Όταν ζοριζόμαστε πετάμε το μπαλάκι αλλού

Ωραία δε θα ήταν αν για όλα όσα μας πήγαιναν -κι εξακολουθούν να πηγαίνουν- στραβά έφταιγε πάντα κάποιος άλλος εκτός από εμάς;  Εύκολο δε θα ήταν; Να μη νιώθουμε ενοχές, τύψεις. Να μην αναλαμβάναμε ποτέ την ευθύνη των πράξεών μας.

Μιας και μιλάμε για ένα στυγνό φόρτωμα δικών μας ευθυνών στους άλλους, καλό θα ήταν πριν προχωρήσω να σταθώ λίγο σ’ αυτή τη σοβαρή λεξούλα: Ευθύνη. Όλοι την ξεστόμισαν –λίγοι την τίμησαν. Γιατί θέλει μεγάλα κότσια να παραδεχτείς πως φταις. Πως έχασες από κοντά σου ανθρώπους γιατί φέρθηκες σαν μαλάκας χωρίς ίχνος ενοχής για τα κομμάτια που σκόρπισες γύρω σου.

Μάθαμε να φεύγουμε λίγο πριν την έκρηξη.  Μη γίνει έρευνα και βρουν οι ανακριτές πως τη φωτιά τη βάλαμε εμείς. Μα στα χέρια, αντί για φλόγες είχαμε ένα σωρό στιγμές για προσάναμμα, πασαλειμμένες με λόγια που ξεστομίσαμε και ποτέ δεν μπορέσαμε να πάρουμε πίσω. Ο άλλος μας ανάγκασε να το κάνουμε. Γεμίσαμε τα χέρια μας σενάρια. Και κάθε που μας βολεύει στηνόμαστε στη σκηνή πότε σαν κομπάρσοι, πότε σαν πρωταγωνιστές και πότε σαν σεναριογράφοι. Γράφουμε και σβήνουμε συνεχώς ένα τέλος που βολεύει το κεφάλι μας. Για να έρχεται το βράδυ και να λέμε μέσα μας «Έκανα μεν αυτό, αλλά με προκάλεσε. Το ήξερε πως θα θύμωνα. Αυτός φταίει».

«Μεγάλωσες πια. Πρέπει επιτέλους να αναλάβεις τις ευθύνες σου», φώναζε η μάνα μας όταν νομίζαμε πως ο κόσμος είναι χαλί στα πόδια μας. Ξέρεις. Λίγο πριν μας έρθουν οι αναποδιές κι πρώτες ψαλιδιές στα φτερά μας. Κι όσο κι αν τα χτυπούσαμε με μανία, παραμέναμε πάντα στάσιμοι. Γιατί ευθύνη σημαίνει υποχρέωση να φέρουμε εις πέρας όσα υποσχεθήκαμε. Όσα αναλάβαμε. Σε μια σχέση έχουμε την ευθύνη να κάνουμε ευτυχισμένο τον άλλο. Να είμαστε στο πλάι του σε κάθε αναποδιά, σε κάθε χαρά, σε κάθε δάκρυ που θα κυλήσει. Ξέρεις καμιά φορά η άνθρωποι πιστεύουν αυτά που ακούνε. Ακόμα πιστεύουν. Κι είναι αλήθεια ακόμη τόσο σπάνιοι αυτοί που κρατούν την πίστη της ευθύνης μέσα τους.

Αλήθεια· πόσο όμορφα νιώσαμε όταν οι μέρες περνούσαν διαδοχικά η μια πίσω απ’ την άλλη μονάχα με τον εγωισμό μας αγκαλιά; Μονάχα με εκείνο το σενάριο που γράφαμε πως έτσι έπρεπε να γίνει. Λέγαμε κιόλας από μέσα μας πως έπρεπε να μας φιλούσαν και τα πόδια να τους συγχωρήσουμε. Έτσι. Γιατί μονάχα μέσα στις μοναξιές γκρεμίζονται οι εγωισμοί. Μέσα στα σκοτάδια εκείνα που τραβάμε μονάχοι στις γωνιές να γλύψουμε τις πληγές μας σαν λαβωμένα θεριά, καταλάβαμε το μέγεθος της δικιάς μας ευθύνης. Αυτής που κλείσαμε τα μάτια να μη δούμε. Αυτής που αφήσαμε στην τύχη. Αυτής που δε σεβαστήκαμε.

Μας φταίει η οικογένειά μας, τα αδέρφια μας, οι φίλοι μας, το αφεντικό μας.

Τα βγάζουμε στη σχέση μας και κατσαδιάζουμε τους φίλους μας γιατί νομίζουμε πως έχουν την υποχρέωση να μας υπηρετούν. Να μας μαζεύουν κάθε που σπάμε. Δικοί μας εγωιστικοί κανόνες γεμάτοι προσωπικές επιθυμίες. Πετάμε αδιάκοπα ευθύνες για κάθε όνειρο που δεν πραγματοποιήθηκε.  Για κάθε μας επιθυμία για κάθε μας στεναχώρια. Είναι πιο εύκολο, έτσι δεν είναι; Είναι πάντα πιο εύκολο.  Μα αλήθεια, αν όλα πήγαιναν καλά στη ζωή σου και στη ζωή μου, αν είχαμε την ιδανική σχέση, δουλειά, αν όλα ήταν ιδανικά -σε ρωτώ, αλήθεια, θα άντεχες να μην φταίξει κανείς;