Ο καιρός άνοιξε∙ οι καρδιές;

Πέρασε σιγά-σιγά ο χειμώνας. Το κρύο δεν κράτησε για πολύ. Έξω ο ήλιος που άρχισε να λάμπει κάθε μέρα και πιο πολύ, πίσω απ’ τις συννεφιές που μας έπνιξαν απλώνει τις αχτίδες του για να ζεστάνει πρόσωπα και καρδιές. Ακούς δειλά τα πρώτα γέλια απ’ τα παιδιά που παίζουν στο πάρκο και μέσα σου χαμογελάς. Ξεκινάς δίπλα σου να βλέπεις όλο και περισσότερο κόσμο να ξεχύνεται έξω, να κλέψει στιγμές απ’ τις όμορφες φωτεινές μέρες.

Η άνοιξη είναι η εποχή που ξεκινά να απογυμνώνει την καρδιά μας. Της βγάζει σιγά-σιγά τις πανοπλίες και τη σπρώχνει προς τα έξω να γίνει ένα με το πλήθος. Κάνει το μέσα μας να ζητά την επαφή, να θέλει να είναι ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπά, ανάμεσα σε παρέες που διψούν για όμορφες συζητήσεις μέχρι αργά τα ξημερώματα. Και τι πιο όμορφο υπάρχει από ένα τραπέζι με κρασί σε μια γεμάτη βεράντα, με φωναχτές σκέψεις κι ωραίες διαφωνίες. Γιατί την άνοιξη μαζί με τα λουλούδια, ανθίζει και το αίσθημα του «μαζί». Κι αυτό το «μαζί» δεν είναι πάντα ερωτικό. Είναι η ανάγκη να μοιράζεσαι αυτές τις όμορφες μέρες με τους δικούς σου συνένοχους.

Οι άνθρωποι γύρω μας χαμογελούν πιο εύκολα κι όλη αυτή καλή διάθεση μοιάζει μεταδοτική. Αυτά τα ανέξοδα χαμόγελα μπορεί να σημαίνουν πολλά αν τα ανταποδώσουμε. Κι αυτή η καρδιά που την κρατούσαμε κλειδωμένη σαν να ήταν σε χειμέρια νάρκη ξεκινά να μας χτυπά την πόρτα να βγει έξω. Να δει τον ήλιο, να ερωτευτεί, να γελάσει. Να νιώσει πως βρήκε και πάλι το νόημα στους χτύπους της.

Ένας ωραίος καιρός φορτίζει θετικά την ατμόσφαιρα, με ένα αίσθημα χαράς και μια υποψία ευτυχίας. Ο χειμώνας φοβάται, μας κρατάει πίσω για να μην πονέσουμε, μα η άνοιξη πιο θαρραλέα φωνάζει «ας πονέσω, θα περάσει». Γιατί η σκοτεινιά γύρω μας μάς κάνει να φυλάμε το μέσα μας, να μη σκορπιστεί στο φόβο που μάθαμε να ζούμε.

Φοβούνται πια οι άνθρωποι να μοιραστούν αλήθειες, να ανοίξουν καρδιές, να τις βγάλουν βόλτα, να ερωτευτούν. Μα τώρα όλα συνωμοτούν στο ρίσκο. Γιατί αυτές οι τέσσερις εποχές είναι ένα άτυπο μάθημα πια. Κάθε μελαγχολικό φθινόπωρο και κάθε βαρύ χειμώνα, κάθε μοναξιά μέσα μας, θα την ακολουθεί πάντα μια πολύχρωμη ευωδιαστή άνοιξη κι ένα ζεστό καλοκαίρι.

Κι αν το δούμε και λίγο χιουμοριστικά, με το που θα μυρίσουν τα πρώτα μασχαλάκια στο μετρό, στο λεωφορείο, γύρω μας, σηματοδοτείται η έναρξη μιας νέας εποχής, που προσπαθούσαμε τόσο να μην  περιμένουμε. Γιατί μάθαμε να μην ελπίζουμε παρά μόνο να δεχόμαστε.

Γι’ αυτό ας ανοίξουμε τα μπαλκόνια μας, ας τα γεμίσουμε με φίλους και χαμόγελα, ας αφήσουμε πέρα απ’ τον ήλιο και την αγάπη να ανεβάσει διαθέσεις και θερμοκρασίες. Δεύτερη ζωή δεν έχει. Πάει πια το κρύο, πέρασε.

Καλωσόρισες, άνοιξη.