Η πρώτη κίνηση ανήκει στον πιο τολμηρό, όχι στον πιο ψημένο

Υπάρχει ένα σπάνιο είδος εντόμων που εμφανίζεται και κόβει βόλτες στα στομάχια μας κάθε που ένα συγκεκριμένο άτομο βρίσκεται απέναντί μας. Εκείνο το άτομο που αυξάνει τους καρδιακούς παλμούς και κάνει την ορθοφωνία μας να πάει περίπατο, αφού η φωνή μας τρέμει κάθε που προφέρουμε το όνομά του. Είναι το πρώτο σκαλοπάτι του έρωτα.

Αυτός ο απροσάρμοστος φτερωτός άγγελος που κάνει ό,τι γουστάρει, ήρθε για άλλη μια φορά απρόσκλητος. Ήρθε χωρίς να τον περιμένει κανείς να κάνει κουμάντο στη ζωή μας και να την φέρει πάνω κάτω. Σε μια εποχή που το πρώτο βήμα φαντάζει βαρύ κι ασήκωτο, αφού καθετί που περιέχει το ρίσκο να μας εκθέσει σχεδόν απαγορεύεται, κι ας είναι αυτή η ευκαιρία για την ευτυχία μας.

Οι καταστάσεις, οι άνθρωποι κι ο έρωτας, όλα έχουν αλλάξει. Έχουν προσαρμοστεί στους ρυθμούς της καθημερινότητας. Γρήγοροι, άπιαστοι, ωμοί∙ άνθρωποι κι έρωτες. Δεν ξεστομίζουμε πια τόσο απλά κι εύκολα το «μου αρέσεις». Δεν το στολίζουμε με όλες εκείνες τις τρυφερές λεπτομέρειες και λόγια που του αρμόζουν. Κι όταν γίνεται αυτό, συνήθως συμβαίνει μόνο πίσω απ’ την ασφάλεια μιας μικρής οθόνης κι η ευτυχία μας κρέμεται σε τρεις τελείες που χοροπηδούν καθώς περιμένουμε εκείνη την απάντηση που θα μας λυτρώσει ή θα μας προσγειώσει απότομα στη Γη.

Αυτή η πρώτη κίνηση, που κάποτε επιτέλους έρχεται, κρύβει πολλά. Γιατί έστω και μία πιθανότητα να υπάρχει ο άλλος να νιώθει το ίδιο με σένα, υπόσχεται μια πανέμορφη αρχή. Πολλές φορές η πρώτη κίνηση έρχεται δειλά κι ίσως λίγο άτσαλα. Λιγομίλητα, αμήχανα, μα με όσο θάρρος απαιτεί ένα τέτοιο βήμα. Το να επιλέγεις για απάντηση τη σιωπή ή αυτό το γαμημένο «δώσε μου λίγο χρόνο να το σκεφτώ» είναι έγκλημα. Να σκεφτείς τι; Αν γουστάρεις; Να ετοιμάσεις μια λίστα με όλα τα θετικά και τα αρνητικά του άλλου; Να κάνεις γκάλοπ με τους φίλους «αν» πρέπει να δώσεις μια ευκαιρία;

Μεταξύ μας; Μόλις την έχασες την ευκαιρία μαζί με το χρόνο που ζήτησες. Την έχασες πίσω απ’ τη σιγουριά και την υπεροψία σου. Γιατί ο άλλος δε λιώνει για σένα. Δε σε παρακαλάει, ούτε καίγεται, επειδή σου είπε απλά πως του αρέσεις. Ίσως να ρίσκαρε να ζήσει κάτι περισσότερο. Ίσως να είναι μπερδεμένος. Ίσως να θέλησε να σου το πει, με εκείνο το σπάνιο πια θάρρος, γιατί δε συμπαθεί τα ανείπωτα.

Η ξενέρα είναι πάντα στη γωνιά. Ένα τσιγάρο δρόμος. Γιατί; Με το να το παίζεις σταρ με χολιγουντιανό αέρα κι αηδίες, με τη βεβαιότητα πως σε γουστάρει τρελά, απλά ξενερώνεις τον άλλο. Δε σου είπε ότι πεθαίνει για σένα. Δε σου είπε «με έχεις» και σίγουρα δε θα ‘πρεπε να το πάρεις έτσι, μόνο και μόνο γιατί είχε τα κότσια να κάνει το πρώτο βήμα.

Ίσως απλά να σκέφτηκε δυνατά και να είπε «σε γουστάρω» όταν σε είδε να χαμογελάς. Ίσως να βρήκε χαριτωμένα όλα εκείνα τα μικρά που κάνεις και δε δίνεις ποτέ σημασία. Μα μην ξεχνάς πως απλά βρήκε το θάρρος να το πει δυνατά, χωρίς απαραίτητα να περιμένει (ή και να ζητάει) κάτι περισσότερο.

Φερθείτε με αξιοπρέπεια κι ας μη γουστάρετε. Πείτε ένα μπράβο από μέσα σας στην τόλμη αυτού που στάθηκε γυμνός συναισθηματικά απέναντί σας. Μη θεωρείτε πως είναι δεδομένος. Και προς θεού, ακόμα και το ίδιο να μη νιώθετε, αντιμετωπίστε το φυσικά κι όχι κινηματογραφικά, με ντιβισμούς κι ιστορίες.

Δεν έχουμε κανένα σιγουράκι σ ‘αυτή τη ζωή εκτός απ’ το γεγονός ότι κανείς δεν είναι κανενός και τίποτα δεν είναι δεδομένο.