Πρέπει να δεις αυτή τη ζωή, αυτήν την πόλη σαν τουρίστας. Πρέπει να θαυμάζεις ξανά και ξανά την ομορφιά γύρω σου στην απλότητα των στιγμών. Δεν πρέπει να ξεχνάς πως η ζωή είναι μια βόλτα με γυμνά πόδια στην αμμουδιά. Κι ίσως πού και πού πρέπει να νιώθουμε αυτό το κύμα να χτυπά πάνω μας και όχι μέσα μας.
Πρόσφατα ανάμεσα σε απανωτές αναποδιές και πνιγμένη στο δικό μου χαοτικό κόσμο, βομβαρδίστηκα με χιλιάδες αχρείαστες και χιλιοειπωμένες συμβουλές. Οι περισσότεροι θα έλεγαν μόνο ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός μην έχοντας κάτι χειροπιαστό να δώσουν σε έμενα, το θύμα.
Σε μια στιγμή διαύγειας κι αφού κουράστηκα ν’ ακούω ευγενικά τους γύρω μου, έδωσα ένα μεγάλο χαστούκι στην καρδιά μου και της είπα «Σήκω. Σήκω, γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή». Αυτός που περνά διά πυρός και σιδήρου προσπαθώντας να ξαναχτίσει ό,τι απέμεινε θέλει να νιώσει ξανά απ’ την αρχή όλες τις ομορφιές αυτού του κόσμου.
Επέστρεψα, λοιπόν, στα βασικά συντροφιά με τον εαυτό μου και το σκυλί μου που μεταξύ μας είναι ο πιο ανέξοδος ψυχαναλυτής. Θυμήθηκα που με τις ώρες θα μπορούσα να κοιτώ τους περαστικούς και να προσπαθώ να καταλάβω που τρέχουν με τόση βιασύνη. Θα έβλεπα ζευγαράκια και θα κάναμε φανταστικούς διαλόγους για τους αιώνιους όρκους αγάπης που αντάλλαζαν.
Θα θαύμαζα πιο πολύ απ’ όλους όμως αυτούς τους τύπους που ήταν κοκκινισμένοι απ’ τον ήλιο με μια μηχανή στο χέρι προσπαθώντας ν’ αποτυπώσουν αυτό που όλοι εκείνοι οι περαστικοί δε γύρισαν λεπτό να θαυμάσουν. Το ηλιοβασίλεμα. Αυτήν την ομορφιά που μας διδάσκει τόσα πολλά που εμείς προσπερνάμε. Ό,τι κι αν συμβεί, ακόμη και το τέλος του κόσμου να ‘ρθει, η ανατολή κι η δύση του ήλιου θα είναι πάλι εκεί, για να μας θυμίζουν πως το σκοτάδι είναι προσωρινό. Πάντα θα έρχεται το φως.
Ο θυμός, η λύπη κι η χαρά, όσο κι αν γαντζωθούν από πάνω μας είναι αισθήματα προσωρινά. Κανένα απ’ αυτά δε διαρκεί για πάντα. Έχουμε την τάση να ξεχνάμε πως γενικότερα όλα γύρω μας είναι προσωρινά. Αναζητάμε διαρκώς κάτι που δεν έχουμε ζήσει με αντάλλαγμα όλες αυτές τις στιγμές, που θυσιάζουμε όλοι μας κλεισμένοι σ’ ένα γραφείο.
Μάθαμε να θεωρούμε ξεκούραση ένα εισιτήριο στο χέρι και λεφτά στην τσέπη. Προσπερνούμε πως η πραγματική ξεκούραση έρχεται μέσα απ’ τη ζεστασιά του σπιτιού μας και τους ανθρώπους γύρω μας. Μάθαμε να νιώθουμε μια πίκρα όταν κάποιος κάνει κάτι, για το οποίο εμείς δουλεύουμε ένα χρόνο για να βάλουμε κάποια χρήματα στην άκρη για να το πραγματοποιήσουμε.
Δε θα ζηλέψει κανείς αυτόν που στον ελεύθερό του χρόνο γέμισε το αμάξι με την οικογένειά του και πήγε μια εκδρομή, αλλά αυτόν που πήρε ένα αεροπλάνο και χρυσοπλήρωσε τρεις με τέσσερις διαμονές σ’ ένα ξενοδοχείο μιας άλλης χώρας.
Δεν είναι κακό να κάνουμε όνειρα. Δεν είναι κακό να έχουμε να περιμένουμε κάτι ή να είμαστε φιλόδοξοι. Κακό είναι να ξεχνάμε δυο γέρικα χέρια που μας μεγάλωσαν και ν’ αφήνουμε το χρόνο να περνά ξέροντας πως πάντα είναι εκεί. Κακό είναι να μην κλέβουμε κάποιες στιγμές για μας, γι’ αυτό το μέσα μας, να πάμε με τον εαυτό μας μια βόλτα. Κακό είναι να ξεχνάς να ζεις.
Όσο έχεις αέρα στα πνευμόνια σου κι ένα ζευγάρι πόδια να σε πάνε στην αρχή, θα είσαι πάντα πολύ πιο πλούσιος απ’ όσο νομίζεις. Μη χτίζεις τη ζωή σου με αριθμούς στην τράπεζα. Μη θεωρείς ένα απλό σύμβολο μπροστά απ’ τον τραπεζικό σου λογαριασμό πως θα σου αγοράσει όσα στερήθηκες. Δεν υπάρχει τιμή στην ομορφιά γύρω σου. Μείνε απλός για να μη μετανιώσεις μετά γι’ αυτά που έχασες.
Δυο φορές δε ζούμε. Μία αν γίνει σωστά, η διαδρομή είναι αρκετή.
Συντάκτης: Χριστιάνα Παν
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
