Ποια είναι η σημασία του αριθμού 7 στις αλλαγές της ζωής μας;

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι ρόλο παίζει ο αριθμός 7 στη ζωή μας; Είναι στ’ αλήθεια μαγικός ή απλώς συνδέεται με μεταφυσικές δοξασίες από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα; Αρκεί μια αναδρομή στο παρελθόν, το πολύ μακρινό είναι η αλήθεια, για να καταλάβει κανείς ότι ο αριθμός 7 είναι συνδεδεμένος με πολλές και διαφορετικές πτυχές μας, ίσως και καθόλου τυχαία.

Στην αρχαιότητα, συναντούσαμε το 7 στα θαύματα του αρχαίου κόσμου (και κατ’ αναλογία και του νέου), στους σοφούς της αρχαίας Ελλάδας, στα χρόνια της σπαρτιατικής αγωγής για τα αγόρια αλλά και στην ηλικία αποχωρισμού από τις οικογένειές τους, στους 7 λόφους πάνω στους οποίους κτίστηκε η Ρώμη και η Νέα Ρώμη- Κωνσταντινούπολη (η δεύτερη μάλιστα  είχε επτά ονόματα, πολιορκήθηκε επτά φορές από τους Άραβες και  κατακτήθηκε μετά από επτά εβδομάδες πολιορκίας από τον έβδομο σουλτάνο του χαλιφάτου) ακόμα και στο ότι στην Κίνα το 7 ακούγεται το ίδιο με τη λέξη «ζωή».

Στη θρησκεία, το βρίσκουμε στην Παλαιά Διαθήκη όταν ο Νώε πήρε 7 ζεύγη πουλιών στην κιβωτό του, στη δημιουργία του Κόσμου εντός 7 ημερών, στα μυστήρια της Εκκλησίας αλλά και στις δωρεές του Αγίου Πνεύματος. Τέλος, σε κάτι πιο «παραμυθένιο», τα χρώματα του ουράνιου τόξου.

Σ’ αυτό το πλαίσιο κι υπό αυτό το πρίσμα, πολλοί θεωρούν ότι κάθε 7 χρόνια συντελείται μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μας, αλλάζουν τα δεδομένα και οι συνθήκες της καθημερινότητάς μας. Κι ίσως να έχουν και δίκιο. Το πρώτο στάδιο της ζωής του ανθρώπου ολοκληρώνεται στα 7 έτη. Είναι η ηλικία που πηγαίνει δημοτικό, μαθαίνει γραφή, ανάγνωση, αριθμητική, δεξιότητες, ανακαλύπτει ταλέντα και προτιμήσεις, κοινωνικοποιείται. Ταυτόχρονα, βγαίνει στην επιφάνεια το «εγώ» κι η ικανοποίηση σωματικών, κι όχι μόνο, αναγκών και η βίωση των πρώτων έντονων συναισθημάτων όπως ματαίωση, ενθουσιασμός, αδημονία αλλά κι οι πρώτες φοβίες.

Το δεύτερο στάδιο ολοκληρώνεται στα 14 χρόνια ενός ατόμου· είναι η περίοδος της εφηβείας, η περίοδος που ο άνθρωπος πειραματίζεται, οι σχέσεις του με τους γύρω του περνούν κρίση, συγκρούεται με πολλούς, αμφισβητεί τα πάντα, νομίζει ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Νιώθει παντοδύναμος, ανίκητος, ισχυρός. Καταστρέφει ένα παιχνίδι για να μάθει πώς λειτουργεί ή σκοtώνει ένα έντομο για να μάθει πώς είναι από μέσα. Κι ερωτεύεται. Με έναν τρόπο ορμητικό κι ασυγκράτητο και για χάρη του έρωτα ξενυχτά, ονειρεύεται κι ενίοτε παραμιλά. Κι απογοητεύεται. Είναι ο καιρός της πρώτης ερωτικής απογοήτευσης, την οποία κάποιοι βιώνουν πιο μελοδραματικά από άλλους. Εγώ πάντως θυμάμαι πως για χάρη του πρώτου μου έρωτα έγραψα παντού, μα παντού όμως, «το Να μ’ αγαπάς» του Σιδηρόπουλου κι έφαγα πολλά κιλά σοκολάτας.

Με το τέλος του τρίτου σταδίου, στα 21, ο άνθρωπος έχει αναπτύξει ποικίλα ενδιαφέροντα, πλάθει όνειρα για το μέλλον και κάνει την είσοδό του στον κόσμο. Πιθανόν, να έχει περάσει στο Πανεπιστήμιο και να  ζει την ίσως πιο ανέμελη περίοδο της ζωής του. Σπουδάζει κάτι που ο ίδιος επέλεξε κι αγαπά, συγκατοικεί και μαθαίνει να συμβιβάζεται, να καθαρίζει και να μαγειρεύει (αφού έχει κάψει πολλά φαγητά προηγουμένως), έχει μάθει τα καλύτερα delivery της περιοχής, έχει δημιουργήσει έναν σταθερό πυρήνα φίλων και κολλητών, ξενυχτά, όχι πάντα από έρωτα, μυείται στα φοιτητικά στέκια και συνήθειες της πόλης του κι ενδεχομένως βιώνει την πρώτη του σοβαρή σχέση.

