Ταξιδεύουμε για την αίσθηση ή για τις φωτογραφίες;

Ασύγκριτος ο ενθουσιασμός ενός ταξιδιού, ε; Απ’ τη στιγμή εκείνη που πατάς το τελευταίο κλικ στον υπολογιστή σου, έχοντας κλείσει τα εισιτήριά σου, αρχίζεις να ονειροπολείς ατέλειωτες βόλτες, περιπλανήσεις σε τοπία που μοιάζουν κινηματογραφικά και φυσικά γνωρίζεις ήδη πως δεν πρόκειται να φύγεις για τον προορισμό σου χωρίς τη φωτογραφική μηχανή σου, μαζί με μια go pro και το selfie stick σου. Αξεσουάρ απαραίτητα για να απαθανατίσεις κάθε στιγμή της απόδρασής σου. Γιατί σημασία δεν έχει μόνο ο προορισμός, ούτε το ταξίδι, αλλά το πόσες φωτογραφίες θα ‘χεις να κοιτάς επιστρέφοντας.

Ταξιδεύουμε για να δώσουμε ερεθίσματα στο μυαλό μας, για να νιώσουμε διαφορετικά σε πόλεις που δεν είχαμε φανταστεί ότι θα τις περπατούσαμε. Βλέπουμε πώς ζουν οι άνθρωποι στις χώρες που επισκεπτόμαστε φευγαλέες σκέψεις περνούν απ’ το μυαλό μας για το πώς θα ήταν αν ζούσαμε εμείς εκεί. Εφόσον όλα αυτά είναι καινούρια και κυριολεκτικά μακριά απ’ τη δική μας πραγματικότητα, μπαίνουμε στον πειρασμό να αιχμαλωτίζουμε όσες περισσότερες στιγμές μπορούμε σε φωτογραφίες.

Πολλές λήψεις, από διαφορετική γωνία. Είναι κι ο φωτισμός στη μέση. Αν δεν έχουμε το κατάλληλο φως, δε θα φαίνεται αυτό που θέλαμε εξαρχής να κρατήσουμε ως εικόνα. Κι αν δε βελτιώνεται με φίλτρα; Είναι και τα ποστ στο Instagram που πρέπει να ανανεώσουμε. Φυσικά, επιβάλλεται να κοινοποιήσουμε και κάποια μικρά στιγμιότυπα εικόνων απ’ τις διακοπές μας στα stories μας, για να ενημερωθούν κι οι ακόλουθοί  μας, που λογικά θα ζουν με το άγχος μας. Πίνουμε στην υγειά των φωτογραφιών που τραβάμε, λοιπόν, κι έτσι δίνουμε την ευκαιρία σε φίλους, γνωστούς και κάτι μακρινά ξαδέρφια να δουν λεπτομερώς τα ταξίδια που εμείς κάναμε και τους τόπους που εξερευνήσαμε ενώ εκείνοι ίσως όχι ακόμη.

Άρα ταξιδεύουμε και τραβάμε φωτογραφίες γιατί αυτό είναι το χρέος μας, κάτι σαν να επιτελούμε κοινωνικό έργο; Για να μην αφήσουμε τον εαυτό μας χωρίς τη χαρά των προσωπικών μας κλικ αλλά και τα social media χωρίς την ενημέρωση σχετικά με την ενδιαφέρουσα ζωή μας; Ή, τελικά, μας ενδιαφέρει περισσότερο το πού πηγαίνουμε, με ποιους και τι πρόγραμμα έχουμε ανά προορισμό;

