Ζωγράφου: 5 λόγοι θα σε πείσουν πως είναι πολλά παραπάνω από απλή φοιτητούπολη

Πάνε λίγα (;) χρόνια, δεν έχει σημασία πόσα (χρονολογίες και ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε) που προσγειώθηκα (λίγο ανώμαλα για να είμαι απόλυτα ειλικρινής)  στην Αθήνα, την προσωπική μου Εδέμ.  Ήμουν σχεδόν δεκαοχτώ χρονών όταν πάτησα το πόδι μου στην κεντρική λεωφόρο της πιο διάσημης φοιτητικής περιοχής, για να ζήσω στο έπακρο την πιο ανέμελη περίοδο στη ζωή μου και να εκπληρώσω το όνειρό μου. Δυσκολεύτηκα να βρω σπίτι αλλά μετά από κάποιες προσπάθειες, το τριάρι στον δεύτερο όροφο μιας παλιάς (έως και παμπάλαιας θα έλεγα) πολυκατοικίας, ήταν εκείνο που θα στέγαζε ξενύχτια, εξομολογήσεις, συνάξεις, πάρτι και τις πιο υπέροχες  και ανθεκτικές φιλίες που θα μπορούσα να δημιουργήσω.

Η περιοχή του Ζωγράφου είναι η κατεξοχήν φοιτητική συνοικία της Αθήνας και μια από τις παλαιότερες περιοχές της πρωτεύουσας, στην οποία βρίσκονται δύο από τα μεγαλύτερα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας, το ΕΚΠΑ και το Πολυτεχνείο. Ιδρύματα που συγκεντρώνουν χιλιάδες φοιτητές από κάθε περιοχή της Ελλάδας και μετατρέπουν την περιοχή σε μια τεράστια,  πολύχρωμη,  ζωντανή πολιτεία. Και μαζί με τα Πανεπιστήμια, βρίσκονται και οι φοιτητικές εστίες.

Έζησα εκεί τέσσερα υπέροχα χρόνια και αγάπησα κάθε πιθαμή αυτής της πολιτείας. Καλά, όχι κάθε πιθαμή, εξαιρούνται οι ανηφόρες. Που κι αυτές, όμως, στο τέλος τις αγάπησα, για τη γυμναστική που δωρεάν και εύκολα μου προσέφεραν. Φυσικά,  μού έδωσε και τόσα άλλα που θα ήταν πραγματικά άδικο να θεωρείται αποκλειστικά ως φοιτητούπολη που δε χρήζει της προσοχής μας. Θα ήταν άδικο να μένει έξω από τις επιλογές του οποιουδήποτε  Αθηναίου για φαγητό, έξοδο, ακόμα και για εγκατάσταση, μόνιμη ή προσωρινή.

Αυτοί λοιπόν, είναι οι  λόγοι που αγαπάμε Ζωγράφου:

1. Το πιο βασικό της χαρακτηριστικό, και το πιο όμορφο κατ΄εμέ,  είναι ότι δεν έχει χάσει την αίσθηση της γειτονιάς. Σε όσα διαμερίσματα δε μένουν φοιτητές, μένουν οικογένειες, συνήθως ηλικιωμένοι, των οποίων τα σπίτια είναι ιδιόκτητα. Τους βλέπεις να βγαίνουν στο μπαλκόνι για να ποτίσουν τα λουλούδια, να πηγαίνουν κάθε Δευτέρα στη λαϊκή για να πάρουν άνηθο και βλίτα,  για να κάνουν γεμιστά ή βοδινό κοκκινιστό και να μοσχομυρίσει όλη η πολυκατοικία,  ή να κάθονται στα μπαλκονάκια τους και να πίνουν τον καφέ τους παρέα με τον αγαπημένο γείτονα. Αυτό το αίσθημα της οικειότητας και του ανήκειν κάνει την περιοχή να ξεχωρίζει.  Εικόνες όμορφες  μιας άλλης εποχής, χωμένες στο ντουλάπι του χρόνου.

2. Είναι μια πολιτεία που δεν κοιμάται ποτέ. Οι φοιτητές προσδίδουν ζωντάνια και μοναδική ενέργεια, φανερή σε πλατείες και πάρκα. Θα δεις νέους να διαβάζουν σε παγκάκια, τις καφετέριες γεμάτες νεολαία να παίζουν επιτραπέζια και να μένουν μέχρι αργά, τα ταβερνάκια να μετατρέπονται αυθόρμητα σε μπουάτ και μουσικές σκηνές, κόσμο να περπατά και να κάνει βόλτα κάθε ώρα και στιγμή. Μην εκπλαγείτε αν πέσετε σε κάποιο αυτοσχέδιο φοιτητικό πάρτι και σας καλέσουν κι εσάς. Και κάπως έτσι, από τον μεγάλο αριθμό των φοιτητών, η περιοχή αποκτά μια αίσθηση χαλαρότητας και ελευθερίας.  Και ευτυχώς, παρασύρουν και τους μόνιμους κατοίκους σ΄αυτό το πάρτι.

