Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η σειρά Friends ήταν η πιο πετυχημένη sitcom της Αμερικής, όχι μόνο από άποψη υπόθεσης, αφού έφερε στο σπίτι μας μια δεμένη παρέα ατόμων κάπου εκεί στα τριάντα (συν πλην) με την οποία ταυτιστήκαμε απόλυτα, αλλά κι επειδή μάς χάρισε αξέχαστες στιγμές γέλιου κι ανεμελιάς. Είναι η σειρά στην οποία επιστρέφουμε κάθε φορά που θέλουμε να ξεχαστούμε και να «θεραπευτούμε» από οτιδήποτε μάς απασχολεί και παραμένει μεγάλη αγάπη, όσες σειρές κι αν έτυχε να ερωτευτούμε στην πορεία.
Με το τέλος και της δέκατης σεζόν, η σειρά μας άφησε μια γλυκόπικρη γεύση. Χαρήκαμε για την απόκτηση των διδύμων, συγκινηθήκαμε με την επανασύνδεση Ρος και Ρέιτσελ, ανακουφιστήκαμε με τον γάμο της Φοίβη και μείναμε με την απορία για την καριέρα αλλά και την προσωπική ζωή του Τζόι. Με το που συστήθηκαν οι έξι βασικοί χαρακτήρες στο κοινό, κάποιους τους αγαπήσαμε, κάποιους τους αντιπαθήσαμε, από κάποιους επηρεαστήκαμε στο ντύσιμο ή στη συμπεριφορά και κάποιους τους θεωρήσαμε υπερβολικούς. Κοινός παρονομαστής όλων, είναι το πόσο οικείους και κοντά μας τους νιώσαμε, γελώντας με συμπόνια, με τα όσα η ζωή έφερνε στον δρόμο τους.
Δηλώνω εξ εκείνων που με την πρώτη ανάγνωση (ή θέαση) της σειράς, αντιπάθησαν τον Ρος, τον σπασίκλα καθηγητή Πανεπιστημίου, αδελφό της Μόνικα. Αλλά, με μια δεύτερη σκέψη, συνειδητοποιώ ότι είναι ίσως ο πιο παρεξηγημένος ρόλος της αγαπημένης μου σειράς. Είναι αλήθεια, ότι πολλές φορές μάς έσπασε τα νεύρα με τις εμμονές και τις ανασφάλειές του, αλλά μήπως τον αδικούμε; Μήπως αυτός είναι ο πιο πιστός φίλος που μάς εξέπληξε, πλειστάκις, ευχάριστα;
Ας το παραδεχτούμε. Το να αλλάζει η ζωή σου άρδην όταν σου αποκαλύπτει η γυναίκα σου, με την οποία περιμένεις παιδί, ότι είναι ομοφυλόφιλη, είναι από μόνο του δύσκολα διαχειρίσιμο, πόσω μάλλον όταν αυτό συμβαίνει σε ένα νευρώδες, ανασφαλές άτομο (με ιδιαίτερη προτίμηση στον γάμο) όπως τον Ρος. Παρόλο το σοκ που δέχτηκε, όμως, διατήρησε ακέραιο το χιούμορ του και τον αυτοσαρκασμό του (διανθισμένα με γκρίνια, βέβαια, διότι διαφορετικά δε θα ήταν ο Ρος) αλλά και την πραγματική, αίσθηση ευθύνης που τον χαρακτήριζε.
Έπειτα, υπήρξαν αμέτρητες οι φορές που έδειξε την αγάπη του χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα. Ο πρώτος κύκλος είναι ένα τέτοιο παράδειγμα, αφού κλείνει με μια απίστευτα τρυφερή σκηνή, τα γενέθλια της Ρέιτσελ, από τα οποία ο Ρος απουσιάζει επειδή είναι για ανασκαφές, αλλά φροντίζει να τής έχει αφήσει δώρο. Μια πανάκριβη, σπάνια καρφίτσα που η Ρέιτσελ είχε δει σε ανύποπτη στιγμή και ο Ρος το θυμόταν. Κάποιος θα αντιτείνει ότι τής την έκανε δώρο γιατί ήταν ερωτευμένος μαζί της, εγώ πάλι επιμένω πως σε εκείνο το χρονικό σημείο δεν την κυνηγούσε και δεν είχε κάνει ακόμα την κίνησή του. Ήθελε απλά να τη δει να χαμογελάει.
Ακόμα και μετά τον επώδυνο χωρισμό του με τη Ρέιτσελ και το αναπόφευκτο debate για το αν ήταν σε break και πώς θα συνεχίσει να υφίσταται η παρέα, εκείνος υποχωρεί και προσφέρει τη βοήθειά του, όταν τού ζητείται, για να απεγκλωβιστούν από τα χιόνια και να συνεχίσουν το ταξίδι τους για σκι. Ή όταν έπαιζαν όλοι πόκερ, αυτός σκόπιμα έχασε για να κερδίσει η Ρέιτσελ, σε μια προσπάθεια να ανασάνει οικονομικά και να πάρει τα πάνω της, αποδεικνύοντας, έτσι, την αλληλεγγύη του.
