Σε θέλει μα σκέφτεται ακόμα τα παλιά

Κάποιες σχέσεις πατούν γερά, άλλες φλερτάρουν με την τραμπάλα του τέλους, ενώ σε ορισμένες, ακόμα πιο ασταθείς, καραδοκεί πάντα το ενδεχόμενο της επιστροφής των πρώην. Κι αν το αμόρε πέρα από αβέβαιο για τα συναισθήματά του και λιγάκι αδύναμο ή κι αναποφάσιστο, είναι κι ειλικρινές, μπορεί να σου πει ότι, ναι, σε αγαπάει, σε εκτιμάει, σε έχει ψηλά, αλλά νιώθει παράλληλα ακόμα κάτι για την πρώην σχέση.

Μπορεί να μην είστε απαραίτητα στην αρχή της σχέσης, μπορεί και να ‘χουν περάσει χρόνια. Μπορεί αυτό το εσωτερικό μπέρδεμα να γεννήθηκε από μια κίνηση και μια προσπάθεια προσέγγισης της πρώην σχέσης, μπορεί κι όχι. Μπορεί κάτι να είδε, κάπως να θυμήθηκε. Είναι κι αυτές οι ρημάδες οι τυχαίες συναντήσεις κάπου στον δρόμο. Σου λέει, όμως, τι συνέβη κι εξηγεί πως, παρ’ όλα αυτά, δε θέλει να χωρίσετε. Πιστεύει πως αξίζει να το παλέψετε και να ‘στε μαζί κι έχει τη διάθεση να σας δώσει μια ευκαιρία και να προσπαθήσει για τη σχέση σας. Το βασικό ερώτημα εδώ είναι ένα: Και τώρα τι; Έχεις να πάρεις μία απόφαση.

Είναι προδοσία που νιώθει έτσι ο σύντροφός σου; Σου καταλογίζεις ευθύνες κι αναρωτιέσαι τι έκανες εσύ λάθος, αν υπήρξες ανεπαρκής. Σκέφτεσαι ίσως πώς να πληγώσεις τη σχέση σου και να εκδικηθείς γι’ αυτό το άδειασμα, γιατί νιώθεις –εννοείται– μια αδικία. Θυμός, κλάμα, σχεδόν μίσος, επειδή εσύ ξέρεις σίγουρα πως αγαπάς, δεν έχεις δεύτερες σκέψεις. Αυτή η ασάφεια απ’ την άλλη πλευρά σε πληγώνει, σε αποσυντονίζει, ένα χάος στο κεφάλι σου. Να θες να ουρλιάξεις και να μη βγαίνει ούτε επιφώνημα. Να θες να φύγεις για να πάρεις λίγο αέρα και να σκεφτείς πιο καθαρά, να προσπαθείς να το δεις λίγο πιο λογικά ή ώριμα. Λογική; Υπάρχει αλήθεια λογική που να μπορεί να εξηγήσει αυτήν την εξομολόγηση; Πώς γίνεται να ‘χει κάποιος ακόμα αισθήματα για την πρώην σχέση αλλά να θέλει να μείνει στην παρούσα;

Για κάποιους αυτή η ειλικρίνεια κι η πρόθεση να το δουλέψει και να μην τα παρατήσει δείχνει εσωτερική ισορροπία και μεγάλη αγάπη. Για κάποιους άλλους δείχνει ανασφάλεια κι απελπισμένη ανάγκη για συντροφικότητα. Μένεις επειδή έχεις κάτι σταθερό κι αμοιβαίο. Αλλά παράλληλα (ξανά) νιώθεις για κάτι που έσπασε και το άφησες στο παρελθόν σου.

Το ότι εσύ γνωρίζεις πως υπάρχουν αισθήματα για το πρώην αμόρε είναι σχήμα οξύμωρο για την εμπιστοσύνη μες στη σχέση σας. Απ’ τη μία σου λέει την αλήθεια, απ’ την άλλη η συγκεκριμένη αλήθεια κάνει όλα τα «σ’ αγαπώ» και τα «εσένα θέλω» να μοιάζουν ψέμα. Η σχέση έκανε κρακ. Τίποτα δεν είναι όπως πριν. Το ξέρεις. Αλλά δεν ξέρεις τι να κάνεις, πώς να αντιδράσεις.

Η πιο εύκολη λύση αρχικά είναι η σιωπή, που βαραίνει μια ατμόσφαιρα ήδη ηλεκτρισμένη. Και σκέφτεσαι. Να μείνεις; Να φύγεις για να γλυτώσεις από μια πιθανή προδοσία, μια απιστία ή και μια εγκατάλειψη; Θες να μείνεις, αλλά φοβάσαι. Κι είναι φυσιολογικό γιατί είναι ρίσκο. Μένοντας δείχνεις κι εσύ αφοσίωση στη σχέση, αλλά δεν ξέρεις και πώς θα ‘σαι μετέπειτα. Γιατί πάντοτε θα στριφογυρνάει στο μυαλό σου αυτή η παραδοχή.

Μένοντας και παλεύοντας να σώσετε μια τέτοια σχέση, ίσως αλλάξουν και κάποια δεδομένα στο μεταξύ σας. Ίσως δημιουργηθεί, ασυναίσθητα, μια ανεξέλεγκτη τάση ζήλιας και κτητικότητας, κι όλο αυτό το τράβηγμα απ’ το χαλινάρι να φέρει αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που εσύ θέλεις.

Να φύγεις; Και το να φεύγεις δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζεις. Φεύγεις κι αφήνεις μια κατάσταση μετέωρη. Χωρίς καν να προσπαθήσεις. Επιλέγεις τη δειλία ή τον εγωισμό της εξόδου, γιατί έτσι πιστεύεις πως προστατεύεις τον εαυτό σου. Δίνεις μια ευκαιρία σε ‘σένα μόνο. Καμία, όμως, στον άνθρωπό σου. Εγωκεντρικό, ναι, μα ασφαλές. Αγαπάς τον εαυτό σου και το δείχνεις έτσι. Σέβεσαι τα «θέλω» σου κι επειδή δε συμβαδίζουν με της σχέσης σου, το σωστό για εσένα είναι να παραδεχτείς πως το γυαλί έσπασε και δεν ξανακολλάει.

Φοβάσαι τα ρίσκα. Φοβάσαι επειδή εσύ δεν ήρθες ποτέ μέχρι σήμερα σε αντίστοιχο δίλημμα. Δε θες να ‘σαι επιλογή αναγκαιότητας ή συνήθειας. Θες να ‘σαι επιλογή συνειδητή. Θες να ανήκεις εκεί που είναι σίγουρο πως θέλουν μόνο εσένα. Κι έτσι φεύγεις. Γιατί πιστεύεις πως στην πραγματική καψούρα δεν υπάρχουν δεύτερες σκέψεις. Και γιατί δεν μπορείς να το διαχειριστείς το μέτριο. Δε σου ταιριάζει. Δε σου αξίζει.

Κανένας δεν μπορεί να σε κατηγορήσει για ό,τι αποφασίσεις. Κανένας πέραν του εαυτού σου. Ό,τι και να διαλέξεις, φρόντισε μόνο να σου προσφέρει ηρεμία. Κι άπαξ κι εν βρασμώ επιλέξεις, να μείνεις ή να φύγεις, να θυμάσαι πως πάντα υπάρχει επιστροφή. Να διεκδικείς στο έπακρο, αλλά μόνο αν αξίζει στο έπακρο.