Αγαπάς; Μένεις κι ας έχεις λόγους να φύγεις

Όλοι μιλούν για το πόσο περίεργες έχουν γίνει οι σχέσεις και πόση προσπάθεια χρειάζονται για να στεριώσουν, λες και το συναίσθημα ήταν ποτέ εύκολη υπόθεση. Κάποιοι καλόμαθαν τόσο που βολεύτηκαν στα εύκολα και πλέον τους φαίνεται ανώφελο να προσπαθούν. Ευτυχώς, όμως, υπάρχουν κι οι άλλοι∙ εκείνοι που παρά τα πείσματα και τα γινάτια βλέπουν πως κάτι υπάρχει που αξίζει να σωθεί.

Η προσπάθεια κι η επιμονή μέσα στη σχέση αποτελούν το κλειδί της. Και προσπάθεια δε σημαίνει να ‘σαι εκεί στα καλά, αλλά να μην το κουνάς ακόμα κι όταν όλοι οι δρόμοι σε οδηγούν στο να ανοίξεις την πόρτα, να τα βροντήξεις όλα κάτω και να φύγεις.

Ανέκαθεν υπέρμαχος του να μένεις, ακόμη και τις στιγμές που θες να ουρλιάξεις από νεύρα -ξέρεις πως η απόσταση δε θα σε ηρεμούσε, μαζί θα βρείτε τις λύσεις. Κάτι σε κρατάει κι αυτό δεν είναι ο φόβος ή η συνήθεια (όχι σε όλες τις περιπτώσεις τουλάχιστον) αλλά η αγάπη, εκείνη που σε συγκρατεί και σε δυναμώνει σε στιγμές που όλα σου μοιάζουν τελειωμένα.

Όταν νοιάζεσαι πραγματικά, όταν μπορείς να μιλάς για έρωτα και να το εννοείς, χωρίς υπερβολές ή επιφανειακές φλυαρίες, τότε δε φεύγεις. Δεν μπορείς να φύγεις. Είναι πάνω απ’ τις δυνάμεις σου το «χώρια». Δεν πας πουθενά, μένεις στο «μαζί» και κυρίως επιμένεις να διορθώνεις και να βελτιώνεις τις καταστάσεις, επειδή αισθάνεσαι πολλά και πολύ. Ξέρεις πως γι’ αυτόν τον άνθρωπο αξίζει να παλέψεις κι όχι να εγκαταλείψεις και το ξέρεις γιατί η αγάπη είναι αμοιβαία.

Είναι σαφώς ευκολότερο να τα παρατάς, πολύ απλά κι άκοπα παίρνεις τα πράγματά σου, τους φόβους και τις αμφιβολίες σου, ρίχνεις μια μαύρη πέτρα πίσω σου και προχωράς ελπίζοντας μπροστά, χωρίς στενοχώριες, φωνές, και κλάματα. Όταν όμως μένεις, δε σταματάς να αγωνίζεσαι, ένας στίβος είναι κι οι σχέσεις. Τρέχεις να βγεις νικητής, σε ένα ομαδικό παιχνίδι για δύο, χτίζοντας μαζί ένα αληθινό δέσιμο.

Μένεις γιατί θέλεις να ολοκληρώσεις όλα όσα γράψατε στην κοινή σας λίστα και γιατί όλα αυτά δε θες να τα ζήσεις με κανέναν άλλον, μόνο με εκείνον. Το να συνεχίζεις ενώ θα μπορούσες να αφήσεις την παρτίδα στη μέση είναι δύναμη, όχι αδυναμία, είναι αληθινή επιθυμία. Μένουμε γιατί ξέρουμε πως εκεί έχουμε μια ευκαιρία να κάνουμε τη ζωή μας πιο ευτυχισμένη, πιο ποιοτική, κι ας ταλαιπωρηθούμε και λίγο. Έτσι είναι η ζωή, με τα πάνω της και τα κάτω της, έτσι κι οι άνθρωποι, έτσι κι οι σχέσεις.

Όσοι μένουν και προσπαθούν,, κι ενώ υπάρχουν ταμπέλες που οδηγούν στην έξοδο φτιάχνουν καινούργιους δρόμους, δεν το κάνουν ούτε από ανασφάλεια ούτε από φόβο γι’ αυτό που θα χάσουν κι ίσως να μην ξαναβρούν, απλώς δε θέλουν να ξαναψάξουν γιατί ό,τι ήθελαν το έχουν ήδη βρει. Ο εγωισμός είναι πάντα πιο δυνατός απ’ την ανάγκη, αν δεν ήθελαν θα τα ‘χαν παρατήσει στην πρώτη στραβή. Είναι απόφασή τους συνειδητή, ενδιαφέρον ειλικρινές.

Δε φεύγουν γιατί πιστεύουν στον εαυτό τους και τη σχέση τους. Γνωρίζουν ότι όλη αυτή η επιμονή κι οι υποχωρήσεις έχουν κάτι να τους διδάξουν. Όποια κι αν είναι η κατάληψη, κάτι θα μάθουν και θα πάρουν από αυτή την εμπειρία, μάθημα πολύτιμο για τη μετέπειτα πορεία τους.

Ή μπορεί, στο λιγότερο αισιόδοξο σενάριο, να μάθουν απλά ότι κακώς υπέμειναν, άδικα περίμεναν και μάταια προσπάθησαν, κρατώντας τουλάχιστον τη συνείδησή τους καθαρή, ξέροντας ότι οι ίδιοι έκαναν ό,τι μπορούσαν και τίμησαν όσα ένιωσαν. Γιατί, ανεξαρτήτως τέλους, εκείνοι αγάπησαν πολύ κι αυτό είναι που μετράει όταν η αυλαία πέσει, οι αποδείξεις μια μεγάλης αγάπης.

Θα έρχονται πάντοτε στιγμές που θα χρειάζεται να υποχωρήσεις, να μείνεις ακόμα κι αν ο εγωισμός του άλλου σου δείχνει την πόρτα και να παραμερίσεις μούτρα και δήθεν αξιοπρέπειες για να σώσεις μια κατάσταση, κι αυτές οι στιγμές θα ΄ναι η σφραγίδα των αληθινών συναισθημάτων.  Κι αν σκάνε κάτι ψίθυροι αμφιβολίας στο νου σου, ένα βλέμμα και μια αγκαλιά τους βάζουν στη σίγαση.

Όταν αγαπάς, μένεις, γιατί δε σου δίνεις καν άλλη επιλογή, δεν μπορείς να σε φανταστείς να φεύγεις κι ούτε το θες. Όχι γιατί φοβάσαι πως δε θα ‘ρθουν καλύτερα ούτε γιατί μαζοχιστικά ζητάς την ταλαιπωρία, απλώς γιατί θεωρείς πως εκεί που είναι ο άνθρωπός σου είναι τα καλύτερα, κι ας ζητούν για αντάλλαγμα λίγο παραπάνω κόπο, τον αξίζουν! Εκεί μέχρι το τέλος, ό,τι κι αν γίνει.