Και για να κλείσω με τη Ρέιτσελ, ίσως η πιο αντιπροσωπευτική σκηνή που δείχνει την ανυστεροβουλία του είναι στο καζίνο στο Λας Βέγκας. Καταφτάνουν εκεί με τη Ρέιτσελ βαμμένη αστεία (στα όρια της ντροπής) με ανεξίτηλο μαρκαδόρο και, πολύ λογικά, ντρέπεται να κυκλοφορήσει. Ο Ρος, αποφασίζει να βαφτεί για να απαλύνει το πόσο ρεζίλι νιώθει και να την ενθαρρύνει να βγει από το δωμάτιο. Και μετά, τής κρατά συντροφιά παίζοντας χαρτιά, πίνοντας και γελώντας. Το αποτέλεσμα γνωστό σε όλους τους φανς της σειράς.
Ο Ρος, αποδεικνύεται πιστός φίλος και σύντροφος και προς όλους τους υπόλοιπους. Αρχικά, όταν γνωρίζει την Έμιλι, είναι διατεθειμένος να αλλάξει τη ζωή του, να μετακομίσει στο Λονδίνο, να κάνει τον γάμο που ονειρεύεται η μέλλουσα γυναίκα του. Απαρνιέται μεν τους φίλους του προκειμένου να κάνει τον γάμο του να δουλέψει, αφού αναφωνεί το λάθος όνομα τη λάθος στιγμή, και κάνει σαφές ότι το διακύβευμα είναι ασυγκρίτως σημαντικότερο: να σώσει ό,τι σώζεται.
Ακόμα και όταν μαθαίνει, με κάπως άκομψο τρόπο είναι η αλήθεια, για τον δεσμό του Τσάντλερ με τη Μόνικα, αντιδρά με πηγαία χαρά κι ενθουσιασμό όταν αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι μια ξεπέτα. Νιώθει ειλικρινή χαρά που η αδελφή του και ο καλύτερός του φίλος είναι ζευγάρι. Κι όταν αυτοί αποφασίζουν να παντρευτούν, προσπαθεί με νύχια και με δόντια (και κυρίως με άκρα εχεμύθεια) να πείσει τον Τσάντλερ να μην το σκάσει για να μην πληγωθεί η Μόνικα, χρησιμοποιώντας όλα τα λογικοφανή επιχειρήματα.
Και, παρόλο τον έρωτά του προς τη Ρέιτσελ, όταν στις τελευταίες σεζόν διαφαίνεται ένα ειδύλλιο ανάμεσα σ΄εκείνη και τον Τζόι, ο Ρος κάνει στην άκρη τα συναισθήματά του, με πόνο ψυχής η αλήθεια, γι΄αυτούς τους δύο. Κι όταν γίνεται νηφάλιος, δηλώνει με πλήρη επίγνωση, ότι δε θα σταθεί εμπόδιο στην όποια προσπάθεια κάνουν για να αναζητήσουν την ενδεχόμενη ευτυχία. Ποιος το κάνει αυτό; Κανείς, είναι η απάντηση.
Άφησα τελευταία την προσωπικά αγαπημένη μου πράξη αλτρουισμού του Ρος. Στην έβδομη σεζόν, ο Ρος ανακαλύπτει τυχαία ότι η Φοίβη δεν ξέρει να κάνει ποδήλατο, καθώς ποτέ δεν είχε (είχε μόνο το μεγάλο χάρτινο κουτί) λόγω των άσχημων παιδικών της χρόνων (φτώχεια, ορφάνια, εγκατάλειψη). Αποφασίζει λοιπόν, εν αγνοία της, να της αγοράσει ως δώρο ένα πανέμορφο ροζ ποδήλατο (για να παραπέμπει σε παιδικό) και τής κάνει έκπληξη. Η έκφραση στο πρόσωπό της τα λέει όλα, η ευτυχία της απερίγραπτη και η ικανοποίηση που νιώθει ο Ρος, απολαυστική. Αν αυτό δεν είναι απόδειξη ανιδιοτελούς αγάπης και προσφοράς, τότε ποια είναι;
Τελικά, ο Ρος μάς έμαθε πολλά μέσα από τη σειρά. Εκτός από τις πάμπολλες στιγμές γέλιου (δερμάτινο παντελόνι, σολάριουμ), είναι η έμπρακτη απόδειξη ότι δεν πρέπει ποτέ να αφήνουμε την πραγματική μας αγάπη να φύγει. Ακόμα κι αν βρεθούν δυσκολίες στον δρόμο, ανυπέρβλητες πολλές φορές, η επιμονή, η ελπίδα αλλά κυρίως η άδολη αγάπη θα μάς φέρουν στον δρόμο μας τον αστακό μας. Υπερβολικά ρομαντικό; Ίσως. Αλλά δεν είναι γι΄αυτό του το χαρακτηριστικό που όλοι μας αγαπήσαμε αυτόν τον τρελάρα δόκτορα;
Συντάκτης: Χριστιάνα Δεμέναγα
