Μια βόλτα μισή...

Έχουμε αφήσει μια βόλτα στη μέση. Από ‘κείνες που μας βρίσκουν να κρατιόμαστε αγκαζέ, στους -2, να περπατάμε στα πλακόστρωτα δρομάκια του Παλιού Παντελεήμονα. Από ‘κείνες που σε πείραζα, λέγοντας πως έτσι κρατιούνται μονάχα οι παππούδες, μα σου πάει αφού πλησιάζοντας τα 30 νιώθεις πως γέρασες.

3.14 το πρωί δείχνει το ρολόι στον τοίχο κι εγώ σου γράφω για ‘κείνη τη βόλτα. Την είχες υποσχεθεί. Μου ‘χες τάξει βόλτες σε μέρη που ήθελες να εξερευνήσουμε παρέα. Επειδή θα ‘ταν διαφορετικά αν τα βλέπαμε εγώ κι εσύ μαζί. Μπορεί να ‘χεις ξαναπάει στα μέρη αυτά, μπορεί να ‘χεις κρατήσει άλλη σε εκείνα τα σοκάκια. Αλλά για μας θα ‘ναι μία καινούρια, μία πρώτη φορά. Μοναδική, όπως μοναδικοί είμαστε εμείς οι δυο μαζί.

Θέλω ακόμα μια βόλτα. Είναι κι αυτή στη λίστα μου με όλα όσα αφήσαμε μισά κι όσα δεν προλάβαμε να κάνουμε παρέα. Αυτός ο ψυχαναγκασμός μου με τις λίστες δε λέει να μου περάσει. Είχες πει ότι τη λίστα αυτή ήθελες να τη δεις. Το γιατί δεν το είπες, αλλά θέλω να πιστεύω για να σβήσουμε όλα τα points της, πραγματοποιώντας τα.

Να ξεκινάμε νωρίς το πρωί, εσύ να οδηγείς δίπλα μου. Να ψάχνεις ευκαιρία για να μου κρατάς το χέρι. Να μη σταματάς να μου μιλάς, λέγοντάς μου να μη χαζεύω το κινητό, για να μπορώ να γεμίσω τα μάτια μου με εικόνες απ’ τα τοπία γύρω μας. Να μου εξηγείς και να μου δίνεις πληροφορίες για καθετί που προσπερνάμε. Πάντα σου άρεσε αυτό. Να μου εξηγείς τον κόσμο, να τον μαθαίνω μέσα από ‘σένα.

Κι εγώ; Εγώ να μη χορταίνω να σε ακούω να μου περιγράφεις τα κίτρινα, τα πορτοκαλί, τα χακί πεσμένα φύλλα απ’ τα δέντρα στα Ζαγοροχώρια. Η βόλτα μας εκεί δεν έγινε ακόμη. Την έχουμε αφήσει στη μέση. Να πάμε φθινόπωρο είπες, ε; Να περπατήσουμε χέρι-χέρι αυτή τη φορά, κρατώντας έναν καφέ κατά μήκος της λίμνης Ιωαννίνων. Να βγούμε και φωτογραφίες! Ξέρω πόσο βαριέσαι τις πολλές λήψεις και πόσο δε θέλεις να γίνεις insta hubby, αλλά το έχεις, είσαι καλός για ερασιτέχνης!

Κι είναι και το άλλο! Να πάμε επιτέλους για ‘κείνο το περιβόητο ποτό που λέγαμε, να ζαλιστούμε λίγο κι εγώ να σου χορεύω. Κι εσύ να με πιάνεις, να με κοιτάς με αυτό το πονηρό και ταυτόχρονα γλυκό βλέμμα και να με φιλάς. Τα μάτια αυτά, κάθε φορά που με κοιτάνε, μου λένε ότι με αγαπάνε. Τα μάτια, λένε, δε λένε ψέματα -να το ξέρεις.

Ουτοπικά όλα αυτά, θα μου πεις. Κι εγώ θα μένω να επιμένω και να ακροβατώ, κοντά σου αλλά κυρίως μακριά σου. Να περιμένω το καλοκαίρι για να συνεχίσουμε τη βόλτα μας στην Κρήτη. Να περιφερόμαστε στα σοκάκια του παλιού λιμανιού των Χανίων και να νιώθουμε το βενετσιάνικο αυτό που τόσο μας αρέσει να μας μεταφέρει σε άλλη εποχή. Να μην αντέχουμε την παραμικρή απόσταση ανάμεσά μας. Να με αγγίζεις συνεχώς, να με φιλάς και να με καις.

Α, ξέχασα! Είναι κι οι παραλίες με την ροζ άμμο. Θα με κρατάς σφιχτά μέσα στο νερό κι εγώ θα σου χαρίζω το πιο φωτεινό χαμόγελό μου. Θα παίζω με τα βρεγμένα μαλλιά σου (εντάξει, ναι, αυτά τα λίγα που έχεις τώρα πια) και θα μιλάμε για ό,τι μας κάνει εντύπωση τριγύρω. Να ‘ρθεις για να γίνεις αυτό το κομμάτι του παζλ που μου δίνει αγκαλιές, έρωτα, ηδονή, ουσιαστικές στιγμές με μπερδεμένα συναισθήματα μα πάντα ξεκάθαρες κουβέντες.

Να φάμε παγωτό μαζί ή να μείνουμε λίγο μέσα, να πιούμε τα ουισκάκια μας στο σαλόνι, ακούγοντας  παλιά αγαπημένα ελληνικά τραγούδια, καταλήγοντας ο ένας πάνω στον άλλο, χωρίς αναπνοή από φιλιά και χάδια. Ξέρεις κάτι; Αυτό μάλλον είναι έρωτας. Κι έχουμε αφήσει μια βόλτα στη μέση που θέλω να καταφέρουμε να τη ζήσουμε.

Αφού δε μας έφτασαν οι μέρες μέσα στις γιορτές, η βόλτα μας θα ανανεώσει τις αναμνήσεις μας. Απ’ τον Βορρά μέχρι τον Νότο, δε με νοιάζει το πώς ούτε το πού. Μου αρκεί το «μαζί». Να ξεχάσεις για λίγο όλα τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν και να κρατήσεις όλα τα υπόλοιπα που μας ενώνουν. Μαζί κι όπου μας βγάλει. Θα έρθεις;