Η καλύτερη σχέση της ζωής σου δε θα ξεκινήσει από μεγάλο έρωτα

Το σενάριο λίγο πολύ γνωστό, μάς έχει τύχει, έχει τύχει σε κάποιον από την παρέα ή έστω σε κάποιον γνωστό.

Είναι βράδυ, έχεις μόλις επιστρέψει από μια εξαντλητική μέρα στη δουλειά, με απανωτές συναντήσεις, συνεχές τρέξιμο και καθόλου διάλειμμα. Μπαίνεις σπίτι σχετικά αργά, ονειρεύεσαι στιγμές χαλάρωσης, ξεκούρασης και ηρεμίας… Αλλά. Θυμάσαι, με απογοήτευση, ομολογουμένως, ότι πρέπει να παραυρεθείς σε μια τυπική μάζωξη, που θα έχει τον φίλο του φίλου, τον γνωστό του γνωστού (όχι Κύπριο, απλώς γνωστό κάποιου γνωστού) και πάει λέγοντας. Υποσχέθηκες ότι θα πήγαινες μέρες πριν και η απουσία σου, δυστυχώς, δεν είναι επιλογή. Με βιαστικές κινήσεις φεύγεις, εντελώς μηχανικά φτάνεις και ξεκινάς βλέποντας το ρολόι να μετράς αντίστροφα και να φαντάζεσαι την ώρα που θα φύγεις.

Κάτι τέτοιες βραδιές συνήθως, όχι πάντα βέβαια, είναι που γνωρίζεις τον ένα, τον συγκλονιστικό έρωτα, εκείνον που θα συναρπάσει το είναι σου. Έρχεται μέσα από μια κινηματογραφική, ενίοτε αστεία συνάντηση –κάποιος χύνει ένα ποτό ή κάποιος σκουντουφλάει και προκαλεί ατύχημα– και εξελίσσεται ραγδαία, σχεδόν παραμυθένια. Η γνωριμία προχωρά ταχύτατα. Οι αποστάσεις μεταξύ σας εκμηδενίζονται, οι ώρες που περνάτε μαζί μοιάζουν λίγες και περνάνε γρήγορα, η χημεία που βιώνετε εκρηκτική, το πάθος φαντάζει αστείρευτο. Ζείτε τον έρωτα από κοντά, δια τηλεφώνου, σε εκδρομές, σε συναντήσεις, μιλάτε συνεχώς και παντοιοτρόπως, ακόμα και μεγάλες κουβέντες περί σταθερότητας και μονιμότητας ανταλλάζετε. Πετάς στον έβδομο ουρανό, από τον οποίο νιώθεις (κι ελπίζεις) ότι δε θα πέσεις ποτέ.

Από εκείνη τη στιγμή και μετά, η σχέση σας χαρακτηρίζεται από εξάρτηση και για να χρησιμοποιήσω μια υπερβολή, εθισμό. Δε βλέπετε κανένα μειονέκτημα, κανένα ελάττωμα. Περνάτε φανταστικά, νιώθετε και είστε σε μια κατάσταση γλυκιάς μέθης. Δε σας παίρνει ο ύπνος αν δεν πείτε καληνύχτα, αποζητάτε τη συντροφιά, την αγκαλιά, το φιλί, το χάδι σαν υπνωτισμένοι. Διότι αυτοί οι έρωτες λειτουργούν σαν ν@ρκ@τικό. Εθίζουν. Γλυκά μεν, αλλά εθίζουν. Και συνήθως, τέτοιοι έρωτες συνοδεύονται από ποικίλες εντάσεις που κουράζουν, τόσο όσο εξιτάρουν.

Και τότε συμβαίνει το αναπάντεχο αλλά και το απευκταίο. Ο μεγάλος έρωτας σπάει, η ένταση, η σπίθα σβήνει, το πάθος φθίνει. Κάποιες φορές απλώς σάς τελειώνει, κάποιες άλλες εισέρχεται τρίτο πρόσωπο, κάποιες άλλες φθείρεστε από τσακωμούς, ζήλιες, μικροπρέπειες, ευτελείς συνήθειες κι αδιαφορίες (παραφράζοντας τον αγαπημένο Αλεξανδρινό ποιητή).

