Λιγότερες υποσχέσεις, περισσότερα ειλικρινή συναισθήματα

Έρχονται κάποιοι άνθρωποι στη ζωή σου, έτσι ξαφνικά, απ’ το πουθενά, ακριβώς τη στιγμή που δεν τους περιμένεις  ή που δεν τους έψαχνες. Εκ πρώτης όψεως, σου μοιάζουν διαφορετικοί απ’ τους άλλους, με ύφος που μαρτυράει πολλά, ερωτεύσιμοι, αλλά που δεν υπάρχει περίπτωση να τους κλέψεις μια γλυκιά κουβέντα, επειδή εσύ έχεις την ανάγκη να την ακούσεις. Κουβαλούν μαζί τους μια βαλίτσα γεμάτη στιγμές κι εμπειρίες, τις οποίες όμως δεν περιγράφουν για να κάνουν το ψώνιο τους και κυρίως δεν τις πασπαλίζουν με ζάχαρη άχνη.

Είναι μια αποσκευή γεμάτη αλήθειες που θέλουν να μοιραστούν μαζί σου -και κάποιες απ’ αυτές είναι πικρές. Μόνο, όμως, όταν νιώσουν άνετα θα στις πουν. Δεν μπαίνουν στη διαδικασία να φλυαρήσουν. Δεν τους αρέσουν τα πολλά. Σχεδόν λακωνικοί, δίνουν έμφαση στα λόγια που πραγματικά αισθάνονται, αλλά κάτι ενδόμυχο τους κρατάει απ’ το να εκφραστούν. Θέλουν να ‘ναι σίγουροι για όσα νιώθουν, πριν τα εξωτερικεύσουν. Αρνούνται να μεταφέρουν όσα αισθάνονται τη στιγμή που εσύ απαιτείς ή περιμένεις να το κάνουν. Αντιπαθούν τα περιτυλίγματα και τα φτιασίδια.

Το θέμα είναι ότι εμείς αντιδρούμε απέναντι σ’ αυτή τους την αντιμετώπιση. Γκρινιάζουμε που δεν ακούμε το πολυπόθητο «σε έχω ερωτευτεί» απ’ τον πρώτο κιόλας μήνα ή που δε μας αποκαλούν με διάφορα χαριτωμένα υποκοριστικά. Όλα είναι αρκετά τυπικά, σοβαρά και συγκρατημένα για τα δικά μας δεδομένα.

Γιατί, όμως, να μας αρέσουν τόσο τα πολλά κι επιφανειακά στολισμένα κι όχι τα λιγότερα και σε βάθος ουσιαστικά; Έχουμε συνηθίσει μάλλον στην ποσότητα και την ταχύτητα και μας φαίνεται εξωπραγματικό να περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή για να ειπωθεί κάτι, ίσως όχι και τόσο μεγαλοπρεπές αλλά γνήσιο και θεμελιωμένο, ειλικρινές και σίγουρο.

Για να αποφύγουν τις δυσάρεστες εκπλήξεις, οι άνθρωποι αυτοί που δε σου δίνουν υποσχέσεις αν δεν είναι βέβαιοι πως μπορούν να τις κρατήσουν, έχουν δουλέψει πολύ με τον εαυτό τους. Σκέφτονται καλά πριν μιλήσουν και περνάνε από κόσκινο όσα πρόκειται να βγουν απ’ το στόμα τους. Σβήνουν και γράφουν τα μηνύματά τους πριν πατήσουν «αποστολή», γιατί δε θέλουν να πουν κάτι περισσότερο απ’ ό,τι εννοούν ή να δώσουν λάθος μηνύματα παρερμηνευμένα από κάποιον ενθουσιασμό.

