Τι εννοείτε μας ξεχάσατε γι’ αυτό μας στήσατε;

Μέχρι σήμερα ήξερα πως από αφηρημάδα μπορεί να ξεχάσουμε το κινητό, τα κλειδιά, το πορτοφόλι μας και γενικότερα οποιοδήποτε αντικείμενο μπορεί να μας έρθει στο μυαλό. Το έπαθα κι εγώ, κι εσύ, κι όλοι μας. Τα μούτρα μας εκείνη τη στιγμή που τα ψάχναμε σε τσάντες και το χέρι μας έπιανε αέρα, απερίγραπτα!

Το να δίνεις, όμως, ραντεβού με κάποιον και να τον ξεχνάς δεν είναι κι ό,τι πιο σύνηθες κι ας επιμένετε ορισμένοι να το χρησιμοποιείτε ως εξήγηση (ή μάλλον δικαιολογία). Ας δεχτούμε πως το να καθυστερήσουμε είναι μια ατυχής στιγμή, που αναλόγως περιστάσεων μπορεί να συμβεί στον καθένα μας. Το να σε παίρνει όμως τηλέφωνο ο άλλος που εμφανίστηκε κύριος στο ραντεβού σας κι εσύ να είσαι εξαφανισμένος, όπως και να το κάνουμε, είναι απλά τραγικό. Δε φταίει σε τίποτα να περιμένει σαν μπακούρι σε τυφλό ερωτικό ραντεβουδάκι, και να σου κι ο σερβιτόρος από πάνω του να ρωτάει: «Σίγουρα θα ‘ρθει αυτός που περιμένετε;».

Το στήσιμο δεν είναι ωραίο. Μας εξοργίζει! Μας κάνει να νιώθουμε άσχημα. Ξεχνάς αναπτήρες, όχι ανθρώπους που σε περιμένουν σε καφετέριες. Κι αν νομίζετε πως τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα, κάνετε λάθος. Γιατί προτού τα πάρετε στο κρανίο και ξεκινήσετε να κατσαδιάζετε τον άλλο, σας πιάνει ένα αίσθημα ανησυχίας.

«Κι αν έγινε κάτι; Μήπως χτύπησε; Λες να τους πάτησε κάνα τρένο;». Και κάπως έτσι, με το τηλέφωνο στο χέρι προσπαθείτε να δικαιολογήσετε τα αδικαιολόγητα. Απάντηση; Καμία! Εντάξει, εκεί ξεκινάνε τα νεύρα, οι ενοχές κι η στεναχώρια. Γιατί στεναχώρια; Γιατί κάποιος που θέλαμε να δούμε πολύ, που θέλαμε να πούμε τα νέα μας και να γελάσουμε, δεν ήρθε και δεν μπήκε καν στον κόπο να μας ενημερώσει γι’ αυτό. Και ναι, δεν είμαστε πέτρες να μη νιώθουμε. Μας έκαναν να αισθανθούμε αμήχανα χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Και στο κάτω-κάτω μαζί τους κλείσαμε το ραντεβού, δεν το φανταστήκαμε.

Το να μην μπει ο άλλος στον κόπο να διορθώσει το συγκεκριμένο λάθος του, είναι από μόνο του ένα μεγάλο μήνυμα. Γιατί οφείλει μια συγγνώμη. Κι αν δεν έρθει ποτέ αυτή η συγγνώμη, μαζί με την προσπάθεια να επανορθώσει, τότε σε εκείνο το ραντεβού που πήγαμε με τον εαυτό μας, καταλάβαμε πως αυτή η καρέκλα απέναντί μας έπρεπε να παραμείνει άδεια.

Για να καταλαβαίνουμε και λίγο πόσο πολύ θέλει ο άλλος να μας έχει στη ζωή του και πόσο προσπαθεί εμπράκτως να βρίσκεται σ’ αυτή. Μικρή εξάλλου η ζωή για δεύτερες, τρίτες κι εκατοστές ευκαιρίες. Κι αν μεγαλώνοντας χάνουμε ανθρώπους απ’ το πουθενά, τότε κερδίζουμε την ηρεμία μας.

Σκεφτήκαμε ποτέ πως η λέξη «στήνω» έχει μια διφορούμενη σημασία; Τυχαίο; Δε νομίζω. Γιατί η μια της έννοια έχει κόπο μέσα και προσπάθεια, ενώ η άλλη της έννοια έχει εξαπάτηση και κοροϊδία, εμπαιγμό. Επιτέλους, ας αποφασίζουμε με το που γνωρίζουμε έναν άνθρωπο αν θέλουμε να στήσουμε μια σχέση ζωής ή αν θα τους την (και θα τους) στήσουμε για να γεμίσουμε τα δικά μας κενά, μέχρι να βαρεθούμε.

Συμβαίνουν πολλά απρόοπτα κατά τη διάρκεια μιας ημέρας. Ναι. Μπορεί να τύχει οτιδήποτε που να μας αλλάξει το πρόγραμμά μας. Μα αλήθεια, μην ξεχνάτε ανθρώπους στημένους σε καφετέριες και δρόμους μόνους. Ένα απλό μήνυμα δεν είναι πάρα ένα-δυο δευτερόλεπτα απ’ το χρόνο σας. Μην κάνετε στον άλλο αυτό που δε θα γουστάρατε να πάθετε!