Εκεί έξω, υπάρχει μια μούρη που ξέρει τα πάντα για μας. Θα λέγαμε με σιγουριά πως τις ώρες που δεν είναι μαζί μας, ζει μέσα στο κινητό μας. Μαζί τους ανταλλάζουμε φωτογραφίες με τον καφέ μας, το φαγητό μας, τα ρούχα μας, τα ψώνια μας, γενικότερα μαζί τους κάνουμε το πιο έγκυρο και λεπτομερές ρεπορτάζ για κάθε μας στιγμή που περνά. Είναι ο ορισμός του ημερολογίου που είχαμε παλαιότερα σαν παιδιά και καταγράφαμε κάθε μας σκέψη, μόνο που τώρα έχουμε ακροατή, τον καλύτερο.
Η φωτεινή ένδειξη στο κινητό μας δε σταματά ποτέ να αναβοσβήνει. Είτε για ένα μήνυμα που περιμένει απάντηση στις χαζομάρες που ανταλλάζουμε ασταμάτητα είτε για να μας ενημερώσει πως χάσαμε μια κλήση τους. Είναι τόσο έντονη η παρουσία του ενός στη ζωή του άλλου που, αλήθεια, αν δε δώσουμε σημεία ζωής για μια ώρα, θα καλέσει τη Νικολούλη να ξεκινήσει άμεσα έρευνα για να μας βρει!
Ο χειρότερος εχθρός σε αυτή την υπέροχη φιλία είναι δυστυχώς μια χαμηλή μπαταρία! Γιατί όποτε εκείνη έτυχε να μας προδώσει, οι φίλοι ξεπέρασαν και το πιο απίθανο σενάριο σαπουνόπερας. Αντίστοιχα κι εμείς αν χάσουμε τα ίχνη τους.
«Ο συνδρομητής που καλέσατε, δεν είναι διαθέσιμος αυτή τη στιγμή». Το μήνυμα ελήφθη. Αμέσως ανοίγουμε messenger που φυσικά δε μας παρηγορεί, ενημερώνοντάς μας πως το καμάρι μας ήταν ενεργό πριν από μια ώρα. Καθησυχαζόμαστε λέγοντας στον εαυτό μας πως μόλις βρεθεί ρεύμα, φορτιστής και πρίζα θα μας δώσει σήμα καπνού! Παρ’ όλη την αναστάτωσή μας, συνεχίζουμε να στέλνουμε τις χαζομάρες μας, μην τα ξεχάσουμε μετά και παραλείψουμε καμιά λεπτομέρεια, αλλά αυτή η ησυχία στο κινητό μας ξαφνιάζει.
Κοιτάμε το ρολόι. Πέρασε τα χρονικό περιθώριο που μπορούσαμε να δικαιολογήσουμε (βαριά δυο ώρες) κι αποφασίζουμε να βρούμε την άκρη. «Αν έγινε κάτι κακό;», βάζουμε με το νου μας. «Αν έπεσε θύμα απαγωγής και δεν έχει μπαταρία να μας ζητήσουν λύτρα»; Η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή! Κοιτάμε τελευταίο μήνυμα για στοιχεία και ξεκινάμε τηλέφωνα δεξιά-αριστερά, καλύτερα κι απ’ τη μάνα μας όταν αργούσαμε να γυρίσουμε σπίτι! Εδώ δεν πήγε, εκεί δεν πήγε κι ανησυχούμε ακόμη περισσότερο. Νιώθουμε σαν πιτσιρίκι στο εμπορικό κέντρο που έχασε απ’ τα μάτια του την οικογένειά του!
Αναρτήσεις στο facebook με την εικόνα τους κι από κάτω ένα «Γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώνα». Σπάμε τον κουμπαρά με τις τελευταίες μας οικονομίες, μα ακόμη καμία πληροφορία. Και μας λείπει το καμάρι μας! Πού να είναι; Τι να έγινε; Έφαγε; Σε ποια άκρη της Γης να βρίσκεται. Παραλογισμός κι η ώρα περνάει. Άραγε όντως να έγινε κάτι κακό; Αναμονή πάνω από ένα μαραφέτι. Και νιώθουμε τόση μοναξιά που δε χτυπά. Που δεν έχει γεμίσει ακόμη με όλες τις χαζομάρες της μέρας μας. Γιατί μαζί τους έχουμε χτίσει μια δικιά μας ρουτίνα κι η αυτή η σιωπή μας πνίγει.
Εκεί που είμαστε πια έτοιμοι να πάμε στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα να δηλώσουμε την εξαφάνιση, ακούμε έναν ήχο. Και μετά κι άλλο μέχρι που ξεκινά το κινητό μας να παίρνει και πάλι ζωή. Η χαρά μας είναι απερίγραπτη. Βρέθηκε! Κι εκεί ξεκινά η εξιστόρηση αυτών των βασανιστικών ωρών που δεν είχε μπαταρία κι όλα όσα διαδραματίστηκαν μέσα στις ώρες τις εξαφάνισης. Το πρώτο πράγμα που κάνουμε, βέβαια, είναι να ρίξουμε μια μεγάλη κατσάδα! «Θες να πάθω κάνα εγκεφαλικό;». «Μην το ξανακάνεις αυτό». Τι λέγαμε πριν για τη μάνα μας;
Καθημερινά σενάρια μικρών γλυκών παραλογισμών! Γιατί χωρίς τους κολλητούς δεν μπορούμε. Μας συμπληρώνουν τη μέρα, μας φοράνε ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη και μας είναι απαραίτητοι σε κάθε μας σημαντική ή χαζή στιγμή. Μέχρι η τεχνολογία να βρει λύση για τη ρημαδιασμένη την μπαταρία, δυστυχώς, αυτά τα σενάρια θα παίζουν μέσα στη καθημερινότητά μας και θα μας χαρίζουν ακόμη μια όμορφη ιστορία να εξιστορούμε για την «εξαφάνισή» τους!
Συντάκτης: Χριστιάνα Παν
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
