«Σπάσ’ τα όλα, μωρό μου, χαλάλι σου!»

Είστε στην αρχή της σχέσης σας. Όλα στάζουν μέλι. Όλα κρέμα, που λένε κι οι φίλοι μου οι Θεσσαλονικείς. Τυγχάνει να αράζετε σπίτι σου ή να ‘χετε αποφασίσει να μείνετε μαζί. Κι εκεί που είστε μέσα στο σιρόπι, αντιλαμβάνεσαι ότι το ταίρι σου ίσως είναι λίγο ατσούμπαλο, λίγο ζημιάρικο. Λίγο «συγγνώμη, κατά λάθος σου έριξα τα σουβέρ κάτω, δεν το ‘θελα». Μπορεί να μη σταματήσει εκεί. Μπορεί να σπάσει την αγαπημένη σου κούπα ή να πειράξει από περιέργεια το ρολόι στον τοίχο, που ήταν δώρο της κολλητής σου, και πλησιάζοντάς το για να το δει καλύτερα, να γλιστρήσει απ’ τα χέρια με αποτέλεσμα να γρατζουνιστεί το τζαμάκι του.

Όταν, λοιπόν, κάνει το αμόρε ζημιές στο σπίτι, ή χαλάσει κάτι που για εμάς είναι σημαντικό κι είμαστε ακόμα στις αρχές της σχέσης, συνήθως δεν του θυμώνουμε ή δεν αντιδράμε καν. Μπορεί, δηλαδή, κατά βάθος να βγάζεις νοητούς αφρούς απ’ τα αφτιά, να θες να βάλεις τις φωνές, να κάνεις και καμιά παρατήρηση με ύφος δασκάλας ή (και) να κρατήσεις μούτρα. Αλλά όχι. Δεν το κάνεις.

Όχι επειδή δεν έχεις καθόλου στεναχωρηθεί ή δε σε πείραξε και πολύ που κάτι δικό σου, που ‘χεις συνδέσει με στιγμές κι ανθρώπους, χάλασε ή έσπασε. Απλά, είναι πιο σημαντική η σχέση που πας να κτίσεις από ένα άψυχο αντικείμενο. Έτσι κρατιέσαι, κάνεις υπομονή, παίρνεις ανάσες και λες «άσ’ το, μωρέ, θα ‘ναι πιο προσεκτικό το μωρό μου την επόμενη φορά». Δίνεις λίγο χρόνο προσαρμογής και σκέφτεσαι ότι αφενός δεν το ήθελε κι αφετέρου ίσως να μην πρόσεχε και πολύ γιατί δεν μπορεί ακόμη να καταλάβει τη συναισθηματική αξία που ‘χουν για ‘σένα ορισμένα αντικείμενα. Εξάλλου, είστε στην αρχή της σχέσης. Θέλεις να δείξεις κατανόηση και γλυκύτητα, όχι να ξεκινήσεις τσακωμούς.

Όταν ο χρόνος, όμως, κάνει τα μαγικά του περί οικειότητας και μιλάμε για μια μακροχρόνια πια σχέση, δεν αντιδράς το ίδιο. Η υπομονή σου έχει πια εξαντληθεί. Έχεις κάνει τα στραβά μάτια για πολλά, τώρα πάει αλλιώς. Για κάποιους μάλιστα υπάρχει κι ο άγραφος κανόνας του «το ’σπασες, άρα θα το πληρώσεις». Ή έστω θα το αντικαταστήσεις με κάτι παρόμοιο, επειδή το συγκεκριμένο μαγνητάκι στο ψυγείο στο είχαν χαρίσει απ’ τη Γαλλία οι γονείς σου και φυσικά δεν μπορείς να πας άμεσα Γαλλία να πάρεις κάτι καινούριο.

Επειδή έτσι το θεωρείς εσύ σωστό και δίκαιο να γίνει, αφού τη ζημιά δεν την έκανες εσύ κι ήδη έχεις κάνει πολλές υποχωρήσεις σε προηγούμενες φορές που διάφορα «κατά λάθος» έπεσαν, χάλασαν, έσπασαν. Είναι και το άλλο. Αν κάτι είναι αξίας, αν εσύ, ας πούμε, πείραζες τα καλώδια πίσω απ’ την κονσόλα του PS4 ή χανόταν κάποιο παιγνίδι από αυτά ενόσω ξεσκόνιζες, για παράδειγμα, θα πήγαινες να το αντικαταστήσεις, ούτως ή άλλως, γιατί δικό σου το λάθος, δική σου κι η ευθύνη να το διορθώσεις. Καθαρά και ξάστερα. Ούτε φωνές ούτε παρεξηγήσεις.

Όλα αυτά, μιλώντας για χαρακτήρες που είναι αρκετά ευαίσθητοι με τα προσωπικά τους αντικείμενα και λαμβάνουν πολύ σοβαρά υπ’ όψιν τέτοιες ζημιές. Δεν είναι, όμως, όλοι έτσι, ευτυχώς ή δυστυχώς. Υπάρχουν κι άνθρωποι πολύ κουλ κι ήρεμοι. Δε δίνουν τόση σημασία αν το ταίρι τους ρίξει κάτι κάτω και σπάσει ή χαλάσει. Είναι πιο βολικοί. Είτε βρίσκονται στην αρχή της σχέσης είτε είναι μαζί 7 χρόνια, θεωρούν ότι οκ, μια κούπα είναι, θα πάω να πάρω μια ίδια ή θα πιω στην άλλη. Είτε δε δένονται με τα αντικείμενα και δεν τους ξυπνούν τα άψυχα κτητικές τάσεις είτε είναι φουλ ερωτευμένοι με το αμόρε τους, ακόμα κι αν μετρούν χρόνια μαζί, κι έτσι του τα συγχωρούν όλα. «Δεν πειράζει, αγάπη μου, θα πάρουμε άλλο, μη στεναχωριέσαι.» Θα πάρουμε μαζί. Γιατί είμαστε μαζί. Γιατί μένουμε μαζί. Γιατί ίσως φταίει κι ο άλλος που αφήνει τα πράγματά του σε σημείο αρκετά προσβάσιμο κι είναι εύκολο να πειραχτούν και να χαλάσουν.

Όλα είναι θέμα προσωπικότητας, ορίων κι υπομονής. Είναι σχετικό τι κάνει ο καθένας με τη σχέση του και πόσα μπορεί να συγχωρέσει ή τι πρέπει να ακούσει ο άλλος επειδή το χάλασε. Ιδανικά, ας μη στεναχωριόμαστε και μαλώνουμε για όσα μπορούμε να φτιάξουμε. Ας υπάρχει καψούρα, υγεία και καλή διάθεση. Κι όλα τα υπόλοιπα τα βρίσκουμε.