Να ζει ο ένας για τον άλλο

Κρατιόσασταν σφιχτά από το χέρι και τριγυρνούσατε στο κέντρο της πόλης. Όλα έμοιαζαν σαν ρομαντική ταινία που τέλος δε θες να έχει. Κι οι αναμνήσεις, μέρα με τη μέρα αυξάνονταν και πλήθαιναν. Με μια Θεία παρέμβαση στην παλάμη σας επάνω που φρόντιζε για όλα. Γιατί όταν αγαπάς, φροντίζεις και δίνεις όσα πιο πολλά μπορείς. Αλλά ξαφνικά, πέφτεις πάνω σε κλειδαριά. Και κάπως το κλειδί έχει χαθεί. Και χωρίζετε. Όχι γιατί όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Αλλά γιατί, μετά από κάποιο καιρό μπορεί να βλέπετε ότι τελικά δεν ταιριάζετε ή ότι ήταν ωραίο μόνο για το διάστημα που διήρκεσε.

Προτού όμως σκεφτείτε και πείσετε τον εαυτό σας ότι σας λείπει κάποιος, ενόσω είστε στην αρχή χωρισμού, αναλογιστείτε μήπως δε σας λείπει το πρόσωπο. Αυτό μπορεί να σας πάρει χρόνο γιατί εξαρτάται από το πώς βιώνει ο καθένας έναν χωρισμό και πόσο του στοίχισε. Αυτό που συνήθως μας λείπει, είναι η κατάσταση. Η φάση. Η όποια σχέση είχατε. Όχι όσα κάνατε απαραίτητα μαζί, αλλά το να κάνετε αυτά και περισσότερα, με κάποιον άλλο κι όχι εσείς με τον εαυτό σας. Είναι δύσκολο λένε να τα βρεις με τον εαυτό σου κι όταν το κάνεις αυτό και περνάς τόσο όμορφα μόνος σου, νιώθεις πώς δεν έχεις ανάγκη κανέναν. Ή έτσι θέλεις απλά να λες στον εαυτό σου. Και παρ’ όλα αυτά, ενδόμυχα σας λείπει η σχέση και στην πορεία, σας πιάνει και λίγο το να πραγματοποιήσετε αυτά που τελικά δεν έγιναν γιατί πήρατε διαφορετικούς δρόμους. Κι η νοσταλγία, οι πιθανές αναμνήσεις, μαζί με ένα «πώς γίναμε έτσι», δε σχετίζονται με συνήθεια ή με το ότι όντως μας ενοχλεί η απουσία αυτού του προσώπου.

Σχετίζονται με την ανάγκη μας για συντροφικότητα. Γιατί η μοναξιά, σε όλες τις ηλικίες, είναι περίεργη και δύσκολη να εκμηδενιστεί, ειδικά όταν έχει γίνει ασυνείδητα κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Υπάρχει η πεποίθηση ότι χρειάζεσαι 21 ημέρες για ν’ αποκτήσεις μία συνήθεια. Το να μη χρειάζεσαι συντροφικότητα, δεν μπορεί να σου γίνει συνήθεια. Είναι μια βασική ανάγκη,  όπως έχεις την ανάγκη για καθαρό αέρα. Σου δίνει άλλη πνοή. Κάνεις άλλες σκέψεις κι όνειρα και φτιάχνεις ένα πλάνο για δύο. Αυτό σου λείπει. Κι ακόμα κι αν οι ρομαντικοί έρωτες για κάποιους δεν υπάρχουν πια, αυτό που λείπει είναι η προσπάθεια ν’ αναβιώσει κανείς όλα εκείνα τα συναισθήματα που ένιωσε μαζί με κάποιον άλλο. Μπορεί να ήταν και θυμός πολλές φορές. Αλλά τα μοιραστήκατε. Κι αυτό είναι σημαντικό ανεξάρτητα από την κατάληξη αυτής της σχέσης.

Είναι κάποια κοινά μυστικά ανάμεσά σας. Είναι inside jokes και κρυπτογραφημένοι κώδικες που μπορείτε να αναπτύξετε μόνο με έναν. Αυτό σου λείπει. Η αλλιώτικη επικοινωνία, τα χαμόγελα που μπορεί να σου προσφέρει μια σχέση και τα βλέμματα εκείνα που θέλεις να σταματήσεις τον χρόνο για 10 δεύτερα για να μπορέσει να σου μείνει αυτό το στιγμιότυπο σαν φωτογραφία αποθηκευμένη στο σκληρό δίσκο του εγκεφάλου σου. Αυτό σου λείπει.

Αυτό που θέλουμε, ακόμη κι οι πιο κυνικοί που το παίζουν  εντελώς ανεξάρτητοι, είναι έναν άνθρωπο στη ζωή μας που θα μας βγάζει τον καλύτερο εαυτό μας και θ’ ανταποδίδουμε γιατί το αξίζουμε και οι 2.  Αυτό σου λείπει. Αλλά  μπορείς να το βρεις.  Και δεν είναι λάθος που θέλεις αυτό σε αντίθεση με άλλους. Κάνε τη διαφορά κι απόκτησε ό, τι σου αγγίζει την ψυχή. Να ζει ο ένας για τον άλλο.