Τραβάνε τα λουριά επειδή θεωρούν αναξιοπρεπές κι υποτιμητικό (κυρίως για τον εαυτό τους) να πετάνε λόγια του αέρα (όσο ευχάριστα κι αν ακούγονται αυτά), δίνοντάς σου φρούδες ελπίδες και να σου πουλάνε έρωτες που δεν εννοούν, παίρνοντάς τα όλα αυτά πίσω ξαφνικά, επειδή τελικά άλλαξαν γνώμη.

Θέλουν να σε προστατέψουν μέχρι να ‘ναι απόλυτα βέβαιοι ότι μπορούν να σου προσφέρουν όσα επιθυμείς. Δεν τους αρέσουν οι ανώμαλες προσγειώσεις, γι’ αυτό και δεν προβλέπουν να σε κεράσουν μία. Προτιμούν τις προγραμματισμένες πτήσεις, που ολοκληρώνονται με ασφάλεια και χειροκρότημα. Υποστηρίζουν πως αυτό που έρχεται για να μείνει, θέλει υπομονή, χρόνο κι όχι βιαστικές κινήσεις και πιέσεις.

Ο καθένας από εμάς λειτουργεί διαφορετικά κι αποδίδει στο δικό του χρόνο. Θα έπρεπε να εκτιμηθεί το γεγονός πως ο άνθρωπος αυτός προτιμά να σε κοιτά με ειλικρίνεια στα μάτια, χωρίς να χρησιμοποιεί εντυπωσιακά λόγια που ίσως να μην έχουν καμία ουσιαστική βάση. Τα μάτια μπορούν να φανερώνουν πολλά, αλλά σαν τα έργα δεν είναι.

Οι πράξεις κι όλες οι μικρές κινήσεις που δέχεσαι απ’ το σύντροφό σου αποδεικνύουν πως υπάρχουν όσα δε βλέπεις, γιατί δεν έγιναν με τον τρόπο που είχες συνηθίσει. Γιατί δεν άκουσες ένα «καλημέρα, μωρό μου» στο πρώτο τηλεφώνημα της μέρας σου. Παραβλέπεις ότι ο άνθρωπος αυτός αλλάζει το πρόγραμμά του για να βρίσκει χρόνο για σένα, πως ενδιαφέρεται να μάθει πώς ήταν η μέρα σου ή αν έφτασες ασφαλής στο σπίτι, ακόμα κι αν πνίγεται στη δουλειά. Ξεχνάς την καρτ ποστάλ που σου έστειλε απ’ το ταξίδι με φίλους και κρατάς μούτρα επειδή ήταν κουρασμένος προχθές κι ήθελε να κοιμηθεί αντί να βγείτε για ποτό.

Αυτό που μετράει δεν είναι οι αγάπες και τα λουλούδια, πασπαλισμένα με χρυσόσκονη. Σημασία έχει ο χρόνος, ο τρόπος κι ο σεβασμός. Το να πηγαίνεις κάτι βήμα-βήμα δεν είναι μεμπτό. Είναι ώριμο, ισορροπημένο και καταλήγει σταθερό. Άσε, λοιπόν, τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου να σου δώσει όσα νομίζει ότι μπορεί, όταν το κρίνει εκείνος πως είναι η κατάλληλη στιγμή. Είναι καλύτερο να μην περιμένεις τίποτα και να λαμβάνεις πολλά απ’ το να θέτεις τεράστιες προσδοκίες, βασισμένες σε κούφια λόγια και να μην παίρνεις στην ουσία τίποτα.

Μείνε στο κάτι διαφορετικό, γεμάτο ουσία και συναίσθημα. Μην αδημονείς μόνο για το αυθόρμητο (που είναι συνήθως κι επιφανειακό) γιατί τις περισσότερες φορές καταλήγει προσωρινό. Οι άνθρωποι που δεν τα δίνουν όλα με το καλησπέρα σας, διεκδικούν σοβαρά μια θέση στη ζωή σου, γνωρίζοντας πως δεν έρχονται για ένα πέρασμα αλλά για να μείνουν.