Όλοι έχουμε μία αγαπημένη κούπα

Κούπες∙ χρωματιστές, πήλινες, πορσελάνινες κι αρκετές φορές ιδιαίτερες και μοναδικές, σχεδιασμένες μόνο για μας με διάφορα στιχάκια κι αφιερώσεις ή αγαπημένα κινούμενα σχέδια. Είναι δικές μας και προδίδουν αρκετές φορές κι ένα κομμάτι του χαρακτήρα μας. Η αποστολή τους ιερή. Σε αυτές βάζουμε, κάθε πρωί, το καύσιμο που λέγεται «καφές» για να μπορέσουμε να ανοίξουμε τα μάτια μας. Μάλιστα την αγαπάμε τόσο πολύ που γενικότερα μπορεί να έχει μέσα από νερό μέχρι βυσσινάδα. Είναι δικιά μας και δε γουστάρουμε να τη μοιραζόμαστε!

Πόσες φορές τα πρωινά στο σπίτι δεν καβγαδίσαμε ομηρικά με τα αδέρφια γιατί δεν ήταν διαθέσιμη η δικιά μας κούπα για να πιούμε το γάλα μας ως παιδιά. Κι ας προσπαθούσε μάταια η μάνα μας να μας βρει μια άλλη και να μας εξηγεί πως την ίδια δουλειά κάνουν όλες. Αμ δε! Μεγαλώνοντας το γάλα έγινε καφές κι ο καφές είναι ιερός. Χωρίς αυτόν δεν ξυπνάμε, τα πρωινά είναι ακόμα δυσκολότερα και τα νεύρα μας σμπαράλια, πόσο μάλλον αν πετύχουμε κανέναν τύπο μες στη θετική ενέργεια, πριν την πρώτη μας γουλιά.

Αυτή η μικρή μας λατρεία θέλει την πολυτέλεια που της πρέπει. Θέλει την κούπα της! Κι αν είστε κι εσείς τίποτα ψυχαναγκαστικοί, όπως κι εγώ, θα φάτε τους δρόμους και τα μαγαζιά μέχρι να βρείτε την ιδανική. Αυτήν που θα συμπληρώνει τέλεια την πρωινή αγαπημένη συνήθεια. Που είναι λίγο μεγαλύτερη απ’ τις υπόλοιπες, που έχει το ιδανικό χρώμα στο μάτι και κυρίως έχει τον χαρακτήρα μας. Και κάπου εκεί στην πρώτη παρουσίαση της κούπας μας στον περίγυρο ξεκινά το δράμα.

Την παίρνουμε στη δουλειά, όπου κι οι συνάδελφοι μια οικογένεια είναι πια μετά από τόσα χρόνια. Κι αμέσως τη βάζουν στο μάτι. Ξέρω πως όλοι κάποια στιγμή την αναζητήσατε και την είδατε παρκαρισμένη σε άλλο γραφείο. Κι εκεί που ξυπνά η Άντζελα μέσα μας, του τύπου «Και θέλω να ’ρθω να σ’ αρπάξω από την άλλη», προσπαθούμε να κάνουμε μια ανθρώπινη συζήτηση.

Η απάντηση, η ίδια: «Αχ, δεν έβρισκα τη δικιά μου και πήρα τη δικιά σου. Δε σε πειράζει, ε;». Όχι απλά μας πειράζει, μόλις μας χαλάσατε όλη τη μέρα! Γιατί είναι δικιά μας και γιατί αν δεν ξεκινήσει μ’ αυτήν τη συγκεκριμένη κούπα το πρωινό μας, τότε θα πάνε όλα ανάποδα. Θα έρθει το τέλος του κόσμου, θα γίνουν θεομηνίες και θα βρούμε στο διάβα μας δεινόσαυρους. Και για όλα, φυσικά, φταίει αυτός που πείραξε την κούπα μας.

Τώρα θα πείτε καθαρός παραλογισμός. Μα αυτές οι άψυχες χρωματιστές κούπες, που ίσως να ήρθαν ως δώρο πριν από χρόνια από κάποιον αγαπημένο, ή να τις αγοράσαμε με δικά μας χρήματα πια μεγαλώνοντας,  ή να ‘ναι το λάφυρο από εκείνο το ταξίδι μας, έχουν μια άλλη σημασία. Είναι μικρά κομματάκια του παρελθόντος. Ήταν κι αυτές μαζί με μας στις αρρώστιες μας που πίναμε ζεστό τσάι, στα ξενύχτια μας πριν από καθετί μεγάλο και κυρίως σε κάθε γουλιά που πίσω της έκρυβε μια μεγάλη απόφαση.

Μπορεί πια στα δικά μας σπίτια να μην ταιριάζει αυτή η ξεθωριασμένη κούπα με το αρκουδάκι μαζί με όλα τα υπόλοιπα σετ, μα είναι το πιο δικό μας άψυχο αντικείμενο σε όλο το σπίτι. Γι’ αυτό την επόμενη φορά που θα σκεφτείς να κάνεις τράκα σε μια κούπα ξένη, σκέψου ξανά! Χωρίς αυτήν κάποιου η μέρα θα πάει στραβά!