Δεν μπορεί. Όλοι ανεξαιρέτως τις έχουμε περάσει. Πότε από σκέψη, πότε από υπερένταση και πότε λόγω υπερδοσολογίας καφεΐνης στο σύστημά μας. Και σχεδόν πάντα έρχονται όταν πρέπει οπωσδήποτε να ξυπνήσουμε νωρίς την επόμενη μέρα.
Όσο κι αν προσπαθούμε να πιέσουμε τον εαυτό μας να κλείσει τα μάτια και να κοιμηθεί, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να στριφογυρνάμε σαν άδικες κατάρες στα σεντόνια μας και να κοιτάμε το ταβάνι! Πρόβατα μετράμε, πλευρό αλλάζουμε, αλλά τίποτα, εκεί με το μάτι γαρίδα. Κι όσο η ώρα περνά ξεκινά το ωραίο. Παίρνεις κινητό στα χέρια και ξεκινάς να χαζεύεις και να διαβάζεις ό,τι ξέφυγε τις προσοχής σου όλη την υπόλοιπη μέρα!
Ψάχνεις για τον κολλητό στο messenger, που ίσως να είναι ακόμη ξύπνιος. Και ποιος δεν έλαβε το θρυλικό «κοιμήθηκες;» μέσα στα άγρια μεσάνυχτα. Όταν όλες οι ελπίδες για σύμμαχο στην αϋπνία αποβούν άκαρπες, ξεκινάμε τα επιμορφωτικά βιντεάκια στο youtube. Και κάπως έτσι, το ένα βίντεο οδηγεί στο άλλο και φτάνουμε να βλέπουμε βίντεο ντοκιμαντέρ για την αναπαραγωγή των κουνουπιών και να ζητάμε απελπισμένα απ’ τα μάτια μας απλά να κλείσουν κι επιτέλους να κοιμηθούμε.
Νόμος είναι πως η υπερένταση μιας κουραστικής μέρας, μας εκδικείται πάντα το βράδυ. Γιατί κι αυτή κάπου πρέπει να εκτονωθεί. Και είναι σαν να μας τη λέει που τρέχαμε όλη μέρα ασταμάτητα. Όσο επιμένει η αϋπνία, τόσο πιο κοντά μας φέρνει τη νυχτερινή επιδρομή στο ψυγείο. Γιατί ποτέ δεν είναι αργά να φάμε μέχρι σκασμού μιας και δε νυστάζουμε. Κι όσο κοιτάμε τους δείκτες να κτυπούν, άλλο τόσο το μαρτύριο μεγαλώνει! Κάπου εκεί σκάνε απρόσκλητες κι σκέψεις μας, μέσα στο σκοτάδι να μας τυραννούν αφού βρίσκουν το μυαλό ξύπνιο. Αυτές τις μεταμεσονύχτιες ώρες έρχονται στο νου αυτά που κρατάμε κρυμμένα όλη την υπόλοιπη μέρα. Και κάπως έτσι, ο ύπνος όλο και πιο μακρινός φαντάζει.
Το βράδυ με το που κλείνει η πόρτα του δωματίου μας, παίρνουμε αγκαλιά τη σιωπή. Κι ενώ γενικά μπορεί να ‘μαστε κουφάλογα, τώρα ακούμε και τον παραμικρό ήχο, την όποια υποψία θορύβου. Σαν να μετατρέπεται το αφτί μας ξαφνικά σε βιονικό. Μεγαλύτερο μαρτύριο, βέβαια, είναι αυτά τα καλοκαιρινά βράδια που μέσα στην ησυχία και το σκοτάδι ακούς το ενοχλητικό βουητό του κουνουπιού που ετοιμάζεται να δειπνήσει πάνω σου. Και δώσ’ του να αναβοσβήνουν φώτα με την παντόφλα στο χέρι. Τουλάχιστον κάποιος το διασκεδάζει με το μαρτύριό μας!
Κοιτάμε ρολόι κι εκεί που το μάτι μας έχει κοκκινίσει απ’ τη νύστα λέμε το κλασικό «ποιος ξυπνά σε 3 ώρες». Γιατί συνήθως κάπου τόσες μας μένουν για να ξεκουραστούμε επιτέλους. Και πάμε δουλειά την επόμενη σαν ζόμπι, καταπίνοντας ένα λίτρο καφέ που τίποτα δεν μπορεί να μας κάνει. Κοιτάμε απλά τα στόματα να ανοιγοκλείνουν και μέσα στο κεφάλι μας παίζει μόνο μια εικόνα: το κρεβατάκι μας.
Δεν έχουν γιατρικό οι αϋπνίες. Θα έρχονται πάντα να μας βρίσκουν στις πιο ακατάλληλες ώρες και πάντα όταν θα ‘χουμε σημαντικό λόγο για πρωινό ξύπνημα. Και κανένα πρόβατο –ή όλο το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο– δεν μπορούν να μας δώσουν τη λύση! C’est la vie!
Συντάκτης: Χριστιάνα Παν
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
