Θράσος ή αλήθεια;

Βαδίζοντας προς το δρόμο της ενηλικίωσης, κάπου ανάμεσα στην εφηβεία μας, γνωρίσαμε με την παρέα το γνωστό παιχνίδι του «θάρρους και της αλήθειας». Κάτι σαν μια μικρή πρόβα για τον κόσμο που μας περίμενε. Γιατί μετά μάθαμε πως η αλήθεια κι η δειλία χρειάζονται θάρρος. Όμως στην πραγματικότητα τα ψέματα είναι καθαρό θράσος.

Θράσος είναι η παντελής έλλειψη ντροπής και σεβασμού. Κι αφού εστιάζουμε στις μεταξύ μας σχέσεις, το θράσος είναι αυτό που χαρακτηρίζει καθετί που μας πληγώνει σήμερα. Γιατί ο σεβασμός των αποφάσεων και των επιλογών έχει γίνει ένας μονόδρομος ασφαλτοστρωμένος με εγωισμούς και πνιγμένες συνειδήσεις. Οι επιθυμίες τυφλώνουν και πλάθουν σενάρια. Σε κάθε απώλεια της ζωής μας, σε κάθε λάθος μας έχουμε το θράσος να κατηγορούμε τα πάντα γύρω μας εκτός απ’ τον ίδιο μας τον εαυτό.

Κι η αλήθεια; Η αλήθεια είναι η πραγματικότητα που θα ρημάζει πόρτες -όσο σφιχτά κι αν τις κλείνουμε. Είναι η συμφωνία του μυαλού μας με καθετί ρεαλιστικό. Δεν την αγαπήσανε πολλοί, αλλά την εκτιμήσανε όσο τίποτα άλλο. Έρχεται σαν πέλεκυς να κατακεραυνώσει τελματωμένες καταστάσεις, να ανοίξει μάτια που εθελοτυφλούν και να μας δώσει καύσιμα για το δρόμο προς την αναζήτηση μιας πραγματικότητας, που μας ταιριάζει ψυχικά και νοητικά.

Ζούμε σε μια θεατρική εποχή. Που εμείς σαν άλλοι ηθοποιοί μαθαίνουμε τόσο καλά τον ρόλο μας, που βαφτίσαμε πια την υποκριτική ειλικρίνεια. Που δε μας νοιάζουν οι αλήθειες του άλλου πια, παρά μόνο οι επιθυμίες μας. Που με τόσο θράσος το ψέμα γίνεται αλήθεια μας. Αυτή η πραγματικότητα που συμμαχεί με τον νου. Κι ας είναι μια εικονική πραγματικότητα. Εμάς μας βολεύει αυτό που προσφέρει. Αυτό που δημιουργεί.

Δώσαμε σάρκα κι οστά στην πρόθεση της εξαπάτησης, γιατί μας καίει η αλήθεια απέναντί μας. Ζούμε μόνο για τις μικρές επιθυμίες που μας τρώνε καθετί καλό κι όμορφο που πάει αγνά να ξεκινήσει. Κι ας ήρθαν αυτοί που έπρεπε στη ζωή μας, ντύσαμε με καχυποψία κάθε καλό κι αγνό που ήρθε στο διάβα μας.

Διαλέξαμε ένα «γιατί» για απάντηση στην καλοσύνη απέναντί μας. Λες κι είναι ανύπαρκτη πια. Γιατί ίσως να περιμέναμε πολλά απ’ τις τράπεζες του «λίγου», που κρύβανε οι άνθρωποι γύρω μας. Κι έτσι, μάθαμε πια να είμαστε, μια αχόρταγη μηχανή επιθυμίας, που έχει το θράσος να ζητάει κι άλλα.

Θράσος δεν είναι μόνο τα ψέματα που ξεστομίζουμε θεωρώντας τα μικρά κι αθώα. Εξάλλου, κανένα ψέμα δεν είναι αθώο. Είναι απλά ακόμα ένα ελάχιστο δείγμα στιγμών που κερδίζουμε πριν απ’ την αποκάλυψη –και τη λύτρωση– της αλήθειας, που σιγοβράζει μέσα μας, κάθε που της κολλάμε τα χείλη με μανία. Όσο κι αν τη φιμώνουμε, όσο κι αν την αποφεύγουμε, θα μας τρώει το μυαλό τα βράδια και θα μας προκαλεί τύψεις σε κάθε στιγμή που ξεκλέψαμε με ψέματα.

Διαλέγουμε το θράσος απ’ το θάρρος της αλήθειας μέσα μας. Διαλέγουμε αυτό που πλάσαμε κι όχι αυτό το αυθεντικό, αναβάλλοντας το ταξίδι της ζωής μας. Κι αυτές οι αποσκευές μας στο διάβα της, φορτώνονται με λάθη κι υποσχέσεις. Έχουμε κρατήσει πια τις καλές μας στιγμές σε ένα μικρό βαλιτσάκι και βάλαμε στους ώμους μας τεράστια φορτία. Σε κάθε σταθμό η αλήθεια θα μας ανοίγει πρώτη την πόρτα. Θαρραλέος λέγεται αυτός που με θράσος τη χαιρετά σε κάθε στιγμή της ζωής του.