Βίτσιο μας οι τελειωμένες καταστάσεις

Για μία ακόμη φορά αναρωτιέμαι γιατί επιμένουμε σε τελειωμένες καταστάσεις. Γιατί αφήνουμε τόσο πολύ τον εαυτό μας, ξεχνάμε ποιοι είμαστε και γινόμαστε έρμαια ενός πάθους και μιας καψούρας. Μάλλον, ενός δήθεν πάθους και μιας ακόμα πιο δήθεν καψούρας. Λίγο-πολύ όλοι έχουμε περάσει μέσα από μία τέτοια κατάσταση. Μία φάση που όταν βγούμε απ’ αυτήν, με καθαρό πια μυαλό, ευχόμαστε να μην ξαναζήσουμε και κουνάμε το κεφάλι με συμπόνια όταν ακούμε από κάποιον άλλο ότι περνάει παρόμοιο Γολγοθά.

Για τον καθένα η κατάσταση κι οι συνθήκες μπορεί να διαφέρουν. Άλλοι μπλέκουν με έναν άνθρωπο που δεν έχει ή μάλλον (ακριβέστερα) δε θέλει να δώσει τίποτα. Αρνείται να εκφράσει τα συναισθήματά του, παραμένει απόμακρος, ή μπορεί και να μην έχει καν συναισθήματα για εμάς. Υπάρχουν και καταστάσεις που το πρόβλημα, όμως, έγκειται στις συνθήκες κι όχι στο παραλίγο ταίρι μας. Όταν μπλέκουμε με έναν άνθρωπο που ανήκει αλλού, που έχει ήδη άλλη σχέση, ή ακόμα είναι και παντρεμένος. Ή όταν ξεκινάμε μία σχέση από απόσταση και με όλα τα συναφή εμπόδια.

Το ζήτημα είναι γιατί μπλέκουμε εξαρχής σε κάτι που από μακριά μας φωνάζει «φύγε». Και το παράδοξο είναι ότι εξακολουθούμε να μένουμε και να προσπαθούμε όταν δε φαίνεται στον ορίζοντα να υπάρχει η παραμικρή σανίδα σωτηρίας, καμία υποψία ελπίδας, παρά μόνο σημάδια που μας τονίζουν πως αν επιμείνουμε κι άλλο μόνο επιπλέον πόνο και ταλαιπωρία θα οικονομήσουμε.

Είναι η ανασφάλεια, είναι ο εγωισμός, είναι η μοναξιά, η συνήθεια. Είναι πολλά και κυρίως είναι η ψυχολογική κατάσταση που περνάει καθένας μας εκείνη την περίοδο. Μένουμε σε μία άσχημη αδιέξοδη κατάσταση, σε έναν ερωτικό φαύλο κύκλο, με έναν άνθρωπο που ποτέ δε θα καταφέρουμε να έχουμε (όχι όπως τον θέλουμε τουλάχιστον), γιατί πολύ απλά το άπιαστο είναι λιγάκι πιο πικάντικο, πιο μαγικό και θέλουμε να το εξερευνήσουμε και γιατί συχνά πιστεύουμε πως είμαστε αρκετά μάγκες ώστε να το καταφέρουμε. Ξεκινάμε κάτι που μοιάζει ενδιαφέρον και καταλήγουμε να εθιζόμαστε χωρίς να υπάρχει αντίδοτο για να γλυτώσουμε απ’ αυτήν την αρρώστια.

Άλλοι μπλέκουν σε μία ερωτική σχέση έχοντας απόλυτη επίγνωση πως ο σύντροφός τους δεν έχει σκοπό να πάει το μεταξύ τους παραπέρα, ούτε να δεσμευθεί συναισθηματικά. Κι όμως, τους αρκεί αυτό το ένα τηλεφώνημα, αυτή η μία στιγμή που θα τους βρει το ξημέρωμα αγκαλιά κι ένα κρεβάτι μία στις τόσες. Όχι γιατί όντως αυτό θέλουν κι εκείνοι, γιατί τότε όλα θα ήταν μια χαρά. Αλλά γιατί το «περίμενε» αποτελεί για εκείνους μια ελπίδα ότι όλα θα φτιάξουν και κάποτε θα ζήσουν το παραμύθι που λαχταράνε. Δεν μπορούν να δουν πως όλο αυτό είναι μια σταγόνα στον ωκεανό.

Κι είναι εξαιρετικά δύσκολο να φύγουν από αυτήν την κατάσταση, γιατί πάντα νιώθουν πως δεν προσπάθησαν αρκετά, πως αν έμεναν κι επέμεναν θα έβγαιναν νικητές. Φορτώνουν τους εαυτούς τους ενοχές και σιγά-σιγά αρχίζουν και κολλάνε. Το άπιαστο γίνεται η εμμονή τους. Η αδιαφορία τους τρελαίνει. Συνηθίζουν σε μία κατάσταση και μετά από καιρό αρχίζουν και θεωρούν φυσιολογική την παράνοια που ζουν, οπότε καθησυχάζονται και παραμένουν.

Άλλοι παγιδεύονται σε έναν απαγορευμένο έρωτα κι ενώ ξέρουν εκ των προτέρων πως θα πληγωθούν, συνεχίζουν να επιμένουν. Ναι, χτυπάει το καμπανάκι ότι πλησιάζουν σε επικίνδυνη περιοχή, αλλά παρασύρονται και νομίζουν πως είναι αρκετά δυνατοί ώστε να αποσυρθούν όταν θα πρέπει. Μα τότε θα είναι πια αργά και τα «πρέπει» μόνο αχνοφαίνονται.

Ξεχνάμε πως όλα αυτά τελικά δεν είναι αγάπη, ούτε καψούρα, ούτε έρωτας. Είναι μια αρρώστια, μία επικίνδυνη για την ψυχολογία μας κατάσταση, μία φάση που μας κλονίζει το νευρικό μας σύστημα, χάνουμε τον εαυτό μας σ’ όλες αυτές τις απογοητεύσεις που μας βουτάμε και πληγωνόμαστε. Θα το περάσουμε, ό,τι κι αν μας λέει η λογική. Γιατί είναι κι αυτό μέσα στο παιχνίδι της ζωής και του έρωτα κι εδώ που τα λέμε, έχει κι ο μαζοχισμός μας τη νοστιμάδα του.

Αλλά να θυμάστε, τίποτα από αυτά δε θα κρατήσει. Είναι μια φούσκα που μας ταξιδεύει στο άγνωστο. Ενθουσιαζόμαστε με το ταξίδι και τον προορισμό και ξεχνάμε πως ποτέ δε θα φθάσουμε. Κι αυτό πονάει ακόμα περισσότερο. Η διαδρομή, δε, είναι στρωμένη με εμπόδια κι αγκάθια.

Ζήστε το, αλλά μην ξεχάσετε να σπάσετε τη φούσκα και να προσγειωθείτε πριν φτάσετε μακριά, γιατί εκεί είναι όλα πιο επικίνδυνα.