Σε καλεί κι εσένα ο εργοδότης σου εκτός ωραρίου;

Είναι απογευματάκι καθημερινής κι εσύ λες να αράξεις λίγο στον καναπέ, μετά από ώρες δουλειάς κι αν σε πάρει λίγο ο ύπνος, ακόμη καλύτερα. Και για καλή σου τύχη, ηρεμεί το μέσα σου και αποκοιμιέσαι. Αμ δε. Ξαφνικά χτυπάει το κινητό σου. Καταριέσαι τη στιγμή που ξέχασες να το βάλεις αθόρυβο και βλέποντας ότι σε καλεί ο εργοδότης σου, απαντάς αλαφιασμένα.

Αντιλαμβάνεσαι πως σε ξύπνησαν ενόσω δεν εργάζεσαι και φυσικά εκνευρίζεσαι. Όσο φιλότιμο και να έχεις, όσο καλή ψυχή κι αν είσαι, τρελαίνεσαι που σε ενόχλησαν εκτός δουλειάς μα κυρίως που αυτό έγινε για μια διευθέτηση που μπορούσε να περιμένει.

Έτσι, μπαίνεις σε σκέψεις κι αναρωτιέσαι πόσο πρέπον είναι τελικά να σε «ενοχλεί» ο εργοδότης σου για ψύλλου πήδημα στα εργασιακά, ώρες που δεν εργάζεσαι και που φυσικά δεν πληρώνεσαι γι’ αυτές. Δεν είναι. Ούτε σωστό ούτε πρέπον και για την ακρίβεια μόνο αρνητικά συναισθήματα μπορεί να προκαλεί μια τέτοια φάση. Νεύρα, άγχος για το τι μπορεί να συνέβη στη δουλειά και τι μπορείς να κάνεις εσύ που λείπεις, παρεούλα με ένταση κι ένα power nap που κατέληξε να μην το χαρείς.

Τα γεγονότα είναι αυτά. Το θέμα είναι τι θα γίνει με τα ζητούμενα. Όπου ζητούμενα είναι η δική σου ησυχία μετά τις ώρες εργασίας και εννοείται η κατάσταση που εσύ δεν μπορείς να είσαι σε συνεχή ετοιμότητα μην τυχόν και κάτι συμβεί και πρέπει εσύ να τρέξεις. Βρε, είναι ζωή αυτή; Ε, δεν είναι. Γιατί δε γίνεται να είσαι πάντοτε μέσα σε τόσο στρες. Έχεις και τα δικά σου τα προσωπικά να σκεφτείς.

Οφείλεις λοιπόν να λάβεις δραστικά μέτρα σε μια περίπτωση τέτοια που σε πυρπολεί ο εργοδότης με μηνύματα και τηλέφωνα (ειδικά αν δεν έχεις απαντήσει ήδη σε κάποιο από αυτά άμεσα) και που ουσιαστικά επηρεάζει αυτό την προσωπική σου ζωή, την οποία μάλλον δε σέβεται. Δυστυχώς, τέτοια επιμονή δείχνει παραβίαση προσωπικού χρόνου και ασέβεια αυτού. Αλλά είσαι κι εσύ σε δύσκολη θέση, γιατί ναι μεν θέλεις να κάνεις κουβέντα γι’ αυτό το θέμα, αλλά χωρίς να προσβάλλεις και χωρίς να χάσεις τη δουλειά σου φυσικά.

Οπότε, για αρχή, επικοινώνησε στα τηλέφωνα αφότου σου έχουν περάσει τα πρώτα νεύρα και δείξε ευγένεια με προθυμία να βοηθήσεις απ’ το τηλέφωνο και στη συνέχεια, παίρνοντας βαθιές ανάσες, ενημέρωσε πως θα ήθελες να κάνετε μια συζήτηση από κοντά. Εξηγείς με πολύ όμορφο τρόπο ότι τις φορές που δεν κατάφερες να είσαι πάνω στο τηλέφωνο και να απαντήσεις αμέσως (μα πώς τολμάς να κοιμάσαι σε ώρες που δε δουλεύεις;) είχες τρεξίματα οικογενειακά κι άλλες προσωπικές υποχρεώσεις που δεν μπορούσαν να περιμένουν.

Συνεχίζεις ζητώντας μια συγγνώμη που σε πήρε ο ύπνος και τονίζεις ευγενικά πως εφόσον είχες φύγει απ’ τον εργασιακό χώρο, δε φαντάστηκες ότι θα σε χρειάζονται κι άλλες ώρες, εκτός γραφείου.

Κλείνοντας, φροντίζεις να επισημάνεις πως έχεις όλη την καλή διάθεση να βοηθήσεις, όποτε κρίνεται αναγκαίο, αλλά μόνο για άκρως σημαντικά θέματα και όχι για όσα μπορούν να πάρουν κάποια παράταση, τονίζοντας πως σε αγχώνουν πολύ τα απανωτά τηλέφωνα και μηνύματα και ανησυχούν κι όσους τυγχάνει να είναι γύρω σου βλέποντας το κινητό να παίρνει φωτιά από κλήσεις.

Όχι, δε θα μπεις στη διαδικασία να δικαιολογηθείς τύπου «ήμουν με τη σχέση μου έξω» ή «είχαμε πάει με τα παιδιά εκεί και δεν το άκουσα». Όχι, όχι και πάλι όχι. Στην προσωπική σου ζωή κάνεις ό,τι γουστάρεις και δε δίνεις αναφορά σε κανένα γιατί δεν απάντησες.

Δε σε πληρώνουν για να είσαι πάντοτε διαθέσιμος. Και δεν πρέπει να δείχνεις συνέχεια έτσι γιατί πολλοί θα το εκμεταλλευτούν. Ο προσωπικός σου χρόνος κι η ηρεμία που σου προσφέρει η ζωή σου, όπως επιθυμείς να την χτίζεις, δεν αποπληρώνονται με τα κάποια ευρώ που σου δίνουν την ώρα και θεωρούν πως πρέπει να τους ευγνωμονείς εσαεί. Τα δουλεύεις και τα πληρώνεσαι. Δεν τα κλέβεις. Ο χρόνος σου είναι πολύτιμος και σου χαρίζει λόγους για να συνεχίζεις.

Να διεκδικείς τα αυτονόητα και αν δεν τους αρέσει, μη σκας. Υπάρχουν κι αλλού δουλειές και εργοδότες που εκτιμούν και δεν ενοχλούν απερίσκεπτα. Κι εσύ είσαι εξαιρετικός και άξιος μόνο γι’ αυτούς που σε σέβονται και ως άνθρωπο και ως υπάλληλο.