Χαμένες ευκαιρίες

Εκείνη η αγαπημένη ώρα, τότε που ησυχάζει η βουή κι αν προσέξεις λίγο μπορείς να ακούσεις καθετί που κινείται γύρω σου. Η ώρα που σου φωνάζει «έλα να τα πούμε». Κι όσο κι αν κάνω πως δεν την ακούω, αυτή η φωνή επιμένει πως ήρθε η στιγμή να κάνουμε έναν μικρό απολογισμό.

Άδικο είχε τελικά. Μα δεν την μάλωσα. Γελάστηκε. Πίστεψε πως οι άνθρωποι αλλάζουν. Πως μπορούν να παραμερίσουν τον εγωισμό τους. Πως μπορούν να νιώσουν αυτοί που δεν αγάπησαν κανέναν άλλο παρά μονάχα το τομάρι τους. Αυτό που τους κάνει συντροφιά κάθε βράδυ κι εκείνοι όλη μέρα το στολίζουν με όμορφα ρούχα, του φοράνε χαμόγελα και προσποιούνται μαζί του έναν εαυτό κατάλληλο για κάθε περίσταση. Κλείνουν εκείνο το τέρας περίτεχνα μέσα τους.

Σε ξεγελάνε· πότε με μάσκες φιλικές, πότε ντυμένοι σαν αγάπη, πότε ερχόμενοι σαν όλα αυτά που σου λείπουν. Κι αυτές οι μικρές καθημερινές μας εξαρτήσεις σε ανθρώπους καταλήγουν τόσο μονόδρομες. Επιμένουμε να δίνουμε ευκαιρίες σε αυτούς που πέταξαν την πρώτη. Συγχωράμε αυτούς που έπρεπε απλά να τους γυρίσουμε την πλάτη.

Περιμένουμε ψίχουλα για να νιώσουμε καλά. Μα παραμικρή ελπίδα για να πούμε και πάλι «δεν πειράζει». «Ας είναι κι αυτό». Και τι δεν είναι και πότε τελικά πειράζει; Κι ο φόβος της μοναξιάς να κοιτάζει πίσω από κάθε προσωπική μας ήττα. Να μας λέει «εδώ είμαι εδώ, παραμονεύω». Κι όσο κι αν κάνουμε τα πάντα για μια αναβολή, αυτό που τόσο φοβόμαστε στο τέλος το παθαίνουμε. Κι ας τρέξαμε χίλιες φορές σε κάθε στενό και γωνιά του μυαλού μας για να το αποφύγουμε.

Αποφύγαμε τον πόνο κι ήρθε και μας βρήκε. Αποφύγαμε τη μεγάλη χαρά, μην την δείξουμε και την ζηλέψουν οι κομπάρσοι γύρω μας. Αποφύγαμε τη ζωή γιατί έτρεχε και θα μας κούραζε, έτσι δεν την προλάβαμε, δεν την ζήσαμε. Αφήσαμε σε μελλοντικούς χρόνους όλα τα όνειρα που δεν ήρθαν ποτέ. Πνιγήκαμε με μια θηλιά που μόνοι μας σφίξαμε τον κόμπο. Κάθε εκατοστό πιο κοντά στο λαιμό μας και μια στιγμή δεδομένη που αναβάλαμε. Κι είναι τόσα πολλά τελικά αυτά που προσπεράσαμε.

Ζωή είναι η ανάσα στα πνευμόνια μας κάθε πρωί που αντικρίζουμε τον ήλιο. Είναι το κάθε αύριο που έρχεται να ρημάξει όλα τα χτες που πέρασαν και μας άφησαν σημάδια. Ναι, κάναμε λάθος επιλογές. Κι ανάμεσα σε τόσα λάθη, μας στερήσαμε αυτά που τώρα μας λείπουν. Μα οι αδυναμίες δεν πρέπει να ορίζουν τις ζωές μας. Κανένα παρελθόν δεν επιτρέπεται να σχεδιάζει το μέλλον μας. Κάθε λεπτό είναι ένα «τώρα» που χρωστάμε να το ζήσουμε, κάθε στιγμή περνάει και δυο φορές δεν έρχεται.

Λάθη κι αστοχίες, σκόρπια εδώ κι εκεί. Μα ανάμεσά τους κι εκείνα τα σωστά, στηρίγματά μας. Ήρθαν στο πλάι μας με καθαρά μάτια κι αλήθειες και σε κανένα λάθος τους δεν κρύφτηκαν. Έμαθαν πως η λέξη «συγγνώμη» είναι για αυτούς που αναγνωρίζουν το βάρος των πράξεών τους. Σπάνιοι, όμορφοι, άνθρωποι γύρω μας.

Αληθινοί, ταπεινοί μ’ ένα χαμόγελο, ακόμα κι αν το μέσα τους τριγυρνά σε χαλάσματα. Αυτά τα μυστήρια ειλικρινή πλάσματα ανάμεσά μας μάς δίνουν την ελπίδα πως υπάρχει ακόμα χρόνος να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Κι ας γελαστήκαμε. Κι ας δώσαμε αυτές τις ευκαιρίες, που τόσο μετανιώσαμε, σ’ εκείνους που δεν άξιζαν.

Κάποιοι, δυστυχώς, το μόνο καλό που θα έχουν στα χέρια τους, στον προσωπικό τους απολογισμό, θα είναι αυτές οι ευκαιρίες που έχασαν.