Για να βρεθεί η ισορροπία χρειάζεται εσωτερικό ψάξιμο

Έχεις νιώσει ποτέ ότι «ακροβατείς σε ένα σχοινί που είναι έτοιμο να σπάσει»; (Α ρε Βαλάντη, τι τραγούδια έχεις ερμηνεύσει). Αν ναι, πιστεύω καταλαβαίνεις ότι αυτό που τόσο περίτεχνα βλέπεις να κάνουν οι επαγγελματίες ακροβάτες σε μεγάλες θεατρικές παραστάσεις απαιτεί σκληρή δουλειά, εξαιρετική φυσική κατάσταση και ισορροπία. Και για να το έχεις σκεφτεί το παραπάνω, μάλλον βρέθηκες σε κομβική φάση ζωής ή μετάβασης. Τι σημαίνει όμως ισορροπία τελικά;

Ισορροπία για κάποιον είναι μια οργανωμένη ζωή επαγγελματικά ή μια ισορροπημένη υγεία με σωστή διατροφή και άσκηση για να ξεκολλήσει το μυαλό. Για κάποιον άλλο, ισορροπία είναι να μπορεί ανάμεσα σε υποχρεώσεις, να έχει  και δικαιώματα ζωής όπως δικαίωμα στη χαρά, στον έρωτα, στην ηρεμία. Μπορεί διαβάζοντας τώρα αυτό το άρθρο να σου φαίνονται δεδομένα αυτά ή πολύ απλά ή πολύ ρηχά. Αλλά. Για πολύ κόσμο δεν είναι τόσο εύκολα να πραγματοποιηθούν και υπάρχει και ο παράγοντας τύχης που ίσως να μην είναι στο σωστό μέρος την κατάλληλη στιγμή. Όντως, ισορροπία για κάποιον είναι να μένει σπίτι του για πολλές ώρες. Και όχι επειδή είναι σε καραντίνα. Γιατί έτσι θέλει.

Επίσης, για κάποια ζευγάρια ισορροπία, είναι γάμος και παιδιά και φίλους που είναι ακριβώς στην ίδια κατάσταση και φάση ζωής με εκείνους. Γιατί έτσι, όλοι συνεννοούνται μεταξύ τους και αλληλοϋποστηρίζονται. Όμως, από πότε, η προσωπική ισορροπία κάποιου μπαίνει σε κουτάκια για να επικοινωνείτε με την ισορροπία του περίγυρού του; Δηλαδή, οι υπόλοιποι φίλοι που δεν τους τα έφερε η ζωή να γίνουν σύζυγοι και γονείς, δεν μπορούν να ανήκουν στην ομάδα των νέων γονιών και συνθηκών. Θα ήμασταν άδικοι αν απαντούσαμε αρνητικά τώρα. Γι’ αυτό κι ακολουθεί ένα μεγάλο ερώτημα: Θεωρείται ανισόρροπος και ασταθής εκείνος που δεν έχει εκπληρώσει όσα έχουν κάνει ή άλλοι. Μπορούν επομένως 2 τέτοιοι κόσμοι να συνυπάρξουν, αρμονικά; Ή μιλάμε για σχέσεις, με επιταγή και υπογραφή επειδή μετράνε κάποια χρόνια (επειδή έτσι πρέπει να γίνει κατά τον κόσμο) αλλά δεν υπάρχει ουσιαστικό δέσιμο μεταξύ των 2 πλευρών;

Με αμοιβαίες υποχωρήσεις κι εναλλακτικούς τρόπους διαχείρισης, μπορεί να συνεχίσει ένα πραγματικό δέσιμο διαφορετικών κόσμων ακόμη κι αν δεν είναι όλοι παντρεμένοι με παιδιά. Αυτά μας τα παν κι άλλοι, όμως. Αμοιβαία υποχώρηση σημαίνει, σταματώ τις φωνές, τις ειρωνείες και τις αρνητικές αντιδράσεις γενικά και προσπαθώ να συντονιστώ με εκείνον που έχει δυσκολότερο πρόγραμμα από το δικό μου και βάζει προτεραιότητα (και καλά κάνει) την οικογένειά του. Προσπαθώ χωρίς να αφήνω πίσω τον εαυτό μου και τα δικά μου standards όμως. Σέβομαι πρώτα εμένα και μετά ακολουθώ τους υπόλοιπους όπως μπορώ. Το ίδιο φυσικά απαιτείται κι από την άλλη πλευρά.

Η ουσία κι εδώ είναι η διαφορετικότητα, αυτή που αναφέρεται στον ορισμό της ισορροπίας. Όπως θα έπρεπε να δεχόμαστε και να συναναστρεφόμαστε με κάποιον που έχει διαφορετικό χρώμα, διαφορετική καταγωγή και πεποίθηση από εμάς, έτσι χρειάζεται να δέχεσαι κάποιον που η δική του προσωπική ισορροπία ορίζεται διαφορετικά από τη δική σου. Γιατί εκείνος αντιλαμβάνεται τα πράγματα αλλιώς κι αυτό είναι λογικό όταν μιλάμε γι΄ άλλο χαρακτήρα κι άτομο. Η ατομικότητα κι η μοναδικότητα του καθενός είναι ο λόγος που δε βαριόμαστε.

Αν εσύ βάψεις τα μαλλιά σου ροζ και ο άλλος περπατάει κάθε μέρα 100 χλμ με τα πόδια κι αυτό ισορροπία θεωρείται. Ισορροπία επιλογής και σκέψης. Ισορροπία και δυνατότητα να κάνεις ό, τι νομίζεις εσύ καλύτερο για σένα. Και το πιο ιδανικό: Ισορροπία είναι, όταν, κάνοντας όσα θέλεις, να αναλαμβάνεις όλη την ευθύνη και να μη σε νοιάζει πόσο πολύ θα σε κατακρίνουν ή θα σε απομακρύνουν.

Να είσαι σίγουρος για σένα και να μην ξεχνάς ποτέ αυτό που κάποτε είπε ο Νίκος Καζαντζάκης:  «Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γη. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω. Να είσαι ανήσυχος, αφχαρίστητος, απροσάρμοστος πάντα. Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις».  Βρες την ισορροπία σου και άσε τους άλλους να ασχολούνται με τη δική τους!