Η ωριμότητα είναι δυσκολοκατάκτητη

Κλισέ, αλλά θα το πω και θα ήθελα πραγματικά να μου εξηγήσει ένας άνθρωπος, γιατί βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε. Καλά δεν ήμασταν; Τι την θέλαμε αυτή τη βιασύνη; Γιατί δε μας είπε κανείς πως η ανεξαρτησία κοστίζει ακριβά;

Έφτασε η στιγμή που η μάνα μας περίμενε πώς και πώς. Να πάρουμε το χαρτί, να γίνουμε άνθρωποι και να βγούμε στη ζωή. Περισσότερο σαν θηριοδαμαστής ένιωσα να πω την αμαρτία μου, καθώς όσο περνάνε τα χρόνια, άλλο τόσο καταλαβαίνω πως δε λέγεται ζωή, αλλά ζούγκλα.

Και ξεκινάς από πόρτα σε πόρτα να βρεις δουλειά. Κρατάς αυτό το βιογραφικό στο χέρι με την προϋπηρεσία σου κενή, καθώς δεν υπάρχει ευκαιρία. Ακούς το γνωστό: «Θα σας ενημερώσουμε σύντομα» και περιμένεις πάνω από ένα κινητό σαν να περίμενες τηλέφωνο απ’ το πρόσωπο.

Αντιλαμβάνεσαι πως πρέπει να συμβιβαστείς και να βρεις, έστω μια δουλίτσα, κι εσύ απλώς να βγεις επιτέλους απ’ το σπίτι. Να μπορέσεις να πας ως άνθρωπος να φας να πιεις και να πάρεις και κάτι για τον εαυτό σου. Λυπάσαι ακόμη πιο πολύ, όταν αυτά που παίρνεις, αφού τα καταφέρεις, δε φτάνουν ούτε για τα βασικά. Αυτή πάνω-κάτω είναι η πρώτη πόρτα που τρως κατάμουτρα και ξεκινάς να συμβιβάζεσαι με την κατάσταση γύρω σου.

Προχωράμε στο κεφάλαιο «σχέσεις». Μάθαμε σαν παιδιά να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους κι ας τρώγαμε τα μούτρα μας. Μεγαλώνοντας δε, μάθαμε πως οι άνθρωποι όχι μόνο δε λένε αυτά που αισθάνονται πραγματικά, αλλά τα φυλάνε όλα μέσα τους για να μην πληγωθούν. Οπότε είτε επιλέγουν να συμβιβαστούν με κάποιον που δεν ταιριάζουν είτε επιλέγουν τη μοναξιά.

Κι άντε εσύ που έμαθες να φωνάζεις κάθε φορά που η καρδιά σου πήγαινε να σπάσει, να μάθεις ν’ ανέχεσαι τη σιωπή γύρω σου. Ομολογώ πως θ’ αρχίσεις να βλέπεις μάσκες και πληθώρα οσκαρικών ερμηνειών γύρω σου. Έχε τα μάτια σου πάντα ανοιχτά.

Το αναπόφευκτο κομμάτι τώρα κι η μεγαλύτερη και σκληρότερη αλήθεια που θα μάθεις στο ταξίδι της ωριμότητας είναι η εξής : «Ό,τι αγαπάς, δυστυχώς κάποια στιγμή καταραμένη θα το χάσεις». Το ξέρω είναι αδιανόητο, όμως σου θυμίζω πως μεγαλώνουμε και είμαστε διαβάτες σ’ αυτήν τη ζωή. Στο υπόσχομαι η ζωή έχει τον τρόπο να σου δώσει τη δύναμη να σηκωθείς. Ίσως κάποιες φορές απλώς να χρειαστείς λίγο περισσότερο χρόνο, αλλά στο υποσχέθηκα, θα σηκωθείς.

Κι εκεί θ’ αρχίσεις να εκτιμάς κάθε λεπτό που περνά. Θα μάθεις να ζεις την κάθε στιγμή, χωρίς να ζητάς υλικά αγαθά και χρήματα. Μόνο στιγμές. Θα θελήσεις να βάλεις ακόμη περισσότερες φορές τη δικιά σου ευτυχία σε δεύτερη μοίρα για να είναι αυτοί που αγαπάς γύρω σου καλά. Κι αν το κάνεις αυτό, είσαι έτοιμος ν’ αποφοιτήσεις απ’ το πανεπιστήμιο της ζωής με μια μικρή τελευταία δοκιμασία. Την καλοσύνη.

Ξέρω, θα πληγωθείς, αλλά πρέπει να μη θυσιάζεις αυτήν τη καρδιά, ούτε να την χαλάς. Μάθε ν’ απαντάς στην αγένεια και τα ψίχουλα του καθενός με καλοσύνη. Μην πικραίνεσαι. Πιο πολύ θα σε θυμούνται για την περηφάνια που έδειξες όταν σε ποδοπάτησαν, παρά για την εκδίκησή σου. Γιατί άντε και κατάφερες και την πήρες, θα νιώσεις καλά μόνο για λίγο. Μάθε να προσπερνάς ό,τι σε τρώει και μην ξεχνάς να είσαι πάντα ευγενικός. Είναι ανέξοδο και λυτρώνει.

Η ωριμότητα, λοιπόν, μεγαλώνοντας ξεδιπλώνεται, εξελίσσεται, αλλά μπορεί να μη φτάσει ποτέ στην ολοκλήρωσή της. Θέλει πολλά χτυπήματα για να τελειοποιηθεί και πολλές θυσίες. Θα χαρακτηρίζει, όμως, πάντα τις πράξεις σου κι αυτό μην το ξεχάσεις ποτέ.

Γιατί αυτός που άλλα λέει κι άλλα πράττει, δυστυχώς, δεν την γνώρισε ποτέ.