Η γλυκά βασανιστική αναμονή έξω απ’ την αίθουσα τοκετού

Περνάνε τα χρόνια, οι παρέες σοβαρεύουν, οι φίλοι παντρεύονται και, κάπου τότε, έρχεται η στιγμή που ένα αγαπημένο σου ζευγάρι περιμένει μωρό. Εκείνοι είναι που περιμένουν παιδί, αλλά στην πραγματικότητα κι όλοι οι υπόλοιποι, φίλοι και συγγενείς, το περιμένετε εξίσου με μεγάλη αγωνία και λαχτάρα! Ειδικά όταν μετράτε με τους γονείς εμπειρίες χρόνων.

Οι 9 μήνες είναι θεωρητικά ένα μεγάλο διάστημα, αλλά πολλοί είναι οι μέλλοντες γονείς που φτάνοντας κοντά στην ημερομηνία τοκετού σου λένε πως δεν κατάλαβαν πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός. Είναι η στιγμή που τους λούζει κρύος ιδρώτας και προσπαθούν να μη δείχνουν υπερβολικά αγχωμένοι. Και να ‘στε λοιπόν, όλοι μαζί, οικογένεια, αδέρφια, ξαδέρφια και φίλοι, έξω απ’ την αίθουσα τοκετού.

Η αναμονή αυτή είναι περίεργη κι ίσως λίγο ανυπόφορη. Γιατί διαρκώς περνάνε πολλές και γρήγορες σκέψεις απ’ το μυαλό σου. Σκέφτεσαι ότι έρχεται ένας καινούριος άνθρωπος στον κόσμο που τρελαίνεσαι να δεις πώς θα ‘ναι, σε ποιον θα μοιάζει, πόσο λεπτεπίλεπτα κι αν τελικά θα καταφέρεις να τον αγγίξεις, πόσο συγκινητικό είναι όλο αυτό για το ζευγάρι και πόσο περήφανος νιώθεις που τα φιλαράκια σου θα γίνουν, επιτέλους, γονείς.

Ανησυχείς για τη μητέρα και το πώς βιώνει αυτή τη διαδικασία μέσα στην αίθουσα τοκετού, αναρωτιέσαι πώς να νιώθει και πόσο φοβισμένη πιθανό να ‘ναι. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι υπάρχει κι ένας μπαμπάς στο προσκήνιο. Ένας εξίσου ανήσυχος και τρομαγμένος άνθρωπος, που είναι στην αναμονή, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αγχώνεται αν θα πάνε όλα κατ’ ευχή για εκείνη και το βρέφος. Προσπαθεί να σκέφτεται θετικά κι εσύ προσπαθείς να  του δώσεις  κουράγιο, κάνοντας  χαζά αστεία για το πόσο γοητευτικός μπαμπάς είναι τώρα που κοιτάει με τόση συγκέντρωση την γκρι πόρτα απέναντί του. Τον ψιλοτσιγκλάς με περασμένες αναμνήσεις για να ξεχάσει πόσο μουδιασμένος και χαμένος αισθάνεται. Νιώθει έτσι γιατί είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία για εκείνον κι είναι απόλυτα φυσιολογικό να βιώνει τόση αγωνία. Του λες να σκεφτεί πόσο θα γελούσε η νέα μανούλα αν μπορούσε να δει τις αντιδράσεις σας όσο περιμένετε. Είναι αστείο επειδή προσπαθείτε όλοι να το παίξετε άνετοι κι ενθουσιασμένοι, ενώ τα ‘χετε παίξει απ’ τον φόβο σας κι είστε σε διαρκή εγρήγορση, όσο προσπαθείτε να στηρίξετε ο ένας τον άλλο σε όλη αυτή την αναμονή.

Η οικογένεια είναι δικαιολογημένα κάπως πιο πανικοβλημένη κι έτσι οι φίλοι επιχειρούν να ελαφρύνουν την ατμόσφαιρα με χιουμοράκι κι άσχετες συζητήσεις, μπας και ξεχαστούν λίγο ο επικείμενος μπαμπάς κι οι γονείς του ζευγαριού, όσο απ’ τα μυαλά όλων περνούν ανήσυχες σκέψεις για το μωρό και για τη μαμά. Ακόμα κι οι σιωπές σας φωνάζουν ενδιαφέρον. Το συναισθηματικό δέσιμο εμφανές κι εσύ προσπαθείς να σπάσεις την αγωνία, πειράζοντας την κοκέτα γιαγιά του μωρού, που έβαλε τα καλά της για να υποδεχθεί με κάθε επισημότητα το εγγόνι. Ή μιλάς για τις δραστηριότητες θα κάνετε όλοι μαζί με το μωρό μόλις αρχίσει να περπατάει. Φυσικά, σαν τελευταίο χαρτί, ρίχνεις το πόσο τέλεια θα περάσετε στο after πάρτι στο μαιευτήριο, πίνοντας στην υγειά του μωρού που ήρθε στον κόσμο!

Αν θέλουμε να πούμε αλήθειες, εκείνες οι ώρες δεν είναι καθόλου εύκολες, είναι μάλλον βασανιστικές και τα λεπτά κυλούν υπερβολικά αργά. Σχεδόν αβάσταχτη αυτή η αναμονή έξω απ’ την αίθουσα τοκετού, γιατί κουβαλά μεγάλο συναισθηματικό βάρος κι έντονες εναλλαγές. Είσαι γεμάτος από προσμονή, αδιανόητη  χαρά και συγκίνηση, προσπαθείς να κάνεις υπομονή ενώ σε ‘χει κυριεύσει η ανυπομονησία. Μιλάμε για μια νέα ζωή, για το παιδί σου, το ανίψι σου, το εγγόνι σου, ή το μωρό ενός ανθρώπου αγαπημένου, που δεν είναι αλλά τον αισθάνεσαι οικογένεια. Τα νεύρα απ’ την ανησυχία πειράζονται απ’ το παραμικρό. Σας ενοχλεί μέχρι κι ο απέναντι που τόλμησε (άκουσον άκουσον) να σηκωθεί και να βάλει νερό απ’ τον ψύκτη και με τον –ελάχιστο– θόρυβό του σας ξύπνησε απ’τον λήθαργο των σκέψεών σας.

Όμως όλες αυτές οι βασανιστικές σκέψεις, ο φόβος κι η αγωνία σβήνουν μόλις η νοσοκόμα σας ενημερώσει πως όλα πήγαν καλά. Χαρές και πανηγύρια, φιλιά κι αγκαλιές, ευχές και χαμόγελα. Η ευτυχία ολοκληρώνεται με το που δεις το μωρό και τη συγκινημένη κι εξαντλημένη, μα τόσο δυνατή, νέα μανούλα που τα κατάφερε. Και τότε ξέρεις! Ξέρεις ότι άξιζε η αναμονή κι ο πανικός κι εκείνος ο πόνος στο στομάχι, και νιώθεις ευγνωμοσύνη για όλα αυτά τα συναισθήματα που βίωσες και μοιράστηκες παρέα με τους φίλους σου για τον ερχομό ενός νεογέννητου και γλυκύτατου μωρού. Να σας ζήσει!