Όλη μας τη ζωή θα δίναμε απλώς για να ξαναζήσουμε το πρώτο έτος ως φοιτητές

Είναι το επιστέγασμα των κόπων και των προσπαθειών μιας, τουλάχιστον, χρονιάς. Είναι το αποτέλεσμα πολλών ωρών μελέτης, άυπνων βραδιών πάνω από το βιβλίο και τόνων σημειώσεων. Είναι η δικαίωση της στέρησης από τόσα πολλά, από βόλτες με την παρέα, από το αγαπημένο σου χόμπι, μέχρι οικογενειακές εκδρομές μονοήμερες ή ολιγοήμερες. Ταυτόχρονα, όμως, είναι η δική σου, κατάδική σου επιτυχία, το εισιτήριο για την ενήλικη ζωή και η απαρχή της πιο όμορφης περιόδου του νεανικού βίου σου. Και για όλους εμάς που περάσαμε σε σχολή μακριά από την πόλη μας, η ανεξαρτητοποίησή μας.

Πόσο μαγική ήταν εκείνη η περίοδος μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου. Να βρεις συγκάτοικο, να βρεις σπίτι, να το επιπλώσεις, να μάθεις να μαγειρεύεις, να πλένεις, να καθαρίζεις να αλλάζεις λάμπα, αλλά και πού είναι τα μπαράκια, οι καφετέριες, το κέντρο της νυχτερινής ζωής. Η στιγμή που καλείσαι να αφήσεις την ασφάλεια του σπιτιού σου για το άγνωστο αλλά συναρπαστικό φοιτητικό ταξίδι.

Ξαφνικά πιάνεις τον εαυτό σου να αποκτά έναν νέο κύκλο κατάδικών σου ανθρώπων, που θα ταξιδέψουν μαζί σου αυτή τη νέα διαδρομή. Διαβάζετε μαζί, μαθαίνετε για διανύσματα, ολοκληρώματα και θεωρήματα, χρονικές αντικαταστάσεις, απαρέμφατα και μηδενική εστίαση. Μαγειρεύετε μαζί, την πρώτη φορά οι μπριζόλες καίγονται, τη δεύτερη φορά ο αρακάς είναι ανάλατος, την τρίτη φορά τα μπιφτέκια είναι ωμά, την τέταρτη τα μακαρόνια παραβρασμένα. Και κάπως έτσι, ανακαλύπτετε την ομορφιά στην απλότητα του τοστ και την ευκολία του πιτόγυρου από το γωνιακό μαγαζί. Μετράτε μαζί τα λεφτά μέχρι το τέλος του μήνα και δανείζει ο ένας στον άλλον για τις μικρές πολυτέλειες, όπως σοκολάτες και παγωτό. Και βγαίνετε, βγαίνετε πολύ. Στις φοιτητικές καφετέριες, στα φοιτητικά μπαράκια, στα φοιτητικά clubs, στα μπουζούκια.

Η παρέα μεγαλώνει. Ο γνωστός, ο φίλος, ο γείτονας, ο διπλανός στα έδρανα της σχολής, όλοι γίνεστε ένα μπούγιο. Και οι συζητήσεις είναι μεταμεσονύχτιες και έχουν και πολιτική, κοινωνική, ενίοτε και μεταφυσική χροιά. Συμφωνείτε, διαφωνείτε, λογομαχείτε, φωνάζετε, γελάτε, όλα στον υπερθετικό βαθμό. Γιατί έτσι είναι αυτή η ηλικία. Όλα βιώνονται στον ύψιστο βαθμό. Στέκια σας γίνονται με τον καιρό τα σπίτια της παρέας, μικρά συνήθως, που δε χωράνε όλους. Μα στριμώχνεστε και το πάτωμα· δεν είναι τόσο κακή ιδέα τελικά. Οι μπίρες εξαφανίζονται από το ψυγείο και συνοδεύουν το τσίμπημα από ό,τι έχει. Και αν δεν κοιμηθείτε όλοι μαζί στρωματσάδα, φεύγετε από ‘κει το ξημέρωμα, με το πρώτο φως του ήλιου. Τα βράδια έχουν πλέον αυτή τη μορφή, σε διαφορετικό σπίτι κάθε φορά, με την παρέα να δένεται και να μεγαλώνει.