Στην περίπτωση των ταξιδιών-αστραπή δεν υπάρχει πολυτέλεια χρόνου για να τραβήξουμε πολλές φωτογραφίες. Μένουμε στον ενθουσιασμό της ξαφνικής φυγής, στο ότι διασχίσαμε σχεδόν όλη την Ελλάδα, ας πούμε, σε ένα 24ωρο ώρες, ήπιαμε έναν καφέ, ένα κρασί, είδαμε πέντε αγαπημένα πρόσωπα και γυρίσαμε. Φυσικά και βγάλαμε φωτογραφία. Αλλά ήταν μία! Αναμνηστική! Δεν είχαμε το κινητό σαν προέκταση του χεριού μας και μια κάμερα κρεμασμένη με λουράκι γύρω απ’ τον λαιμό μας, μην τυχόν και δεν προλάβουμε να βγάλουμε εκείνη τη μοναδική στιγμή που ένα φως έπεσε πάνω στο χιονισμένο βουνό απέναντί μας. Όχι ότι είναι απαραίτητα αρνητικός αυτός ο ζήλος μας. Όσο, όμως, καλλιτεχνικά κι αν το σκεφτόμαστε στο μυαλό μας, στην πράξη είναι κάπως δύσκολο για έναν ερασιτέχνη, κι ίσως να ‘ναι προτιμότερο να αφήσουμε τις ιδιαίτερες λήψεις στα χέρια ενός επαγγελματία φωτογράφου.

Ο απλός ταξιδιώτης λαχταρά να δει με τα ματάκια του αυτό το φως στο χιονισμένο βουνό ή εκείνο το ηλιοβασίλεμα με τις ροζ και μοβ αποχρώσεις του ουρανού, ατενίζοντας τη θάλασσα, γιατί έτσι κερδίζει τη δική του απόδραση απ’ τη ρουτίνα. Ξεφεύγει απ’ τη μουντάδα και την γκρίνια της δουλειάς, νιώθοντας ευγνωμοσύνη που μπορεί να απολαμβάνει αυτές τις εικόνες. Οι φωτογραφίες είναι αναγκαίες για να κρατηθεί ζωντανή αυτή η ανάμνηση και να μπορείς να αναπολείς νοσταλγικά τη στιγμή όταν βρεις μετά από χρόνια, ίσως τυχαία, αυτή τη φωτογραφία.

Μήπως, όμως, χάνουμε κάπου την ουσία όταν έχουμε κύριο μέλημά μας τις φωτογραφίες απ’ το καφέ που κάτσαμε, αφού στο τραπέζι επάνω είχε ένα περίεργο γλαστράκι με μπονσάι κι άξιζε το κλικ του από κάθε πιθανή οπτική γωνία; Όσο για τα φαγητά, γλυκά, ποτά, εννοείται πως δεν τα δοκιμάζουμε καν αν πρώτα ως σωστοί ινσταγκράμερς δεν τα απαθανατίσουμε. Όχι για εμάς, για το κοινό μας, που ίσως να μην έχει έρθει ποτέ εδώ και θα ‘ταν κρίμα να μην ήξερε τι ομορφιές απολαύσαμε στη χώρα που επισκεφτήκαμε και πόσο τέλεια περνάμε όσο εκείνοι πήζουν στο γραφείο, Τετάρτη μεσημέρι.

Όλα χρειάζονται, όλα, όμως, με μέτρο. Καλές οι φωτογραφίες, ειδικά όταν αφορούν αξιοθέατα κι ενδιαφέροντα μέρη που δε θέλουμε να ξεχάσουμε, αλλά όχι να χάνουμε το αυθόρμητο και ξέγνοιαστο αίσθημα του ταξιδιού. Γιατί αυτό που αισθάνεσαι όταν επισκέπτεσαι ένα νέο τόπο και περπατάς στα γραφικά δρομάκια και τις πράσινες πλατείες, γύρω απ’ τα επιβλητικά κτήρια και τους ωραίους ανθρώπους, με τη διαφορετική κουλτούρα και νοοτροπία, δεν μπορεί να στο προσφέρει, ούτε να στο υπενθυμίσει, κανένα κλικ και καμία φοβερή λήψη. Όσο υπέροχο κι αν ήταν το φως τότε.  Αυτό το αίσθημα της ελευθερίας του ταξιδιού δε συγκρίνεται με τίποτα απ’ τα παραπάνω και μοιάζει κάθε φορά μοναδικά κι αλλιώτικα όμορφο, ανάλογα με το μέρος που επισκέφθηκες.