Ωραία τα μηνύματα αλλά σαν το από κοντά τίποτα

21ος  αιώνας. Η εποχή της τεχνολογικής καινοτομίας. Η εποχή που η ανθρώπινη επαφή έχει κρυφτεί για τα καλά πίσω από συντομογραφίες, μηνύματα και κόκκινες ειδοποιήσεις. Τα αισθήματα καμουφλάρονται πίσω από φωτεινές οθόνες και έξυπνες συσκευές. Γιατί αν δεν είναι θετική η ανταπόκριση των συναισθημάτων που εκθέτουμε, δε βρίσκουν ποτέ ένα ζευγάρι μάτια να μας κοιτούν απευθείας στο πρόσωπο διαβάζοντας κάθε μικρή μας ανασφάλεια.

Κρύψαμε σήμερα τα «σ’ αγαπώ» μας σε 160 χαρακτήρες ενός μηνύματος. Χάσαμε τη μαγεία του παλιού, ατόφιου ραντεβού. Χάσαμε το θάρρος στο βλέμμα που σου έδινε την τόλμη να πεις σταράτα στον άλλο «μ’ αρέσεις». Κι αν φανήκαμε τυχεροί να ζήσουμε αυτές τις γλυκές, ανεκτίμητες αμηχανίες, προσαρμοστήκαμε απότομα στη μέθοδο που διάλεξε η εποχή μας: τα μηνύματα.

Ξεκινάμε να μιλάμε μ’ έναν ενδιαφέρων, άγνωστο ακόμη για μας, άνθρωπο. Μια καινούργια γνωριμία στα σκαριά. Μέσω των μηνυμάτων είναι πολύ πιο εύκολο να σπάσουμε την αμηχανία, αφού έχουμε την ασφάλεια του σπιτιού μας. Ούτε μαλλί πρέπει να φτιάξεις ούτε συνολάκι καινούργιο να βρεις, αφού δε σε βλέπει και δεν τον βλέπεις.

Αν χρειαστεί να στείλεις και καμιά φωτογραφία στο τσακίρ κέφι, ανοίγεις το φάκελο του κινητού και βρίσκεις μία απ’ την τελευταία σου έξοδο με κάνα-δυο φίλτρα που την τελειοποιούν. Όμως αλήθεια, εκείνα τα βράδια που τα μηνύματα πέφτουν βροχή, πόσα «θέλω να σε δω» σίγασες μέσα σου;

Εκείνες τις βασανιστικά ήσυχες βραδιές στη βεράντα, που κρέμεσαι απ’ την οθόνη του κινητού σου, αλήθεια, πόσο πολύ θα ήθελες εκείνον τον άνθρωπο δίπλα σου, να σπάσει τη μοναξιά σου; Πόσο θα ήθελες να σπάσετε και κανένα ποτήρι απ’ την αμηχανία, να ξεραθείτε στα γέλια και μετά να σπάσει μια για πάντα κι ο πάγος;

Να δεις τα σημαδάκια που έχει πάνω του και ν’ ακούσεις από κοντά κάθε μικρή ιστορία που κρύβουν. Να σφραγίσεις την εικόνα του με τη μυρωδιά του. Να εντοπίζουν τα ρουθούνια σου αυτό το άρωμα και να είναι αυτός το πρώτο πρόσωπο που σου έρχεται στο νου. Γιατί με τα μηνύματα και το τηλέφωνο ποτέ δε θα τα ζήσεις όλα αυτά. Ποτέ δε θα τα δεις. Κι είναι αλήθεια τόσο μικρά μα τόσο ανεκτίμητα. Γιατί κλείνουμε πια ραντεβού πίσω από οθόνες; «Στις 8 που θα μπω σπίτι το βράδυ να μιλήσουμε, ναι;». Τόσο πολύ φοβόμαστε την επαφή;

Το είπα και το είπες. «Άσε τα μηνύματα, θέλω να σε δω. Από κοντά. Εγώ κι εσύ, κανείς άλλος». Γιατί θέλεις να δεις κάθε μικρό του μορφασμό και κάθε νευρική κίνηση αμηχανίας. Θες να δεις τι κρύβει πίσω απ’ το χαμόγελό του κι αν σκοτεινιάζει σε κάθε του σιωπή. Κι ύστερα, θες να μάθεις, όταν μιλάς κρέμεται απ’ τα χείλη σου; Όταν είναι εκεί, όταν είστε μαζί, οι δυο σας, ο χρόνος είναι εναντίον σας ή απλώς σταματά; Όταν τυχαία γυρίσεις στο ρολόι, λες από μέσα σου πόσο γρήγορα πέρασε η ώρα; Αυτές τις στιγμές μόνο το κοντά στις δίνει. Μόνο τα χείλη σας δίνουν την επικοινωνία που χρειάζεστε. Ποιο κινητό και ποιος υπολογιστής βρέθηκε για ν’ αντικαταστήσει αυτό το χτυποκάρδι;

Τέσσερις λεξούλες: «Θέλω να σε δω». Να το φωνάζετε και να το διεκδικείτε. Να μην το πνίγετε στη σιγουριά ενός καναπέ και στην ασφάλεια μιας οθόνης. Δώστε του ζωή, βγάλτε το από μέσα σας. Κανένα ανθρώπινο χάδι δε θ’ αντικατασταθεί ποτέ από ψηφιακές καρδιές.