Μια απ’ τις σοφότερες κουβέντες που άκουσα στη ζωή μου ήταν η εξής: «Τα δικά σου προβλήματα εκεί που θα επιλέξεις να τα μοιραστείς, να ξέρεις πως το 90% δε νοιάζεται, το 9% θα χαρεί που τα ‘χεις και το 1% θα ‘ναι δίπλα σου». Σαφώς κι η πρώτη σκέψη μου ήταν «τι λέει το άτομο;». Πόση πόρτα έχει φάει για να το λέει αυτό; Κι όμως κάθε φορά που επέλεγα να μοιραστώ τον πόνο μου, όλο και πιο αληθινή μου φαινόταν αυτή η σκέψη.
Χιλιοειπωμένοι οι ύμνοι περί φιλίας∙ ο ένας αδελφικός, ο άλλος ήρθε στα δύσκολα και τον άλλο τον γνωρίζεις από παιδί. Ξέρεις ότι μεγαλώνοντας θα χάσεις τους δύο από αυτούς; Γιατί η φιλία δεν είναι τόσο αθώα και παραμυθένια όσο φαίνεται. Όταν χαθεί πονάς και μένεις μόνος. Όποιος είπε ότι είναι το δώρο θεού προφανώς ήταν τυχερός και δεν έζησε την άλλη σκοτεινή της πλευρά.
Είναι πραγματικά τόσο δύσκολο μεγαλώνοντας να κάνεις πραγματικές φιλίες. Γιατί όλοι γύρω σου κάτι έχουν χάσει, κάτι τους βασανίζει και κάτι τους λείπει. Ο άνθρωπος, όμως, δεν μπορεί να μείνει μόνος. Δεν μπορεί να μείνει αμίλητος. Δεν μπορεί να ζει σκρολάροντας τις ζωές των άλλων στο facebook ή στο instagram.
Θα δείτε παντού όμορφες φωτογραφίες με ανθρώπους να γελούν και να διασκεδάζουν. Κάποιοι θα είναι αγνώριστοι με 100 φίλτρα. Κανείς δε φωτογραφίζει το διάστημα που περνά μέχρι την επόμενη χαμογελαστή φωτογραφία. Δεν αρέσει, δεν πουλά και δεν παίρνει likes η κλάψα. Μας έχουν περάσει στο κεφάλι πως αν περνάς καλά μόνο τότε ποστάρεις. Οπότε γιατί να δείχνουμε τη χαρά μας σε εκατοντάδες αγνώστους, αφού τη λύπη μας δεν την πουλάμε;
Θυμήσου λίγο. Θυμήσου την πρώτη φορά που φιληθήκατε. Έψαχνες κινητό ή τα μάτια του; Like έκανε η καρδιά σου ή «σε ευχαριστώ για την αποδοχή»;
Είναι λυπηρό να προωθούμε τη χαρά μας για συμπάθεια. Αυτός που θα γουστάρει τη χαρά σου είναι νόμος άτυπος πως πρέπει να αγαπήσει και τη λύπη σου. Και το 1% δεν παύει να είναι μια πιθανότητα κάπου ανάμεσα στα μάτια που ξέρεις.
Δε μιλάει πολύ γιατί όταν ανοίγει το στόμα του λέει μόνο αυτά που πρέπει. Δεν υπόσχεται γιατί ξέρει πως ο καιρός ανατρέπει τα πάντα. Είναι δίπλα σου γιατί μπορεί και γιατί θέλει. Κι ας έρθουν όλα ανάποδα. Μπορούν.
Δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις γύρω μας. Δύσκολοι κι εμείς πια. Όσο κι αν μεγαλώνουμε, όσο κι αν λέμε πως μυαλό δε βάζουμε, κάτι μέσα μας φωνάζει και λέει «πρόσεχε».
«Πρόσεχε γιατί αν σε πληγώσουν πάλι δεν μπορώ να σε μαζεύω, εαυτέ μου». Κι όσο κι αν φωνάζει αύτη η φωνή εσύ, εγώ, εμείς θα συνεχίσουμε να ελπίζουμε πως κάπου εκεί έξω υπάρχουν καρδιές σαν τις δικές μας. Λίγο τσακισμένες, λίγο μπαλωμένες και λίγο τεράστιες που βάζουν μέσα τους ανθρώπους σαν κι εμάς. Γιατί ακόμα και στον βούρκο κάποιοι θα σηκώνουν κεφάλι και θα κοιτούν τα αστέρια.
Συντάκτης: Χριστιάνα Παν
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
