Δεν έχω ξεχάσει την «παρ' ολίγον» ευτυχία μας

Στάθηκα στην άκρη του δρόμου, μέσα στη βουή. Κι έβλεπα αυτά τα αμάξια που προσπερνούσαν το ένα το άλλο, τόσο βιαστικά. Και σε έψαχνα ακόμη, καθώς ερχόσουν κλεφτά να μου σκάσεις ένα φιλί και να με πάρεις αγκαλιά.

Πάει καιρός που δε σε είδα. Που προσπαθώ να συνηθίσω πως ανάμεσα σ’ αυτή τη βαβούρα, κι αυτούς τους δρόμους που ήταν τόσο δικοί μας πως δε θα ξαναρθείς. Κι ενώ το ξέρω, είναι κάποιες φορές που το μυαλό ξεγελιέται κι ακόμη ελπίζει. Εγωιστικά; Εθελοτυφλεί σε μια αλήθεια που έπρεπε να δεχτεί και να μάθει.

Κι αν ένα πράγμα έμαθα καλά, είναι πως δεν υπάρχουν μισές καρδιές. Δεν υπάρχει πόνος μισός, αλλά πάντα θα είναι ολοκληρωτικός, ολέθριος και καταστροφικός. Δεν έρχεται με χάδια ή γλυκόλογα. Όπου βρίσκει γη να πατήσει, σκορπά ολοκαύτωμα. Γεμίζει κάθε στιγμή με στάχτες κι αποκαΐδια. Γιατί δε θα μπορούσε να έχει άλλη μορφή.

«Πονάω» σημαίνει πληγές. Κι οι χειρότερες είναι αυτές που δε φαίνονται και χαράσσονται με ανεξίτηλα μελάνια μέσα μας. Που εκεί που έμαθες ή που πήγες να συνηθίσεις τα κενά της ψυχής σου, ξαφνικά πας για λίγο να ξεχάσεις ό,τι συνέβη κι ακόμη ελπίζεις.

Θα σου πω πως όλα μπορούν να ξεπεραστούν σ’ αυτή τη ζωή. Όλα, εκτός απ’ αυτές τις παρ’ ολίγον ευτυχίες που χάσαμε αναπάντεχα μέσα απ’ τα χέρια μας. Όχι γιατί ξεχάσαμε ή ξενοκοιτάξαμε. Απλώς γιατί κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να νικήσει τη μοίρα. Και πόσα κρύβουν αυτές οι παρ’ ολίγον ευτυχίες; Πόσες στιγμές «παρ’ ολίγον» δε ζήσαμε τότε που μπορούσαμε; Πόσες αφήσαμε για ένα «μετά» που ποτέ δεν ήρθε; Επιλογή μας δεν ήταν; Ακριβώς αυτό. Επιλογές βουτηγμένες στην άγνοια του χρόνου γύρω μας.

Στο «μαζί» που έζησα μαζί σου, ευτυχώς, δε σ’ αγάπησα «παρ’ ολίγον». Σ’ αγάπησα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Και δεν ανέβαλα ποτέ να στο δείξω μια άλλη μέρα. Σου έδινα απλόχερα την καρδιά μου κάθε μέρα που μας έβρισκε μαζί. ‘Οπως και σ’ όλους μας τους μικρούς, ομηρικούς καβγάδες για καθετί ανούσιο.

Όμως έτσι δεν ήταν όλοι; ‘Η μάλλον έτσι δεν είναι όλοι όσοι αγαπιούνται; Θα καβγαδίζουν και θα τα ξαναβρίσκουν πάντοτε! Στα μάτια μου πάντα αυτά θα είναι τα αληθινά ζευγάρια. Όχι αυτές οι αποστειρωμένες σχέσεις που πλασάρονται πάνω σε ροζ συννεφάκια με αστερόσκονη.

Μου ‘λειψες. Μου έλειψαν όλες οι μικρές μας, καθημερινές ιεροτελεστίες. Ακόμη κι αυτές οι τριχούλες στο σβέρκο σου που ποτέ δεν έπαιρνε η ξυριστική σου μηχανή και πετάγονταν πάνω απ’ το μπλουζάκι σου. Μου λείπεις απλώς εσύ. Και δεν ξέρω μέχρι πότε θα ψάχνω το αμάξι σου μέσα στους δρόμους που σ’ έφερναν κοντά μου. Μάλλον η αλήθεια είναι ποτέ. Γιατί αφήσαμε μια βόλτα στη μέση που δεν ήρθε ποτέ.

Τα μεγαλύτερα μαθήματα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις. Και τα μεγαλύτερα χαστούκια στα δίνει ο χρόνος. Αν κάτι έμαθα καλά, είναι να μην περιμένω ποτέ πια ένα αύριο που ίσως να μην έρθει.

Σου χρωστάω αυτήν την υπόσχεση. Γι’ αυτήν την πανέμορφη παρ’ ολίγον ευτυχία που χάσαμε.