Φαΐ∙ ο σύμμαχός μας στις λύπες

Λύπες. Κρυμμένες σε κάθε στιγμή της ζωής μας, πάντα απρόσκλητες εκεί που νομίσαμε πως βάλαμε μια τάξη. Ξαφνικοί ανεπιθύμητοι επισκέπτες που μας διαλύουν την τάξη που τόσο πολύ προσπαθήσαμε να βάλουμε στη ζωή μας. Όμως, γελάστηκαν αν νόμισαν πως κανένα σύμμαχο δεν έχουμε για να μας τις χτυπήσουμε, έστω και σαν ψευδαίσθηση για λίγα λεπτά. Τρία μονάχα γράμματα που κρύβουν ανακούφιση! Φαΐ!

Εντάξει! Οι λύπες θέλουν και φίλους οι οποίοι συνταγογραφούν τα γιατρικά μας. Πόσες φορές δε χτύπησε η πόρτα μας με το κολλητάρι μας και το αγαπημένο μας παγωτό αγκαλιά; Πόσες βραδιές δεν πέρασαν μ’ αυτά τα κουτάλια στο χέρι να σκαλίζουμε την κούπα, μέχρι που να άδειαζε κι αυτή όπως και το μυαλό μας. Γιατί το φαγητό στο μυαλό μας είναι συνδεδεμένο με την απόλαυση από παιδιά. Κι αυτή όσα χρόνια κι αν περάσουν κανείς δεν μπορεί να μας τη στερήσει. Και μεταξύ μας; Όσες περισσότερες οι θερμίδες την ώρα του δικού μας πόνου, τόσο πιο γρήγορη η δράση του. Γιατί τρώγοντας, λύπη δεν υπάρχει!

Οι άνθρωποι δε θέλουν και πολλά για να ‘ναι ευτυχισμένοι. Ένα τραπέζι γεμάτο με τα αγαπημένα μας πρόσωπα μας προσφέρει στιγμές ανεκτίμητες. Το φαγητό είναι συνήθως η πρόφαση της συνάντησης, αλλά ας δούμε και λίγο μια πολύ γνωστή εικόνα για όλους εμάς που σαβουριάζουμε απεριόριστες ποσότητες φαγητού και γλυκών στις στεναχώριες μας!

Συμβαίνει κάτι το οποίο ταράζει τον ψυχικό μας κόσμο. Μας έκανε να κλάψουμε, να θυμώσουμε, να χτυπήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο. Κι αμέσως ξέρουμε πως κάτι κολασμένα σοκολατένιο και γενικότερα οποιαδήποτε απαγορευμένη –για μια ισορροπημένη δίαιτα– τροφή είναι αναγκαία για μας και μάλιστα σε μεγάλες ποσότητες. Δε μας αρκεί μόνο λίγο. Αξίζουμε την υπερβολή, γι’ αυτό που περνάμε! Η επιθυμία για πίτσα δε μένει στο ένα κομμάτι, αλλά μια οικογενειακή μας δίνει την ασφάλεια ότι θα φάμε μέχρι σκασμού, αλλά τουλάχιστον θα το απολαύσουμε. Κι ας μην πεινάμε τόσο, στην τελική, κι ας χορτάσαμε στο δεύτερο κομμάτι! Σταματημό δεν έχουμε!

Το φαγητό είναι το γιατρικό μας απέναντι στο στρες και το άγχος! Ποιος δεν ξέχασε τα πάντα μπροστά σε μια λαχταριστή μακαρονάδα; Γιατί ο εγκέφαλός μας διψά γι’ αυτή τη σεροτονίνη που εκκρίνεται κάθε που μπαίνει ο λατρεμένος υδατάνθρακας στο σώμα μας. Κι ας τον αποφύγαμε όλοι σαν διαόλου κάλτσα, δεν μπορέσαμε ποτέ να του γυρίσουμε την πλάτη στις μαύρες μας. Γιατί ο υδατάνθρακας ξέρει να μας κάνει καλά όταν τα λόγια μπαίνουν απ’ το ένα αφτί και βγαίνουν απ’ το άλλο. Και στην τελική, βρε αδερφέ, τέτοιες στιγμές καλύτερα να σπάμε δίαιτες παρά κεφάλια.

Εμείς που αγκαλιάζουμε το φαγητό στις λύπες και τα ζόρια μας, είμαστε αυτοί οι περαστικοί στο δρόμο, που ακόμα και με ένα μικρό μαύρο συννεφάκι πάνω απ’ το κεφάλι μας να ρίχνει αστροπελέκια, χαμογελάμε! Γιατί παρ’ όλες τις αναποδιές και τις κακουχίες, θα κρατάμε μια απαγορευμένη απόλαυση στο χέρι ή στην τσάντα μας, που θα μας δίνει κουράγιο.

Κι ας αποχωριζόμαστε τα καλοκαιράκια τα γλυκάκια μας, τις πίτσες μας και τις μακαρονάδες με τα πιτόγυρά μας, θα γυρνάμε σ’ αυτά κάθε που το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον μας. Γιατί στον αγώνα φαγητού και λύπης πάντα θα σημειώνουμε Χ.