Μέχρι που έρχεται η εξεταστική. Και φέρνει μαζί της διάβασμα, πολύ διάβασμα, ξενύχτι, απόγνωση, άγχος, αγωνία. Οι συγκάτοικοι είναι εκεί να σου συμπαραστέκονται. Διαβάζετε μαζί, βάζετε ξυπνητήρι και ξεκινάτε. Δίνετε θάρρος ο ένας στον άλλον, παρηγορείτε ο ένας τον άλλον εκείνες τις ώρες που νομίζετε πως οι δυνάμεις θα σας εγκαταλείψουν και δοκιμάζετε καφέ σε κάθε μορφή και γεύση. Σκέτο, πικρό, γλυκό, με γάλα, κρύο, ζεστό. Και πριν το καταλάβεις, η πρώτη εξεταστική αποτελεί παρελθόν.

Και τότε, έρχεται ο έρωτας. Έξω από ένα βρώμικο, στις 5 το πρωί. Μια αδέξια κίνησή σου γεμίζει και τους δυο σας μουστάρδα, γελάτε, αλλάζετε τηλέφωνα και σε δύο μέρες βγαίνετε ραντεβού. Ή από την άλλη γνωρίζεστε ήδη, αφού είστε σε κοινή παρέα, μα χρειάζεται ένα βράδυ κι αρκετή βότκα για να καταλάβετε πως θέλετε κάτι περισσότερο από το να κάνετε απλή παρέα. Κι είναι άτσαλος, αμήχανος, δυνατός αυτός ο πρώτος έρωτας στα φοιτητικά σου χρόνια, έχει δράμα και υπερβολή και μεγάλες ποσότητες αλκοόλ με αναλύσεις που δεν τελειώνουν ποτέ. Σε αντίθεση με τον έρωτα, που θα τελειώσει και θα σε κάνει να ζήσεις τον πρώτο σου πολύ βαρύ χωρισμό.

Μέχρι να συμβεί και το πρώτο φοιτητικό καλοκαίρι, που θα το ζήσετε με όλη την παρέα, κάνοντας διακοπές ο ένας στον άλλο. Μαθαίνετε την Έδεσσα, το Ναύπλιο, το Καρπενήσι, τη Ζαχάρω. Κάνετε τουρ με πεντάευρα στις τσέπες, οτοστόπ και πολλή αγάπη, γνωρίζοντας τον τόπο του καθενός από την παρέα και διαλέγοντας σιγά-σιγά και το ποιοι θα γίνουν οι εγκάρδιοι φίλοι.

Κι έτσι, με πιο σταθερό βήμα, πιο έμπειροι και σίγουρα λιγότερο αγχωμένοι, μπαίνετε στο 2ο έτος. Και χωρίς να το καταλάβεις και χωρίς να μπορείς να εξηγήσεις το γιατί, η παρέα σπάζει, απομακρύνεται. Δεν τσακώνεστε, δεν παρεξηγείστε, απλώς ο καθένας ακολουθεί πλέον τον δρόμο του. Τα ξενύχτια, οι συζητήσεις, οι έξοδοι, αποτελούν πλέον μια γλυκιά ανάμνηση που όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα την κουβαλάς μέσα σου. Μένουν λίγοι και καλοί, εκείνοι που αργότερα θα σε καμαρώσουν με πτυχίο και θα σου ευχηθούν εγκάρδια εις ανώτερα. Εκείνοι που θα σου θυμίζουν χαμογελώντας τον πρώτο εκείνο χρόνο, που περάσατε μοναδικά κι ανεπανάληπτα.