Αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, αυτήν τη μοναδική στιγμή ζουν σ’ αυτήν τη γη περίπου 7.6 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Κάποιοι, ανάμεσα σ’ αυτούς, -τώρα που διαβάζεις αυτό το άρθρο- φοβούνται. Κάποιοι πήραν το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι. Κάποιοι λένε ένα αθώο μικρό ψέμα για να μπορέσουν να επιβιώσουν τη σημερινή μέρα, ίσως για να μην χάσουν τους ανθρώπους τους. Άλλοι αυτή τη στιγμή έρχονται αντιμέτωποι με την αλήθεια που θα τους χτυπήσει κατακέφαλα ή θα τους ελευθερώσει.
Καλοί άνθρωποι, κάπου ανάμεσα στο χάος, είναι στην αρχή ενός πολέμου με το κακό. 7.6 δισεκατομμύρια άνθρωποι, 7.6 δισεκατομμύρια ψυχές. Και μερικές φορές, το μόνο που χρειάζεσαι, είναι μόνο μια από αυτές για να νιώσεις ζωντανός.
Μερικές φορές, ψάχνουμε ξανά την πίστη. Διψάμε να πιστέψουμε ξανά στη ζωή, τον έρωτα, τη φιλία, τις υποσχέσεις. Θέλουμε να πιστέψουμε στη μοίρα και την αγάπη. Αποζητούμε αυτό το συναίσθημα που μας κάνει να θέλουμε ξανά και ξανά να πιστέψουμε ότι κάναμε τις σωστές επιλογές στη ζωή μας, ότι είμαστε στο σωστό δρόμο και σαν παιδιά, ακόμα ελπίζουμε ότι έχουμε χρόνο για να διορθώσουμε τα λάθη που σκορπίσαμε στη πορεία δεξιά-αριστερά. Η σωστή λέξη για όλα αυτά που περιέγραψα είναι η ελπίδα. Θέλουμε ακόμα να ελπίζουμε, γιατί η πραγματικότητα που ζούμε, θα ήταν αβάσταχτη.
Κανείς από μας δε θέλει να πληγωθεί κι ενώ όλοι θέλουμε να αγαπιόμαστε μέχρι να κλείσουμε τα μάτια μας, φοβόμαστε. Αν παρομοιάσουμε την αγάπη με το αγαπημένο μας τραγούδι, ξέρουμε πως τελειώνει. Όμως συνεχίζουμε να το ακούμε ξανά και ξανά και το αγαπάμε το ίδιο. Γιατί φοβόμαστε τότε τόσο πολύ να ξαναγαπήσουμε;
Ξέρω, τη μια στιγμή είμαστε ευτυχισμένοι με τη ζωή μας, αλλά σε κλάσματα δευτερολέπτου όλα μπορούν να γκρεμιστούν. Νιώθουμε μοναξιά ανάμεσα σε 7.6 δισεκατομμύρια ψυχές. Γιατί, μερικές φορές, ακόμα κι οι κοντινότεροι μας άνθρωποι μας απογοητεύουν, νομίζοντας πως μας προστατεύουν. Κανείς δεν μπορεί να μας πάρει τίποτα απ’ το μέσα μας, από εμάς, εκτός κι αν τον αφήσουμε. Κι αυτό είναι κανόνας που πρέπει να χαραχτεί στην καρδιά και το μυαλό μας.
Το θέμα είναι ένα. Ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους, ανάμεσα σε τόσες ψυχές θα πρέπει να θυμάσαι πως ποτέ δε θα έχουν σημασία τα λόγια σου, αλλά οι πράξεις σου. Κι αν κάπου ανάμεσα στη διαδρομή δε σου αρέσει αυτός που εσύ έγινες, αυτό που επέτρεψες να σε πληγώσει και να σε κάνει να κλείσεις κομμάτια του εαυτού σου, τότε ξύπνα και κάνε κάτι γι’ αυτό. Κανείς δεν πρόκειται να το κάνει, εκτός από σένα. Όλοι γύρω μας ψάχνουν απεγνωσμένα σε κάτι να πιστέψουν. Κάτι που θα τους κάνει να νιώσουν ζωντανοί και πάλι. Άλλοι το λένε έρωτα. Εγώ το λέω ανάγκη.
Η ευτυχία έρχεται στη ζωή μας σε πολλές μορφές. Στη συντροφιά καλών φίλων, στο συναίσθημα ότι βοηθάς κάποιον να πραγματοποιήσει τα όνειρα του, στην οικογένεια μας, στον άνθρωπό μας. Είναι εντάξει να αφήσουμε τον εαυτό μας να νιώσει την ευτυχία αυτή. Γιατί αν δεν αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο να τη νιώσει, υπάρχει πιθανότητα να κλείσουμε τα μάτια και να μη μάθουμε ποτέ πόσο όμορφο είναι αυτό το κομμάτι.
Μερικές φορές ο πόνος γίνεται ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής μας και νιώθουμε ότι θα παραμείνει εκεί για πάντα στην καρδιά μας, αφού ήταν πάντα κομμάτι μας. Αλλά, κάποια μέρα, αρχίζουμε να νιώθουμε κάτι παράξενο. Κάτι διαφορετικό από αυτό που τόσο καιρό ξέραμε. Μερικές φορές, ίσως λάθος. Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή αντιλαμβανόμαστε ότι είναι η ευτυχία που μας ξαναχτυπά την πόρτα. Γι’ αυτό ανάμεσα σε τόσες ψυχές, σε τόσες ανείπωτες ιστορίες γύρω μας, πρέπει να ψάχνουμε και πάλι το δρόμο της ευτυχίας.
Συντάκτης: Χριστιάνα Παν
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
