«Δε θα σε συγχωρήσω ποτέ». Μια πρόταση γεμάτη κρυμμένα μυστικά. Λουσμένη απογοήτευση κι ίσως μονόπλευρες πληγές. Γιατί οι προσδοκίες είναι πολλές φορές άπιαστες. Είναι που ψάχνουμε για σανίδες σωτηρίας σε άλλους ανθρώπους παρά στη δικιά μας βάρκα. Και κάθε που το κύμα υψώνεται και μπάζουμε νερά, μούσκεψα απ’ τον πανικό, γαντζωνόμαστε σε άλλους. Κι ας τους βάζουμε από κάτω στην προσπάθειά μας να νιώσουμε το οξυγόνο στα πνευμόνια μας.
Η συγχώρεση είναι όπλο στα χέρια των ανθρώπων που δεν έχουν αδυναμίες. Που μέσα στα λάθη τους βρίσκουν μαθήματα που τους μεγαλώνουν την καρδιά και τους δείχνουν το δρόμο για μπροστά. Χωρίς εξαρτήσεις απ’ τις επιλογές άλλων. Χωρίς να είναι η επιλογή κάποιου. Γιατί ο φόβος της απόγνωσης πολλές φορές μας μεταμορφώνει σε τυράννους. Φορτώνουμε στις πλάτες των ανθρώπων που αγαπάμε κάτι πελώρια κιβώτια γεμάτα με λάθη και περιμένουμε να βρουν χώρο να τα κρύψουν.
Ξεκινούν αυτές οι μικρές αμφιβολίες να κόβουν σαν γυαλί το δέρμα της εμπιστοσύνης. Και σε κάθε πληγή η παράνοια βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να ριζώσει. Σου κλέβει το γέλιο, την ανεμελιά κι όλες τις καλές στιγμές. Σε τυφλώνει να βλέπεις αυτό που σου γεμίζει το μυαλό. Και μας προκαλεί θυμό που δεν μπορεί αυτή η σανίδα σωτηρίας να καταλάβει πως πρέπει να μας βρει τον τρόπο να μην πνιγούμε.
Μάθαμε να φορτώνουμε τα λάθη μας πάντα στους άλλους. Μάθαμε να μην αντέχουμε να μας αδικούν μα δε μάθαμε να μην αδικούμε εμείς πρώτοι. Καχύποπτοι σε κάθε βήμα της ζωής μας να πιστεύουμε πως όλοι θέλουν το κακό μας, σε έναν κόσμο γύρω μας που απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ προσπαθεί να μη λυγίσει.
Ξεστομίζουμε τόσο εύκολα πια τα αντίο. Λες και στην επόμενη γωνιά θα μας περιμένει το ιδανικό άλλο μισό κι ο άψογος φίλος που πλάσαμε στο μυαλό μας. Σβήνουμε χρόνια στιγμών για ελπίδες που άναψαν μέσα μας κι ας ξέραμε πως ήταν άπιαστες. Γιατί άπιαστα είναι τα «θέλω» μας πια. Όπως άπιαστα θα είναι για πάντα όλα τα ιδανικά χωρίς κόπο.
Σε μια ζωή που το κάθε ξημέρωμα είναι μια καινούργια αρχή δε θα έπρεπε να γεμίζουμε τα σπίτια μας με «αντίο», αλλά με μεγάλες προσπάθειες, με υπομονή και κατανόηση. Κι ας γίνουν λάθη και μια και δυο και χίλιες. Δεν ένιωσες όσα σε έκανε κάποιος να αισθανθείς από τύχη. Δεν άνοιξες την καρδιά σου ούτε έδωσες τον καλό και τον κακό εαυτό σου στον πρώτο τυχόντα. Ποτέ δεν είναι λάθος τα συναισθήματά μας. Και καμία ντροπή δεν πρέπει να νιώθουμε ούτε να την φορτώνουμε σαν δικαστές σε κανέναν.
Σε κάθε «δε θα σε συγχωρήσω ποτέ», σε κάθε «αντίο» κρύβεται ο φόβος σου να νικήσεις την απογοήτευση. Κρύβεται η δική σου μοναδική ευθύνη στην κάθε λέξη που ξεστόμισες και σε κάθε σιωπή που κράτησες. Γιατί τις σιωπές δε θα μάθει ποτέ κανείς να τις ερμηνεύει όπως τους πρέπει. Θα τις ακολουθούν αυτές οι ατέλειωτες ανακριβείς εικασίες που θα σε οδηγούν στις σκέψεις που σε πνίγουν τα βράδια λίγο πριν κοιμηθείς.
Μη γεμίσεις τη ζωή σου με «αν». Αύριο, το επόμενο κιόλας πρωί σε περιμένει η προσπάθεια που αξίζει κι οφείλεις σε καθετί που θες να ΄χει μια θέση στη ζωή σου.
Συντάκτης: Χριστιάνα Παν
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
