Έχουμε αδυναμία στους γονείς των φίλων μας

Θυμάμαι ακόμη την πρώτη μέρα που γνώρισα τη οικογένεια της κολλητής μου. Τα ζεστά τους χαμόγελα κι αυτήν την οικειότητα που ένιωσα απ’ την πρώτη στιγμή. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι μου χάρισαν κι έναν απ’ τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους, το φιλαράκι μου, αυτό που με έμαθε καλύτερα απ’ τον καθένα. Και μέσα απ’ το κολλητάρι μου βρήκα και μια δεύτερη οικογένεια, που αντί για δεσμούς αίματος, μας έδεσε η κοινή αγάπη για το ίδιο πρόσωπο, το παιδί τους.

Αυτοί οι γονείς, που τόσα ακούγανε για σένα, στις πρώτες συναντήσεις σας με διακριτικές ερωτήσεις απλά επιβεβαιώνουν αν είσαι καλή επιρροή για το παιδί τους -λογική η ανησυχία τους και κάπως γλυκιά. Κι αν περάσεις το τεστ, σου συμπεριφέρονται σαν να ήσουν κι εσύ μέλος της οικογένειάς τους από πάντα.

Μπορεί να μη μας μεγάλωσαν ή να μην ήταν δίπλα μας στις αρρώστιες και τα πρώτα μας βήματα. Μπορεί να μην καβγάδισαν μαζί μας για κάθε εφηβική τρέλα και να μας βρήκαν έτοιμους, στρωμένους απ’ την πραγματική μας οικογένεια. Μα μαζί τους βγαίνουν πιο φυσικά, σχεδόν αβίαστα, όλες οι στεναχώριες μας κι όλοι οι προβληματισμοί μας. Γιατί μιλάμε σε αυτούς με την ασφάλεια ότι δε θα ακολουθήσουν εκατό τηλέφωνα απ’ τη μάνα μας γιατί ανησυχεί και δε θα μας βγάλουν στο amber alert αν δε δώσουμε σημάδια ζωής για 24 ώρες. Σε ακούνε χωρίς να σε κρίνουν, χωρίς να απαντάνε το περιβόητο «Στα ‘λεγα εγώ». Γιατί οι γονείς, όσο κι αν προσπαθήσουν να γίνουν φίλοι μας, πάντα θα τους κρατά η υπερβολή της αγάπης τους για εμάς ένα βήμα πίσω.

Με τους γονείς των φίλων μας, όμως, μπορεί να χτιστεί μια διαφορετική και μοναδική σχέση ώστε πολλές φορές να τους δώσουμε ως και τη λύπη μας στο πιάτο, που κρύψαμε απ’ τους δικούς μας για να μην τους στεναχωρήσουμε. Θα τους δούμε πραγματικά χαρούμενους σε κάθε μας επιτυχία και θα μας κρατάνε πάντα μια θέση στο οικογενειακό τους τραπέζι. Θα μας μιλήσουν για αυτούς, θα μας ταξιδέψουν στις αγαπημένες τους αναμνήσεις και θα μοιραστούν μαζί μας κάθε τους σημαντική ανάμνηση. Και κάπου ανάμεσα στον καιρό που θα περνά θα τους νιώθεις συγγενείς σου. Γιατί το να βρεις μια δεύτερη οικογένεια που να σε αγαπά ισάξια με τα παιδιά τους είναι το μεγαλύτερο δώρο που σου πρόσφερε ο καλύτερός σου φίλος.

Πολλές φορές στους –αναίτιους ή κι όχι– καβγάδες με τους κολλητούς, μας κρατάνε μούτρα με το δίκιο και το άδικό τους κι έτσι μας στερούνε κι αυτήν την επικοινωνία με την οικογένειά τους. Κάπου εκεί αντιλαμβάνεσαι πόσο σημαντικοί είναι πια αυτοί οι άνθρωποι για σένα και πόσα πολλά σημαίνουν, που αν δεν τους δεις ή δε μάθεις νέα τους για λίγες μέρες, σου λείπουν.

Οι γονείς των φίλων μας, στα μάτια μας, θα είναι καλύτεροι κι απ’ τους ίδιους μας τους φίλους, ενίοτε κι απ’ την ίδια μας την οικογένεια. Γιατί μας έδωσαν καταφύγιο κάθε που το σπίτι μας έπνιγε. Μας φρόντισαν και μας σήκωσαν σε κάθε μας δυσκολία με όλη τους την αγάπη και τη στοργή. Μας έδωσαν τα καλύτερα κομμάτια του χαρακτήρα τους και ποτέ δε μας έκριναν. Μας έκαναν κι εκείνοι συντροφιά κάτι ατέλειωτα βράδια στη βεράντα κοιτώντας τα αστέρια μαζί μας και χαμογελούσαν ζεστά κάθε που βλέπαμε τα πάντα μαύρα. Μαζί μας έκαναν ζαβολιές που ούτε οι κολλητοί μας δεν έμαθαν ποτέ και μας έκαναν να τους αγαπήσουμε ακόμα περισσότερο. Δε μας θύμωσαν ποτέ. Δε μας μίλησαν άσχημα, δε μας έκριναν. Μας άνοιξαν μια αληθινή αγκαλιά και δεν την έκλεισαν ποτέ. Και κάπως έτσι, πώς θα μπορούσαμε να μην τους έχουμε αδυναμία;