Χάθηκαν κι οι φίλοι που θέλαμε να μείνουν

Γράφω και σβήνω διαρκώς αυτό το γράμμα. Σε σένα, που καθετί στο αράδιαζα χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί εσύ ήσουν κάθε μου δυνατή σκέψη. Ήσουν αυτή που έτρεχα σε κάθε μικρή μου χαρά κι αβάσταχτη λύπη. Γιατί εσύ ήσουν η αδερφή που είχα από μια άλλη μάνα, που με τα χρόνια έγινε και δική μου.

Η γνωριμία μας πάνω-κάτω σαν όλες τις μεγάλες φιλίες που χτίστηκαν κάτι μελαγχολικά απογεύματα, σε κάτι κουτούκια που στα τραπέζια σερβίρονταν αλήθειες. Και τις αραδιάζαμε τη μια πίσω απ’ την άλλη. Φεύγοντας, θυμάμαι εκείνο το απόγευμα, ένιωσα πως εκεί, ακριβώς εκείνη τη στιγμή, βρήκαμε ένα κομμάτι του εαυτού μας σε ένα νέο για μας άνθρωπο. Έναν ταξιδιώτη σ’ αυτή τη ζωή που άνοιξε την αποσκευή του και μας έκανε χώρο να μεταφέρει στη βαλίτσα του όλα εκείνα που στη δικιά μας δε χωρούσαν.

Το ξέρω πως ήμουν ένα κουβάρι που δύσκολα μπορούσε να ξετυλιχτεί. Γιατί δεν μπορούσα να εμπιστευτώ τους ανθρώπους και κάθε που πλησίαζες στην άκρη, μαζευόμουν και πάλι για να την κρύψω. Όμως προσπάθησες και κυρίως το πάλεψες, λίγο πρωτόγνωρο για μένα τότε και κάπου εκεί, σε άφησα να δεις εμένα.

Κοντά σε σένα μπόρεσα να ηρεμήσω και να δω τη ζωή με τα μάτια σου. Γιατί ήσουν δίπλα μου μέχρι να έκλεινε η κάθε μου πληγή. Μα το ξέρω πως σε πλήγωνα με τις παρορμητικές μου αντιδράσεις που σε κούραζαν. Ήσουν απ’ την αρχή ντόμπρα. Δεύτερες ευκαιρίες δεν υπήρχαν. Γιατί θα έφερναν και τρίτες και τέταρτες με το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα. Και στο τέλος κατάλαβα πως δεν ήθελες να πληγωθείς από κανέναν. Όμως, μαζί μου βρήκες την καρδιά να μου τις δίνεις ελπίζοντας πως κάθε επιστροφή θα έφερνε μια καινούργια αρχή.

Θέλω να ξέρεις πως κάθε επιστροφή ήταν αληθινή. Γιατί δεν ήθελα ποτέ να φύγω. Ήσουν αυτή που με έκανε να δω τις αλήθειες κατάματα, να σταθώ στα δυο μου πόδια και να μάθω να είμαι δυνατή. Μου έδωσες τα καλύτερα κομμάτια του εαυτού σου. Αν ήσουν εδώ, αν ξαναζούσες τη μικρή μου καθημερινότητα, θα έβλεπες πως ό,τι κράτησα από σένα είναι πια κομμάτι και του δικού μου χαρακτήρα.

Μαζί σου πήγα τα πρώτα μου μεγάλα ταξίδια. Με τα γέλια μας κι όλες τις αστείες ιστορίες που χρόνια μετά διηγούμασταν στην υπόλοιπη παρέα. Και κάθε που επιστρέφαμε σαν παιδί ανυπομονούσα να οργανώσω το επόμενο. Γιατί ήθελα να τα βλέπαμε όλα μαζί. Ήθελα να με κοιτάς με αυτό το απορημένο βλέμμα για κάθε ανυπόστατη ιστορική πληροφορία που ξεστόμιζα κι έλπιζα πως θα παράκουγες. Δυστυχώς για μας, μείναμε στα δύο. Γιατί η ζωή μας τα έκανε ένα μπάχαλο.

Και καβγαδίζαμε για κάθε μικρή λεπτομέρεια. Και το ξέρω πως κουράστηκες. Μα δεν ήθελα ποτέ να χάσω εσένα που σου χρωστούσα τόσα πολλά. Ξέρεις, δεν περίμενα ποτέ πως εγώ κι εσύ θα γινόμασταν δυο ξένες. Γιατί αν μπορούσα να παρομοιάσω τη δικιά μας φιλία με μια άλλη, θα ήταν πάντα με αυτή των δυο παππούδων του Muppet Show. Με τις διαφωνίες τους, τα χαζά τους αστεία, μα κυρίως μαζί μέχρι που άσπρισαν τα μαλλιά τους. Κι αν θυμηθώ τις άσπρες τρίχες που μου έφερε το καλοκαίρι που μας πέρασε θα μπορούσα να πω πως κρατήσαμε τη συμφωνία μας, ως τα γεράματα.

Προσπάθησα πολλές φορές να σου πω πως λείπεις από μένα σε όλα τα μικρά και μεγάλα που συμβαίνουν γύρω μας. Λείπεις από κάθε απόφαση που παίρνω πια για τη ζωή μου. Και νιώθω σαν 18αρα ξανά, που έφυγα απ’ το πατρικό μου για να πάω σε μια ξένη χώρα για σπουδές, αποφασίζοντας μόνη πια για τα μικρά καθημερινά βάσανα της ζωής. Τα λάθη πολλά και τα λόγια μερικές φορές δε μαλακώνουν καρδιές. Μα δεν έχω πια την ευκαιρία για πράξεις.

Σ’ αγάπησα τόσο που ενώ δεν ήθελα ποτέ να σε χάσω απ’ τη ζωή μου, το έκανα γιατί δε θα σεβόμουν εσένα. Κι ας μου λείπεις κάθε μέρα που δε χτυπάει πια το τηλέφωνο ή που δεν έχω νέα σου. Που γίναμε πια κι εγώ κι εσύ μια επαφή καταχωρημένη στο κινητό μας. Κι αυτό με πληγώνει.

Μέσα μου το κενό σου είναι αναντικατάστατο και για πάντα θα είναι. Γιατί μεγαλώσαμε μαζί. Κι ας μη βρεθήκαμε μαζί σε σχολικές αίθουσες ούτε μοιραστήκαμε τα φοιτητικά μας χρόνια. Ήρθες στη ζωή μου όταν ξεκίνησα πραγματικά να μαθαίνω. Και χωρίς τα σκονάκια σου δε θα αποφοιτούσα.

Θέλω να ξέρεις πως τίποτα δεν ξέχασα. Κι αν μπορούσα δε θα σε άφηνα να φύγεις. Να προσέχεις όπου κι αν είσαι και να ξέρεις πως στο «έλα» σου θα είμαι πάντα εκεί, κοντά σου.

Υ.Γ. Να λέτε στους φίλους σας πως τους αγαπάτε και να μην τους πληγώνετε. Η ζωή γύρω μας θα είναι πάντα μια ανάσα. Ζήστε τη με αυτές τις μούρες που έμειναν πλάι σας, φρουροί στα δύσκολα. Μην ξεχνάτε να τους εκτιμάτε σε κάθε λεπτό που περνά.