Εμείς τα παιδιά των 90’s

Μεγαλώσαμε στη δεκαετία που έκλεισε με τις μεγαλύτερες αλλαγές του αιώνα. Ζήσαμε την αλλαγή αυτή στο πετσί μας κι ήμασταν τα τελευταία, θα έλεγε κανείς, παιδιά της αθωότητας. Αυτής που η τεχνολογία δεν άφησε ποτέ ξανά  ίδια.

Τα ποδήλατα και τα παιχνίδια στη γειτονιά μέχρι αργά το βράδυ ήταν η καθημερινότητά μας. Βλέπεις, στα χρόνια τα δικά μας δεν υπήρχαν ακόμη τα κινητά και μπήκαν στη ζωή μας λίγο μετά την εφηβεία μας. Μιλούσαμε με τους κολλητούς μας για ώρες στο σταθερό τηλέφωνο και κάθε που σήκωνε η μάνα μας το ακουστικό, φωνάζαμε να το κλείσει. Δεν ξεχνάμε και τα δικαστήρια που περνούσαμε κάθε τέλος του μήνα για το λογαριασμό! Δεν είχαμε ακόμα ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Κι αν υπήρχε στο σπίτι ήταν ένα εργαλείο που αγγίζαμε σπάνια και με επιτήρηση, καθώς ήταν πανάκριβοι!

Περιμέναμε κάθε βδομάδα να βγει το αγαπημένο μας περιοδικό για να τρέξουμε στο περίπτερο της γειτονιάς να το αγοράσουμε. Περιμέναμε πώς και πώς τις καινούργιες αφίσες, που θα διακοσμούσαν τους ήδη γεμάτους τοίχους του υπνοδωματίου μας. Και κάθε φορά που ξεκολλούσαμε μια αφίσα, μαζί της έβγαινε κ ένα κομματάκι από σοβά. Τα βράδια αράζαμε με τους γονείς μας και βλέπαμε με αγωνία τις Φωσκολικές σειρές, κάναμε και μια ανάλυση την επόμενη μέρα με τους συμμαθητές μας στο σχολείο.

Τα ηλεκτρονικά μας παιχνίδια ήταν τα θρυλικά Super Mario, που πήγαινε πακέτο με το Game Boy, το Tetris κι ο Sonic ο σκαντζόχοιρος. Μπορούσαμε να κολλάμε με τις ώρες. Ήμασταν ήδη έφηβοι όταν τη θέση του Walkman πήρε το CD player και μας φάνηκε τόσο όμορφη αυτή η αλλαγή, καθώς σήμαινε πως δε θα είχαμε πια μασημένες κασέτες. Συχνά θα κάναμε τις δικές μας ηχογραφήσεις με τους κολλητούς μας, υποκρινόμενοι ότι είχαμε τη δική μας ραδιοφωνική εκπομπή. Τα βράδια θα συντονιζόμασταν όλοι στον ίδιο ραδιοφωνικό σταθμό και θα ανταλλάζαμε αφιερώσεις. Γιατί εκείνα τα χρόνια μιλούσαμε με τραγούδια κι όχι emoticons.

Όταν το ίντερνετ πρωτοήρθε στη ζωή μας, ήταν τόσο αργό όσο μια χελώνα. Θα φωνάζαμε κάθε που κάποιος θα σήκωνε το τηλέφωνο για να κάνει μια κλήση, αφού μας πέταγε έξω. Προσπαθούσαμε να ανακαλύψουμε αυτόν τον κόσμο που θα μας ένωνε με κάθε γωνιά της γης. Κι αυτό στα μάτια ενός παιδιού ήταν φανταστικό.

Στη δική μας εποχή βγήκαν τα καλύτερα παιδικά κινούμενα σχέδια! Ποιος δεν έμεινε σπίτι να δει Power Rangers, Sailor moon και Songoku. Αυτά τα παιδικά μεγάλωσαν και την επομένη γενιά, αλλά βγήκαν στη δική μας. Τη δική μας εποχή, επίσης, έκαναν τη αρχή τους τα μεγαλύτερα μουσικά συγκροτήματα. Τα βλέπαμε κάθε βδομάδα να είναι νούμερο 1 στα μουσικά charts κι η μουσική, στην εποχή μας, ήταν η συντροφιά μας.

Νοσταλγικά χαζεύουμε ακόμη τα σημάδια απ’ τα χτυπήματα και τις γρατσουνιές στα γόνατα κι αναπολούμε αυτά τα χρόνια. Γιατί για μας τότε η επικοινωνία είχε πρωταρχικό ρόλο. Γιατί μεγαλώσαμε στην αλλαγή και κρατήσαμε για πάντα μέσα μας αυτές τις αρχές.

Νιώθουμε παράξενα βλέποντας τώρα πόσο άλλαξε ο κόσμος γύρω μας. Νιώθουμε παράξενα που τα παιδιά φοβούνται να παίξουν στις αλάνες και να γυρίσουν αργά στο σπίτι. Γιατί όσο αλλάζει ο κόσμος γύρω μας, τόσο λυπόμαστε γι’ αυτά που χάσαμε. Ζήσαμε την ωραιότερη εφηβεία και την πιο απογοητευτική ενήλικη ζωή. Τι θα φέρει άλλο το μέλλον για μας; Άγνωστο. Σίγουρα, όμως, δε θα μας πάρει ποτέ τις πιο όμορφες αναμνήσεις.