Έχω σιχαθεί να διαβάζω για τη μυστηριώδη γοητεία που κρύβουν οι μοναχικοί άνθρωποι. Φούμαρα και περιτυλίγματα, για να δώσουμε ένα μυστήριο στην ιστορία που κρύβει ο καθένας από αυτούς. Πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους πως οι μοναχικοί άνθρωποι κρύβουν πόνο και δεν πουλάνε ύφος για να κερδίσουν κατακτήσεις.
Διερωτώμαι αρκετές φορές γιατί πρέπει να δίνουμε σε όλα μια πιο ωραιοποιημένη μορφή. Γιατί γενικότερα το μυστήριο πουλά κι ελκύει τους ανθρώπους; Ειδικότερα σε περιπτώσεις που ο άλλος απέναντί μας είναι καθαρά σπασμένος. Δε ζητάνε σωτήρες και ψίχουλα. Η μοναξιά είναι επιλογή και δρόμος ανηφορικός. Δεν είναι μάσκα που βάζουν αυτοί που θέλουν να είναι πραγματικά μόνοι. Και σίγουρα δεν έχουν ανάγκη από λογάκια, μα μόνο από πράξεις.
Για να πάρει κάποιος αυτό το δρόμο σημαίνει πως αποφάσισε να μην ξαναπονέσει από επιλογή. Κάτι τον έχει σημαδέψει και χαράξει. Πολλές φορές δεν καταλαβαίνει κανείς πως οι ζωές αλλάζουν με ένα απλό τηλεφώνημα. Πως πριν από αυτό το τηλεφώνημα όλα όσα ξέραμε μπορούν να σβήσουν σε κλάσματα δευτερολέπτων. Θλιβερές αλήθειες που δεν κάνουν εξαιρέσεις.
Η μοναξιά είναι συνυφασμένη με πρόσωπα και στιγμές που έμειναν πίσω. Είναι ταυτισμένη με τον πόνο που νιώσαμε και δεν μπορέσαμε ακόμα να ξεπεράσουμε. Ο μοναχικός άνθρωπος επιλέγει να κρατήσει τον εαυτό του σε απόσταση από συναισθήματα κι ανθρώπους που του σκαλίζουν πληγές. Τουλάχιστον μέχρι να μπορέσει να πλησιάσει ξανά αυτά τα τραύματα για να τα περιποιηθεί. Δεν έχει, ακόμα, την ανάγκη να επενδύσει σε καινούργιες σχέσεις κι άτομα. Έχει επιλέξει να κρατήσει το μυαλό του κλειδωμένο στο παρελθόν.
Μοναξιά είναι η απουσία κι όχι η παρουσία. Σε ένα δωμάτιο γεμάτο ανθρώπους επιλέγουμε τη γωνιά και την ασφάλεια της ανασφάλειάς μας. Θα δεις ότι εμείς, οι «μόνοι», είμαστε τα φώτα που μένουν μέχρι αργά το βράδυ ανοιχτά σε μια σκοτεινή, ήρεμη, γειτονιά. Θα μας δεις να γελάμε, όντως, με την καρδιά μας με εκείνους τους δυο-τρεις φίλους που στοργικά περιμένουν να βρούμε τον δρόμο μας -μόνοι, όπως τους ζητήσαμε και το σεβάστηκαν.
Θα δεις γύρω μας σκόρπιες σημειώσεις με στιχάκια και το πρόσωπό μας να αλλάζει κάθε που παίζει ένα τραγούδι που μας ξυπνά αναμνήσεις. Γιατί ο μόνος δεν είναι ανήμπορος να νιώσει ή να αγαπήσει. Είναι ο άνθρωπος που επέλεξε να νιώθει χωρίς τους άλλους.
Μέσα σε αυτές τις λιγοστές αραδιασμένες αλήθειες δε βρήκα καμιά γοητεία, κανένα επίθετο που να κολλά με τη σκληρή αυτή επιλογή. Κουράστηκα κι εγώ κι όσοι επιλέξαμε τον δρόμο αυτό να δίνουμε εξηγήσεις. Γιατί δεν μπορούν, όσοι δεν άλλαξε η ζωή τους σε μια βραδιά, να μας καταλάβουν. Μπορεί να είναι μια φάση ο δρόμος αυτός. Μπορεί να γίνει και τρόπος ζωής. Το σίγουρο είναι πως τώρα, τη δεδομένη χρονική στιγμή, είναι αυτό που έχουμε επιλέξει.
Κάθε που βλέπεις εκεί έξω ένα φως να ανάβει μέχρι τα ξημερώματα, σε παρακαλώ, όταν επιστρέφεις σπίτι, κάνε μια σφιχτή αγκαλιά τους ανθρώπους σου και μίλα τους για όλα εκείνα που θεωρείς πως ξέρουν. Στη θύμηση των μοναχικών ανθρώπων, σου εύχομαι να μην είσαι ούτε ένα βράδυ το μοναδικό ανοιχτό φως σε έναν ήσυχο σκοτεινό δρόμο.
Συντάκτης: Χριστιάνα Παν
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
