Οι φίλοι που για χάρη μας έγιναν ταξιτζήδες

Ωδή στα φιλαράκια μας που έγιναν οι προσωπικοί μας σοφέρ. Είναι οι άνθρωποι που γλυκά θα σου πουν «μπες μέσα να σε πάω εγώ». Είναι εκείνοι που δε θα σε αφήσουν να περπατήσεις ούτε 100 μέτρα, γιατί το θεωρούν χαζό τη στιγμή που μπορούν να σε μεταφέρουν χωρίς να κουραστεί κανένας απ’ τους δύο. Είναι τα ίδια φιλαράκια που σε προσέχουν και σε γυρίζουν σπίτι σου, γιατί είναι αργά και δε θέλουν να σε αφήσουν να πάρεις ταξί. Ειδικά μετά από κοινή βραδινή σας έξοδο για ποτό. Προτιμούν να γίνουν ταξιτζήδες οι ίδιοι, κάνοντας μερικά παραπάνω χιλιόμετρα μόνο και μόνο για να ξέρουν πως θα επιστρέψεις ασφαλής.

Προθυμοποιούνται να σε πετάξουν μέχρι το αεροδρόμιο και τη σχολή ή τσεκάρουν τηλεφωνικά το πού μπορεί να ‘σαι και μήπως χρειάζεσαι να έρθουν να σε πάρουν από κάπου. Για την παρέα. Επειδή ενδιαφέρονται για εσένα. Δε συζητούν σε καμία περίπτωση το ενδεχόμενο να χρησιμοποιήσεις τα μέσα, τη στιγμή που έχουν χρόνο και δεν τους κάνει κόπο να σε πάνε εκεί που θέλεις με το αυτοκίνητό τους. Τους αρέσει κι η κουβέντα κατά τη διαδρομή και πάντα έχετε κάτι να σχολιάσετε. Είναι περίεργο κι όμορφο, έτσι; Αυτό που πάντα έχετε κάτι να πείτε. Ακούτε και τα τραγουδάκια σας μέχρι να φτάσετε στον προορισμό σας και μερακλώνετε, έτσι, για πάρτη σας.

Αυτοί οι φίλοι, λοιπόν, που πολλές φορές γίνονται οι ταξιτζήδες μας, είναι υπέροχοι κι ανεκτίμητοι, κι εμείς τυχεροί που τους έχουμε στη ζωή μας. Όχι τόσο για τις διαδρομές, όσο για την καλή τους την καρδιά. Δε ζητούν ποτέ χρήματα για τη βενζίνη κι ούτε τα δέχονται όταν εσύ κάνεις κίνηση. Κι όχι, δεν έχουν πιαστεί μαλάκες ή κότσοι, ούτε είναι παιδιά εφοπλιστών. Κατανοούν τη δυσκολία μετακίνησης, όταν εσύ δεν έχεις μεταφορικό, και θέλουν να βοηθήσουν όσο μπορούν. Είναι υπομονετικοί και δοτικοί. Επίσης γνωρίζουν ότι η ουσία της φιλίας δε μετριέται με τα χρήματα για βενζίνη που θα δώσουν, αλλά με τις στιγμές που περνάτε μαζί, την επιρροή που έχει ο ένας πάνω στον άλλο και το πώς εξελίσσεστε ως οντότητες μέσα απ’ την κοινή σας πορεία ως φίλοι.

Γι’ αυτούς τους φίλους οφείλεις να ‘σαι συνεπής όταν έχετε δώσει ραντεβού κι έχουν έρθει να σε πάρουν απ’ το σπίτι. Όπως εκείνοι είναι πάντα στην ώρα τους, έτσι κι εσύ πρέπει να ‘σαι έτοιμος, ως ελάχιστη ένδειξη εκτίμησης της κίνησής τους. Δεν αψηφάς το ότι για χατίρι σου έγιναν ταξιτζήδες. Κατεβαίνεις και μπαίνεις στο αυτοκίνητο με χαμόγελο και καλή διάθεση, ευχαριστώντας τους που έκαναν αυτό τον έξτρα δρόμο κι ήρθαν για ‘σένα. Γιατί δεν τους βολεύει πάντα, κι ας μην το κάνουν θέμα, αλλάζουν διαδρομή και βγαίνουν απ’ την πορεία τους για να εξυπηρετήσουν εσένα. Κι όσο κι αν σου λένε πως απολαμβάνουν την οδήγηση, για να μην αισθανθείς άσχημα, κάποτε γίνεται εξαιρετικά κουραστικό το να ‘σαι όλη μέρα στο τιμόνι, να μπλέκεις στην κίνηση και να ‘χεις να αντιμετωπίσεις και τόσους εξοργισμένους οδηγούς.

Να τους αγαπάς τους φίλους που σε πηγαινοφέρνουν. Ειδικά εκείνους που δε σου γκρίνιαξαν ποτέ για όλες τις φορές που σε ‘χουν μεταφέρει σαν το παιδί που το πάνε οι γονείς από μάθημα σε δραστηριότητα κι από δραστηριότητα στο σπίτι. Εκείνους που δεν το κάνουν για τα μάτια του κόσμου ή για να μη σχολιαστούν άσχημα απ’ τους υπόλοιπους  της παρέας, αλλά πράττουν έτσι επειδή σε νοιάζονται αληθινά.

Έχουν ξοδέψει πολύτιμο προσωπικό τους χρόνο για να σε δουν, να περάσετε χρόνο μαζί και να σε κακομάθουν λίγο παραπάνω, όταν δε σ’ αφήνουν να κυκλοφορείς με τα λεωφορεία και να ταλαιπωρείσαι. Είσαι σημαντικός για εκείνους, για αυτό και δε θα σε αφήσουν να πας στη δουλειά με τα πόδια και να ψηθείς μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού.

Να τους αγαπάς και να τους εκτιμάς τους φίλους σου που για ‘σένα ανέλαβαν χρέη ταξιτζή. Είναι εκεί για εσένα επειδή είσαι εσύ. Κι αυτό το «εσύ» αξίζει περισσότερο από βενζίνες και χιλιόμετρα.