει ισοπαλία;

Στον τελικό θα φανεί το αποτέλεσμα. Γιατί όσες μάχες και να δίνεις με τον εαυτό σου για να καταλήξεις στο σωστό δρόμο, τόσα λάθη θα κάνεις. Τόσο θα μπερδεύεις το κουβάρι και θα παραπατάς. Οι επιλογές μας χτίζουν τα όνειρά μας και τα κάνουν πραγματικότητά, αλλά πέφτουν και πάνω μας και μας πλακώνουν, θυμίζοντάς μας ότι τα λάθη πληρώνονται και δεν υπάρχει γυρισμός.

Θες και το μαύρο σου σε αυτή τη ζωή, θες την αγκαλιά του, που σε παρασύρει στο άγνωστο, θες τις κουβέντες του, που σου ψιθυρίζει γλυκά τα βράδια και σου αναστατώνει όλες τις αισθήσεις, θέλεις τη μαγική του αγκαλιά που απομακρύνει κάθε δάκρυ απ’ τα μάτια σου. Αλλά θες και το άσπρο σου, επιζητάς την ευτυχία σου στα δικά του μάτια που σε κοιτάζουν και σου τάζουν τον ουρανό με τ’ άστρα. Θες την αγάπη του και το χάδι του που σου χαρίζουν ηρεμία και πάθος μαζί. Τελικά, τα θέλεις όλα έτσι;

Δύο ανθρώπους, δύο διαφορετικά κορμιά, δύο διαφορετικές ψυχές, ο καθένας εδώ για να σου προσφέρει όλα όσα θέλεις, για να σε κακομάθει, για να σε εξυψώσει. Τόσο διαφορετικοί και τόσο ίδιοι. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο, ο ένας καλύπτει αυτά που δεν έχει ο άλλος και μαζί αποτελούν τον τέλειο άνθρωπο. Και εσύ στέκεσαι στη γωνία και κρατάς τις σημειώσεις σου προσπαθώντας να τα βάλεις όλα σε μία τάξη στη ζυγαριά του μυαλού σου και να αποφασίσεις ποιος είναι αυτός που τελικά θέλεις δίπλα σου.

Ποτέ κανείς δεν είναι αρκετός, ποτέ ένας άνθρωπος δεν μπορεί να έχει όλα όσα θέλουμε. Πάντα κάτι θα μας τρομάζει, κάτι θα λείπει, κάτι θα μας εκνευρίζει, κάτι θα το λατρεύουμε. Και αυτή είναι η απληστία του ανθρώπινου μυαλού. Δε σου φτάνει το ένα, θέλεις και τα δύο. Γιατί μόνο και τα δύο μαζί μπορούν να καλύψουν κάθε προσδοκία και κάθε τρελή απαίτηση που έχεις.

Η αλήθεια είναι πως όντως χρειάζεσαι δύο άτομα για να καλύψεις το κενό σου, δύο άτομα για να είσαι πλήρης και ευτυχισμένος. Μα δε χρειάζεσαι πολλά διαφορετικά πρόσωπα.  Το ένα άτομο θα είσαι πάντα εσύ και το άλλο άτομο που θα κουμπώνει μαζί σου και θα σου καλύπτει το κενό, θα είναι αυτός ο ξεχωριστός άνθρωπος που ήρθε στη ζωή σου για να σου θυμίσει γιατί δεν πέτυχε με όλους τους άλλους αλλά θα πετύχει με εσάς. Εσύ και αυτός.

Ο μαγικός αριθμός.