Στα 28 του, τα πράγματα σοβαρεύουν. Η προσοχή του ατόμου αλλάζει προσανατολισμό. Καλλιεργεί φιλοδοξίες, βάζει στόχους, σκέφτεται αγαθά, επιτυχίες, καταξίωση. Αγωνίζεται για να κατακτήσει ό,τι έβαλε στο μυαλό του. Οι σπουδές κι αν είσαι άντρας οι στρατιωτικές υποχρεώσεις, έχουν ολοκληρωθεί, έχεις βγει στην αγορά εργασίας, με πολλά όνειρα και προσδοκίες, πιο αισιόδοξος κι από τους τραγουδιστές που στέλνουμε κάθε χρόνο στη Eurovision κι αναχωρώντας δηλώνουν πως είναι έτοιμοι για την πρωτιά. Κάπου εκεί, μετά από πέντε έξι αποτυχημένες συνεντεύξεις, προσγειώνεσαι απότομα στην πραγματικότητα, πιθανόν συμβιβάζεσαι ή συνεχίζεις να ψάχνεις. Λίγο πριν τα τριάντα, ίσως έχεις και το δικό σου σπίτι, ιδιόκτητο ή σε ενοίκιο, συζείς και μοιράζεσαι οικονομικές κι άλλες εκκρεμότητες, σταθεροποιείται ή και μειώνεται ο  κοινωνικός σου κύκλος, ξεκινάς να απορρίπτεις ό,τι σε ενοχλεί ή σου απορροφά ενέργεια.

Στα 28 μας, σύμφωνα με μελέτες, συνειδητοποιούμε ότι πιθανότατα δε θα καταφέρουμε να πετύχουμε όλα όσα θέλαμε, κάποιες επιθυμίες μας θα μείνουν απραγματοποίητες κι αναγκαστικά το ενδιαφέρον μας στρέφεται αλλού. Με το τέλος αυτού του κύκλου, στα 35, επιλέγουμε συνειδητά την ασφάλεια, την άνεση, τη σιγουριά αντί την επιθυμία και τη φιλοδοξία. Είναι η περίοδος που σταματάμε να είμαστε ανέμελοι. Σκεφτόμαστε σοβαρά την οικονομική πτυχή της ζωής μας, την αποταμίευση, την επένδυση, την αποκατάσταση. Φυσικά, η ενέργεια και η διάθεσή μας βρίσκονται στο απόγειό τους.

Ο επόμενος κύκλος, από τα 35 μέχρι τα 42, χαρακτηρίζεται από καταστάλαγμα, πνεύματος, ψυχής, συνηθειών, καθημερινότητας. Δε θέλουμε τίποτα να μας διαταράξει τον τρόπο ζωής μας ούτε είμαστε, εν πολλοίς, διατεθειμένοι να κάνουμε υποχωρήσεις που προηγουμένως γίνονταν αγόγγυστα. Ο άνθρωπος έχει απαλλαγεί από βαρίδια του παρελθόντος κι έχει επιλέξει το μονοπάτι που θέλει να ακολουθήσει στη ζωή.

Μέχρι τα 40 συμβαίνουν και ψυχολογικές και σωματικές αλλαγές. Αλλάζει το χρώμα το μαλλιών μας (και πείθουμε τους εαυτούς μας ότι είναι γοητεία), θέτουμε άλλες προτεραιότητες, βάζουμε πάνω από όλα τον εαυτό μας κι όσους αγαπάμε κι απενεργοποιούμαστε από όσα μας βάραιναν στο παρελθόν.

Ο όγδοος κύκλος σηματοδοτεί την υπέρτατη ωρίμαση. Ταυτόχρονα, εκεί στα 55, το άτομο βλέπει τη σύνταξη να πλησιάζει (λέμε τώρα), την ολοκλήρωση της επαγγελματικής του καριέρας και κοιτάζοντας πίσω, κάνει συχνά, εκτός από αναπολήσεις, απολογισμό των επιλογών του.

Ο ένατος κύκλος μάς βρίσκει εμπλουτισμένους εσωτερικά, γεμάτους γνώσεις και εμπειρίες. Κι όπως λέει κι ο αγαπημένος Αλεξανδρινός, το γήρας συνοδεύεται με σοφία, μετρημένη και γνωστική στάση ζωής, μην προσδοκώντας πλούτη να μας δώσει η Ιθάκη. Στα 70 μας πια, απολαμβάνουμε όσα θερίσαμε στη ζωή μας, όσα με κόπο κατακτήσαμε, όσα βρήκαμε και όσα μας βρήκαν, όσα ζήσαμε και όσα αγαπήσαμε.

Κοινό χαρακτηριστικό όλων των κύκλων είναι το αίσθημα πλήξης και μονοτονίας που νιώθει ο άνθρωπος προς το τέλος του. Ίσως γιατί έχει κορεστεί.  Ίσως γιατί ενδόμυχα αντιλαμβάνεται τη μεγάλη αλλαγή που θα επέλθει και προετοιμάζει αθόρυβα τον εαυτό του για να την υποδεχτεί και να την αγκαλιάσει. Κάθε 7 χρόνια κάτι αλλάζει ραγδαία λοιπόν. Κι αυτό ίσως να μην είναι καθόλου τυχαίο.