Ξέρεις ποιο είναι το απίστευτο για πολλούς; Ότι υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που γουστάρουν να είναι μέσα σε κίνηση, σε πολύ κόσμο, εκτεθειμένοι σε πολλούς ήχους κι αταξία. Είναι δηλαδή κάποιοι που δεν αντέχουν τη σιωπή και την ησυχία. Νιώθουν σαν ψάρια έξω από γυάλα. Θέλουν συνέχεια φασαρία τριγύρω για να αναπνεύσουν. Είτε βάζουν μουσική ή τηλεόραση με το που μπουν στο σπίτι ή κυκλοφορούν περπατώντας με ακουστικά στα αφτιά γιατί επιμένουν να ακούν μόνο όσα τους αφορούν. Γενικώς επιλέγουν τη βαβούρα. Κάτι που είναι αδιανόητο για όσους συγκεντρώνονται κι αποδίδουν μόνο όταν υπάρχει άκρα του τάφου σιωπή. Και γιατί φασαρία κι όχι ησυχία; Τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την ψυχολογία εκείνων που στρέφονται προς τα ανήσυχα;
Αρχικά, οτιδήποτε διαφορετικό από την ησυχία συνεπάγεται μια κατάσταση κόντρα σε στερεότυπα και μακριά από προκαταλήψεις ηρεμίας και κοινές αντιλήψεις για τάξη και ασφάλεια. Η βαβούρα διαπερνά λοιπόν τη ρουτίνα μιας καθημερινότητας που μπορεί να μας έχουν επιβάλλει και με τη φασαρία αποπροσανατολιζόμαστε από τα δεδομένα. Γίνεται η ζωή λιγότερο βαρετή γιατί εκεί που μπορεί να κάνεις δουλίτσα στον υπολογιστή σου σε μια γεμάτη καφετέρια, ίσως ακούσεις ένα τραγούδι που έψαχνες καιρό, ή να δεις στο βάζο απέναντί σου γλαστράκια με παχύφυτα που δεν ήξερες ότι υπάρχουν και σε μοβ χρώμα.
Η φασαρία προσφέρει διέξοδο από τη νόρμα και κάνει τα προβλήματα λιγότερο σημαντικά. Αυτό δε δείχνει όμως ανευθυνότητα ή ευθυνοφοβία. Ορίζει μια ανάγκη για να απομακρυνθούμε για λίγο από όσα μας αγχώνουν. Γιατί μέσα στο χαμό από φωνές και τραγούδια και κόρνες, παρατηρείς πώς όλοι έχουν τα τρεξίματά τους και δε νιώθεις μόνος ή ανήμπορος μπροστά από ένα βουνό το οποίο πρέπει να σκαρφαλώσεις.
Τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος που επιλέγουμε μερικές φορές οι ίδιοι να έχουμε, εξαρτώνται από την περίοδο ζωής που διανύουμε και τι χρειαζόμαστε πραγματικά. Όταν δε σταματάει ποτέ η τηλεόραση να παίζει ή όταν συνδυαστικά παίζει και ραδιόφωνο από πίσω, είναι φανερό το πόσο χρειαζόμαστε μια συντροφιά και επικοινωνία με κόσμο που θα θέλαμε να γνωρίσουμε. Υποβόσκει ο φόβος του «είμαι μόνος, δε μου αρέσει αυτό αλλά δε θέλω και να το παραδεχτώ.» Οπότε, λιώνουμε και ξεχνιόμαστε κάπου ανάμεσα σε ταινίες και social για να μη μας λείπει και ο έξω κόσμος όταν δεν μπορούμε να τον ακολουθήσουμε. Ανασφάλεια και ανησυχία μέσα στην ίδια μας την φασαριόζικη ζωή για να μπορέσουμε να μπαλώσουμε όσα νιώθουμε. Για να δώσουμε στον εαυτό μας την ένταση που του λείπει και να τον αναγκάσουμε ίσως να ενταχθεί στα πράγματα. Βαβούρα ίσον ζωή. Ησυχία ίσον στασιμότητα.
Η φασαρία είναι το γρανάζι που χρειαζόμαστε για να λειτουργήσουμε. Μας αφυπνίζει και μας σπρώχνει σε συνέπεια. Είναι το κλειδί για να αποφευχθεί η αναβλητικότητα. Όλα κινούνται γύρω σου, άρα πρέπει κι εσύ να μπεις στο παιχνίδι. Αν δεν το κάνεις, μένεις πίσω και χάνεις γεγονότα. Δεν το θέλεις όμως αυτό. Επομένως, συνειδητά μελετάς ακούγοντας μουσική. Δε σε εκνευρίζει τόσο ο γείτονας που φωνάζει στα ανίψια του να προσέχουν με τα ποδήλατα ενόσω εσύ διαβάζεις και χαμογελάς με εκείνον που πολλοί θα αποκαλούσαν «κάγκουρα» επειδή πέρασε μεσημέρι με τέρμα στα ηχεία του το τελευταίο επιτυχημένο ποπ κομμάτι της σεζόν.
Όλα αυτά αποτελούν για σένα αλυσίδες που καταλήγουν σε ένα κοινό: την αρμονία. Μέσα από τόσα ποικιλοτρόπως εντεινόμενα στοιχεία, υπάρχει μια αλληλουχία κι εσύ είσαι μέρος της. Απίστευτο κι όμως αληθινό! Και τελικά είναι αυτό που σε κάνει να συνεχίζεις! Αποδέξου το και μην απολογείσαι. Άλλωστε μια ζωή γεμάτη ησυχία δε θα μας επέτρεπε ποτέ να πούμε και να ακούσουμε όλα όσα λαχταρούμε.
Συντάκτης: Ευτυχία Συντυχάκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
