Έμεινες με τόση αξόδευτη αγάπη

Σ’ έχω δει να χαμογελάς και να σκύβεις το κεφάλι. Σ’ έχω δει να προσπαθείς να δείξεις πως όλα είναι καλά, πως όλα είναι όπως πρέπει να ‘ναι. Σ’ έχω δει να τους κοροϊδεύεις όλους εκτός από εμένα, εμένα που σε μαζεύω ξανά και ξανά. Που σου λέω κράτα λίγο ακόμη και θα έρθουν καλύτερες μέρες για μας. Κι ας μας ρήμαξε ο χρόνος που πέρασε. Ας άφησε σαν κλέφτης σκόρπιες στιγμές γύρω μας.

Ξέρω πως δεν είσαι πια ο εαυτός σου, αλλά μια σκιά αυτού που κάποτε ήσουν. Γιατί δεν έχεις πια από πού να πάρεις δύναμη. Κι ας έχεις κόσμο γύρω σου να σ’ αγαπά, εσύ θα είσαι πάντα μαζί του. Όλα τα αποθέματα έχουν φτάσει στο μηδέν. Κι εσύ σε μια ανηφόρα που σε γυρνά ξανά στην αρχή και σε σπάει λίγο-λίγο.

Κι είναι που τόσο κουράστηκες να κουβαλάς αυτά τα σκουριασμένα συναισθήματα. Είναι που τόσο κουράστηκες να νοιάζεσαι για όλους και για όλα κι ας μην άκουσες ένα «ευχαριστώ». Είναι που δεν αντέχεις να βλέπεις άλλη ηλιθιότητα γύρω σου. Γιατί κανείς δεν ξέρει όσο εγώ πόσα πέρασες.

Κανείς δεν ξέρει πως καμιά άλλη επιλογή δεν είχες απ’ το να σηκώσεις τον εαυτό σου. Γιατί σιχαίνεσαι τη λύπηση. Ανήκεις σ’ αυτή την πάστα ανθρώπων που σιχαίνεται να νιώθει πως έστω και για ένα λεπτό τα μάτια του άλλου σε λυπήθηκαν. Το ξέρω. Πονάς. Πονάς γιατί απ’ τον καιρό που γεννήθηκες πολεμάς για το καλύτερο. Πολεμάς να κερδίσεις τη ζωή σου. Στερήθηκες, πόνεσες, ξενύχτισες. Έκτιζες ένα μέλλον που η ζωή στο έκανε παρελθόν.

Σε έχω δει να προσπαθείς να μην αφήνεις στιγμές πια να φεύγουν. Να πετάς τις αλήθειες σου για να μη μένουν ανείπωτες. Γιατί δΚι όσο περνά ο καιρός σε βλέπω να το δέχεσαι όλο και περισσότερο.

Έκλαψες μέχρι που στέρεψες κι ας μισούσες τόσο το κλάμα. Ήρθε και για σένα η στιγμή που ένιωσες πώς είναι να χάνεις ό,τι αγαπάς. Κι ας έβλεπες, κι ας άκουγες πόσο δύσκολο είναι. Δεν μπορούσε η φαντασία σου ποτέ να πλησιάσει την αλήθεια αυτή. Κι έμεινες με τόση αγάπη μέσα σου που δεν είχε πού να πάει. Φύλαγες κι έδινες λίγη-λίγη. Κι ας καταράστηκες εκατό φορές τον εαυτό σου που δεν την έδινε όλη κάθε στιγμή και λεπτό. Και δεν υπάρχει χειρότερο έγκλημα σ’ αυτή τη ζωή, να μην έχει πού να πάει τόση αγάπη.

Δε θέλω να σου υποσχεθώ πως θα έρθουν καλύτερες μέρες. Γιατί όποια υπόσχεση κι αν σου έδωσα, μας την έκαψε αυτός ο άτιμος χρόνος. Έχω κουραστεί κι εγώ, όπως κι εσύ. Και ναι, νιώθω πιο γερασμένη από σένα. Κι ας είναι η πρώτη φορά που δεν ξέρω πώς θα μας τα φέρει πια αυτή η ζωή που ήρθαμε και βρήκαμε.

Γιατί όσο κι αν παλέψαμε σε όλες τις αντίξοες συνθήκες, όσο κι αν προσπαθήσαμε να τη φέρουμε στα μέτρα μας, δυστυχώς χάσαμε. Θα προσπαθήσω όσο μπορώ να βρω και πάλι την άκρη.

Να προσέχεις, εαυτέ μου.