3. Υπάρχουν πολλές πλατείες, πάρκα και χώροι πρασίνου, που μετατρέπονται και σε χώρους  άθλησης και εκγύμνασης. Αυτή η αφθονία πρασίνου είναι που την κάνει να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες τσιμεντένιες γειτονιές της Αθήνας.  Η πλατεία του Αγίου Θωμά που σφύζει από ζωή, η πλατεία Γαρδένιας, κέντρο του εμπορικότερου δρόμου της περιοχής, η Πολυτεχνειούπολη και το άλσος Ιλισίων προσφέρονται για ένα μοναδικό περίπατο, στον οποίο (έξτρα θετικό- σημειώστε το) πιθανότατα θα συναντήσετε, θα γνωρίσετε και θα συναναστραφείτε με πολλά και διαφορετικά άτομα που κάνουν ακριβώς το ίδιο με σας. Εκεί πραγματικά αισθάνεστε (εντάξει και μια μικρή υπερβολή δεν κάνει κακό) ότι περπατάτε σε μια ευρωπαϊκή πόλη. Εγώ ξεχώριζα στη βόλτα μου τα κτήρια των φοιτητικών εστιών: ογκώδη, με χρωματιστά μπαλκόνια και ιδιαίτερα γκραφίτι, αποτελούσαν στέγη για φοιτητικά όνειρα και γιατί να το κρύψουμε, καψούρες.

4. Έχει ακόμα παλιατζή αλλά και τον κυρ- Γιάννη  (ή τουλάχιστον αυτός ήταν τότε) που επιμένει ακόμα να παίζει ακορντεόν (αλήθεια, το παλιό, αυθεντικό ακορντεόν). Με θυμάμαι να ξυπνώ με νεύρα (τώρα που τα θυμάμαι αντικαταστάθηκαν με μια γλυκιά νοσταλγία) με το τραγούδι σήμα κατατεθέν του εν λόγω οργάνου «Άστα τα μαλλάκια σου» ή με το« εδώ ο παλιατζής, αγοράζω και πουλώ κάθε σας παλιό» (δις). Όταν τα νεύρα παρέρχονταν, η συγκάτοικός μου κι εγώ ξεσπούσαμε σε νευρικά γέλια αλλά κρατούσαμε τη γλυκύτητα της εικόνας ζωντανής. Έχει ακόμα καταστήματα με εκείνες τις παλιές επιγραφές, γραμμένες στην καθαρεύουσα, που παραπέμπουν ξεκάθαρα σε μια άλλη εποχή.

5. Έχεις πολλές επιλογές. Σε όλα. Λόγω της συνεχούς εναλλαγής των προσώπων, τα πάντα στου Ζωγράφου υπάρχουν σε πληθώρα. Καφετέριες, εστιατόρια, ταβερνάκια, μπουτίκ, ζαχαροπλαστεία, μικρά χαριτωμένα καταστήματα με λογής λογής μπιχλιμπίδια, προσφέρουν πολλές και συχνά οικονομικές επιλογές στον καθένα.

Για να ζήσεις στο έπακρο την παράξενή της ομορφιά,  πάρε το 608, το λεωφορείο ακορντεόν που ενώνει το Γαλάτσι, δια μέσου του κέντρου, με τα Πανεπιστήμια. Μην εκπλαγείς από την πολυκοσμία (και κακοσμία ενδεχομένως) εκεί μέσα, ελλείψει μετρό εξυπηρετεί τους πάντες. Περπάτησε τη λεωφόρο Παπάγου, τον ζωντανό δρόμο με βιτρίνες, γυμναστήρια, χώρους εστίασης και κόσμο πολύ, κόσμο κάθε λογής να κινείται και να δίνει ζωή. Δες τη βίλα Ζωγράφου, ένα αριστούργημα αρχιτεκτονικής, ένα από τα πιο όμορφα σπίτια της περιοχής. Ανέβα μέχρι την Ηρώων Πολυτεχνείου για να νιώσεις τον απίθανο συνδυασμό βαβούρας με απόλυτη ηρεμία.

Και από εκεί πάνω η θέα είναι απλά μαγευτική. Η Αθήνα στο πιάτο. Συμβουλή μου: Να πας στη δύση του ήλιου, η εικόνα της λουσμένης στο φως πόλης θα σε αφήσει άφωνο. Η Ζωγράφου είναι πολύ περισσότερα από μια φοιτητική περιοχή. Είναι εκεί που όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, εκεί που όλοι είναι μια μεγάλη γειτονιά. Μια όμορφη πόλη στην καρδιά της μεγαλούπολης. Η πόλη της καρδιάς μας.