Οι σκέψεις μας τρώνε κι εμείς τις ταΐζουμε

Και τι δε θα ‘δινα να υπήρχε ένας τρόπος, με τόση τεχνολογία γύρω μας, που να μπορούσε να περιορίσει τις σκέψεις μας. Αυτό το σαράκι που μας τρώει μέρα με τη μέρα. Γιατί ο εγκέφαλός μας είναι ο πιο τελειοποιημένος αποθηκευτικός χώρος, που μέσα του έχει στοίβες αναμνήσεων και στιγμών με ένα ελάττωμα: απουσιάζει το κουμπί “delete”.

Αυτό το τόσο πολύτιμο μηχάνημα που προστατεύεται σαν κόρη οφθαλμού στο κεφάλι μας, με τις σκέψεις ελευθερώνει νευροδιαβιβαστές (μικρούς ταχυδρόμους) οι οποίοι εκφράζουν στο σώμα μας τη χαρά, το φόβο, τη θλίψη κι όλα τα συναισθήματα που μπορούμε να νιώσουμε. Οι σκέψεις μας πλάθουν τον εγκέφαλό μας κι είναι υπεύθυνες για κάθε μας πράξη και κάθε μας κουβέντα που ξεστομίζουμε. Τόσο απλό, μα τόσο δύσκολο να ελέγξεις.

Καθημερινά καταπιέζουμε τις επιθυμίες και τους κανόνες μας. Σκεφτόμαστε συνεχώς λόγια που δεν είπαμε ή που είπαμε κι ευχόμαστε ποτέ να μην ξεστομίζαμε. Αυτές μας αφήνουν ξάγρυπνους τα βράδια που πλάθουμε εκατό διαφορετικά σενάρια στο μυαλό μας όταν μένουμε μόνοι με τον εαυτό μας. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν και δεν μπορούμε με αδράνεια να δεχόμαστε το παρόν όταν αυτό το μυαλό φωνάζει να το ακούσουμε. Μπορούμε να ζυμώσουμε το μυαλό μας και το παρόν μας μαθαίνοντας απ’ τα γεγονότα που πέρασαν και κάτι μας έμαθαν.

Πόση διαφορά έχει στα μάτια μας ένας χαρούμενος άνθρωπος από έναν μονίμως μουτρωμένο; Ποιος απ’ τους δυο βασανίζει το μυαλό του με «αν» και «γιατί»; Χαρούμενος είναι πάντα αυτός που ρισκάρει και παρ’ όλο που ξέρει πως μπορεί και να χάσει, λέει: «Δε γαμιέται, εγώ θα το κάνω». Καλύτερη η αποτυχία απ’ το σκουλήκι της αμφιβολίας.

Δεν αντέχω να βλέπω το φόβο στο μάτια του άλλου. Δεν αντέχω να βλέπω άλλο βόλεμα σε τελειωμένες καταστάσεις. Γιατί οι σκέψεις πάντα προτρέχουν. Το βόλεμα είναι η αποδοχή μιας μοίρας που τις περισσότερες φορές πλάθει η κοινωνία γύρω σου. Δεν τολμάς να φωνάξεις όσα θες, μπας και τα ακούσεις κι εσύ και τα ζήσεις. Τα πνίγεις κάθε βράδυ σ’ αυτό το γαμημένο δωμάτιο που σιχάθηκες να βλέπεις, με την ίδια μελαγχολία στο βλέμμα. Με αυτές τις σκέψεις της ευτυχίας που αξίζεις, μα αποσιωπάς, μη σου τις κλέψει κανείς.

Το πρόσωπό μας είναι ο καθρέφτης μας. Παρατήρησε τον κόσμο γύρω σου. Δες αυτές τις γραμμές στα πρόσωπά τους. Φωνάζουν χαρακτήρες. Κάθε γραμμή κι ένα μαράζι. Κάθε ρυτίδα και μια ιστορία. Πόσοι, τελικά, αφήνουν τις σκέψεις τους να χορτάσουν; Πόσοι τις αφήνουν να τους πνίξουν και να τους απομονώσουν; Και στην τελική, πόσες φορές άκουσες αυτό το «θέλω να μείνω μόνος/μόνη μου να σκεφτώ»; Τι να σκεφτούν; Ποια είναι η πιο βολική λύση γι’ αυτούς μήπως; Τα «θέλω» κι σκέψη δεν πάνε μαζί. Γιατί τα «θέλω» είναι ένα με τις πράξεις. Επιθυμίες χωρίς πράξεις μην αγκαλιάσεις ποτέ, θα γίνουν φωτιά να σε κάψουν.

Το τίμημα των σχέσεων θα είναι οι σκέψεις. Αυτό δε θα αλλάξει. Γιατί το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι ότι σκεφτόμαστε, αλλά η επιρροή που επιτρέπουμε να ασκούν πάνω μας αυτές οι σκέψεις. Ό,τι έγινε, έγινε και δεν αλλάζει. Ας μην κρατήσαμε για μας άλλα λόγια που δεν είπαμε και μας τρώνε, ας βρούμε τη δύναμη να τα ξεστομίσουμε κι ό,τι γίνει. Τα πράγματα μπορεί να γίνουν χειρότερα, αλλά μπορεί να γίνουν και πολύ καλύτερα. Μην αφήσεις τις σκέψεις σου να σε ορίζουν. Χωρίς τόλμη και θάρρος κανείς δεν έμαθε τι τον περιμένει μετά.