Πες μου ότι δεν μπορώ και κοίτα με να το κάνω!

Ψιτ; Ναι, εσύ! Μήπως είσαι εκείνο το παιδί που δεν καθόταν σε ησυχία και δεν ακολουθούσε κανόνες και «πρέπει»; Μήπως είσαι το παιδί αυτό που ήθελε να δοκιμάσει και να μάθει γιατί πρέπει; Αν ναι, αυτό το άρθρο είναι για μας. Γιατί ξέρεις κι εσύ όπως κι εγώ, πως τα «πρέπει» μας τα φοράμε καπέλο και τα βάζουμε μόνοι μας. Πιστεύουμε σε μας και φτιάχνουμε τη ζωή μας όπως τη θέλουμε. Κι όσοι μας έκριναν, όσοι μας χλεύασαν, όταν εγώ κι εσύ κάναμε όνειρα, τους τρίψαμε τα κατορθώματά μας στη μούρη, γιατί έτσι μάθαμε να μιλάμε. Με πράξεις. Όχι με λογάκια κι ειρωνείες.

Σιχάθηκα, φίλε. Σιχάθηκα να ζω σε μια κοινωνία που σε προετοιμάζει να αποτύχεις αντί να σε παροτρύνει να πετύχεις. Κι αν τολμήσεις να βάλεις χρώμα στη μαυρίλα που επιλέγει να μας πουλήσει, είσαι τρελός ή ένας ακόμα ονειροπόλος. Δεν κατάλαβαν πως εμείς μεγαλώνοντας, τα όνειρά μας τα μεγαλώναμε με την καρδιά μας. Και τα βράδια κοιτούσαμε τον ουρανό κι είχαμε το θράσος να απλώνουμε το χέρι στα αστέρια.

Γιατί δε διαλέξαμε να ζούμε με αυτές τις συνθήκες. Δε διαλέξαμε να πολεμάμε να πάρουμε αυτό το χαρτί για να καταλήξουμε να κάνουμε κάτι άλλο, απλά γιατί κάπως πρέπει να ζήσουμε. Κι αν το όνειρό μας, αν η δουλειά που ονειρευτήκαμε και σπουδάζαμε να κάνουμε, μας περιμένει σε άλλη χώρα, τότε αυτό που εσύ μου λες πως δεν μπορώ να κάνω, θα το αρπάξω απ’ τα μαλλιά και θα το κάνω δικό μου. Γιατί ακόμα, ευτυχώς, δε μάθαμε να σκύβουμε το κεφάλι.

Μας κάνατε την ψυχή καρναβάλι. Όλοι εσείς που αντί να κρατάτε έναν καλό λόγο για τα όνειρα του άλλου, τα χλευάσατε και τα ντύσατε ειρωνεία. Γιατί η πίκρα σας έκανε μίζερους. Γιατί δεχτήκατε απλά αυτό που σας ήρθε κι όχι αυτό που κερδίσατε. Ποιος εκεί έξω δεν πάλεψε και δε χτύπησε πόρτες; Κι αν ήταν εκατό κλειστές, η επόμενη άνοιξε. Γιατί ο θυμός κι η δίψα να αποδείξουμε λάθος όσους δεν πίστεψαν σε μας έγινε το ισχυρότερο κίνητρο. Και δε σας ευχαριστήσαμε ποτέ που η αποδοκιμασία σας κι η υποτίμησή σας μας έδωσαν το πείσμα να ψάξουμε 101 τρόπους να σας τρίψουμε στη μούρη το «μπορώ» μας!

Μάθατε να κρίνετε και να αποδοκιμάζετε καθετί που δεν είναι υπακούει στη ρουτίνα σας. Ξέρετε, το αίμα μας κοχλάζει στα καζάνια των «πρέπει» σας. Έχουμε όνειρα και με τα ψίχουλα ουρανούς δε βλέπουμε. Μας κτίσατε κλουβιά, μα τα φτερά μας κάθε που αγγίζουν τα κάγκελα θα χτυπούν με μανία τη μούρη σας. Μας λέτε τεμπέληδες που προσπαθούμε να χτίσουμε το μέλλον που εμείς θέλουμε. Που ακόμα κάποιος προσπαθεί να βρει αυτό που του αξίζει. Γιατί απλά θέλουμε τα καλύτερά μας χρόνια να τα περάσουμε χτίζοντας με τους κόπους μας ένα καλύτερο μέλλον.

Πέτα μου ξανά στη μούρη αυτό το «δεν μπορώ, δεν μπορείς, δεν μπορεί». Κτύπα το ακόμα μια φορά και φεύγοντας κοίτα την πλάτη μου. Γιατί η γνώμη σου μπροστά σε όσα θέλω και διεκδικώ δεν είναι παρά θόρυβος στα αφτιά μου. Θέμα χρόνου είναι να σε κοιτάξω και να σου πω «Μπόρεσα».