Το τέλος της σχέσης (αν μπορεί να ονομαστεί έτσι) σε αφήνει να μαζεύεις τα κομμάτια σου, σε αφήνει άδειο, λες κι αυτός ο έρωτας σου ρούφηξε κάθε δύναμη και ζωντάνια. Αναγκαστικά θα περάσεις από όλα τα στάδια της απεξάρτησης: θα μπεις στον πειρασμό να επικοινωνήσεις, θα αποστραφείς τον εαυτό σου, θα κάνεις αποτυχημένες σκέψεις. Κι όταν πιάσεις πάτο, θα ξεκινήσεις την ανασύνταξη.

Και κάπου εκεί, υπάρχει και ένα άλλο σενάριο, πάλι γνωστό, που πάλι  έχει τύχει είτε σε μας είτε σε κάποιον του ευρύτερου περιβάλλοντος. Η γνωριμία η τυχαία, αλλά με μια διαφορά. Ο έρωτας δεν ξεκινά εκρηκτικά, αλλά ήρεμα και ρεαλιστικά, δεν έχει εντάσεις και φρενήρη ρυθμό αλλά μια σταθερότητα που ενδεχομένως να σου φανεί ανησυχητική στην αρχή. Έχεις συνηθίσει στην ακριβώς αντίθετη πραγματικότητα, σ΄εκείνη που σε παίρνει στα ουράνια και σε μεθάει. Τώρα πια δεν υπάρχουν τα μακροσκελή τηλεφωνήματα ή τα εκατέρωθεν υποκοριστικά (συνήθως σε –άκι μου), δε νιώθεις εξάρτηση ή εθισμό.

Η οικειότητα προκύπτει σιγά σιγά, δε θεωρείται δεδομένη εκ των προτέρων αλλά αυτό σου αρέσει. Μπαίνει ο ένας στην καθημερινότητα του άλλου με τρόπο φυσικό και αβίαστο και δειλά ξεκινά να γεννιέται κάτι δυνατό και για τους δύο. Τα σχέδια δεν είναι πάντα  κοινά, αλλά νιώθετε την ανάγκη να στηρίξετε, να συμπαρασταθείτε, να είστε εκεί σε κάθε αποτυχία και στραβοπάτημα, να μοιραστείτε το συναίσθημα. Καταβάλλετε αλλά και καταβάλλετε συνειδητή προσπάθεια να είστε παρόντες, να εμβαθύνετε το δέσιμό σας, να συμμετέχετε σε κάθε στιγμή. Ακόμα και η σιωπή είναι ηχηρή. Είναι έκφραση παρουσίας που προσθέτει νόημα στη σχέση.

Η σχέση αυτή χτίζεται σιγά σιγά, μπαίνουν τα θεμέλια για μια υγιή κατάσταση, που διακρίνεται από ασφάλεια κι αμοιβαία εμπιστοσύνη. Σταδιακά ανακαλύπτεις όλα τα πλεονεκτήματα αλλά και τα μειονεκτήματα του ατόμου απέναντί σου. Μαθαίνεις να καταλαγιάζεις τις συναισθηματικές σου εξάρσεις και το ίδιο και ο άνθρωπός σου, διατηρώντας ταυτόχρονα την αυτονομία σας. Κι εύλογα αναρωτιέσαι: μήπως οι σχέσεις που ξεκινούν πιο ήρεμα, πιο προσγειωμένα, χωρίς υπερβολές κι εντάσεις είναι αυτές που σε κάνουν μακροπρόθεσμα ευτυχή, κατασταλαγμένο κι εν τέλει ασφαλή; Ή η αδρεναλίνη, η φλόγα και η σπίθα είναι εν δυνάμει κινητήριος δύναμη, απαραίτητη σε μια σχέση;

Ίσως τελικά να αναζητάς στην επόμενη σχέση σου ό,τι δεν είχες στην προηγούμενη, ό,τι δεν έζησες και το λαχταράς. Και επειδή, όπως λέει και η λαοφιλής φράση, οι μεγάλοι έρωτες ούτε φοράνε νυφικό ούτε ευδοκιμούν, πιθανότατα η καλύτερη σχέση της ζωής σου να είναι αυτή που θα σου προσφέρει ασφάλεια και ηρεμία. Που δε θα ξεκινήσει φαντασμαγορικά, με πυροτεχνήματα κι ένταση, αλλά θα κτιστεί αργά αλλά σταθερά σε στέρεα θεμέλια, με όλα τα εχέγγυα για να διαρκέσει για πάντα.